Merhaba arkadaşlar, içimde bir karmaşa yaşıyorum. Fikirlerinizi almak ve dertleşmek istedim.
Ben 37 yaşındayım, 10 yıldır şehirdışında, ailemden uzak tek başıma çalışıp, yaşıyorum.Annem ve babam 20 yıl önce ayrıldı.Bir erkek ikizim var. Ayrılık sonrası biz annem, ben ve ikizim yaşadık ama babamla da hep görüştük.Sonra ben iş için şehir dışına çıktım ve hala devam ediyorum.
Yaşadığım sorunlara gelince,
1. Babam 2 yıl önce ağır bir hastalık geçirdi. Bunun sonucu bakım almak zorunda. Kendisinin kazancı var. Bu dönemde bana," İşini bırak, gel sen bana bak, benim maaşımı al" gibi bir teklifte bulundu.Ben kabul etmedim. Bu konuda, ikizim ve annem de bana destek oldular, sonuçta parası var bir bakıcı tutabilir, sen neden hayatını değiştireceksin gibi gibi.. Babam hala ara ara bu konuyu açar ve ben vicdanen kötü hissederim.
2. Konu da şu: ikizimin işi çok iyi, ben gittikten sonra annemle kaldılar. Fakat annem ikizimden çok şikayetçi. Çok pis ve arkasını toplamaktan bıkmış. Hiçbir işin ucundan tutmuyor. İşten gelince ben yorgunum diyor. Bir sifon çekmekten aciz rahat biri. Annem yıllarca onun ayrı eve çıkmasını istedi ama o çıkmadı (ev annemin kiraya çıksın istiyor) annem de yaşlandı artık ve yoruluyor, anneme hak veriyorum. Alışveriş dahi yapmıyor. Artı eve hiçbir maddi destek vermiyor. (İkizimin işi iyi, istese ayrı eve çıkabilir, anneminde kazancı var o da tek geçinebilir.)
Şimdi 2 aya kadar ikizimin iş yeri şehir dışına taşınıyor. Mecburen orada ev tutacak. Ve yalnız yaşayacak.Annem ikizimi çözmüş bana, 1 ay önce dediki, bak gizem bu arkasını toplayacak bir hizmetçi arar sana der gel seni orada işe alayım, beraber yaşarız. Seni uyarayım dedi. Ve dediği çıktı. Şimdi bey efendi bana diyor ki yeni yerde seni işe alayım beraber ev tutarız. Bende hayır istemiyorum dedim. Şimdi başladı benim işimi kötülemeye, teklif ettiği maaş falan iyi ama ben şu an için en azından istemiyorum. Benim işim biraz geleceği olmayan bir iş, sigorta da sorun yaşıyorum ama tek başıma mutluyum kimseye muhtaç değilim. Bana tabi sen aslında istemiyorsun yalnız kafana buyruksun ya ondan falan deyip laf sokmaya başladı. Zaten pandemi var siz batarsınız o zamanda ortada kalırsın bizim şirket dolar ben sana söyliyim diyor bana.Eskiden bana ve özgürlüğüme destek olan şimdi laf sokuyor. Olumsuz konuşup beni üzüyor.
Şimdi kızlar, ben bunları kabul etmeye mecbur muyum? Ben nankör birimiyim? Ailemin şehrine her geldiğimde bu yaşadıklarım baskı değil midir? Ben başka bir şehir de evli olsaydım ya da bir doktor olsaydım yine aynı şeyi yapabilirler miydi? Benim işime yada medeni halime saygı mı yok. Lütfen fikirleriniz, düşünceleriniz benim için çok önemli. Çok doldum bu yasaklarda da beraberiz çok doldum. Yazan herkese şimdiden teşekkürler.
Ben 37 yaşındayım, 10 yıldır şehirdışında, ailemden uzak tek başıma çalışıp, yaşıyorum.Annem ve babam 20 yıl önce ayrıldı.Bir erkek ikizim var. Ayrılık sonrası biz annem, ben ve ikizim yaşadık ama babamla da hep görüştük.Sonra ben iş için şehir dışına çıktım ve hala devam ediyorum.
Yaşadığım sorunlara gelince,
1. Babam 2 yıl önce ağır bir hastalık geçirdi. Bunun sonucu bakım almak zorunda. Kendisinin kazancı var. Bu dönemde bana," İşini bırak, gel sen bana bak, benim maaşımı al" gibi bir teklifte bulundu.Ben kabul etmedim. Bu konuda, ikizim ve annem de bana destek oldular, sonuçta parası var bir bakıcı tutabilir, sen neden hayatını değiştireceksin gibi gibi.. Babam hala ara ara bu konuyu açar ve ben vicdanen kötü hissederim.
2. Konu da şu: ikizimin işi çok iyi, ben gittikten sonra annemle kaldılar. Fakat annem ikizimden çok şikayetçi. Çok pis ve arkasını toplamaktan bıkmış. Hiçbir işin ucundan tutmuyor. İşten gelince ben yorgunum diyor. Bir sifon çekmekten aciz rahat biri. Annem yıllarca onun ayrı eve çıkmasını istedi ama o çıkmadı (ev annemin kiraya çıksın istiyor) annem de yaşlandı artık ve yoruluyor, anneme hak veriyorum. Alışveriş dahi yapmıyor. Artı eve hiçbir maddi destek vermiyor. (İkizimin işi iyi, istese ayrı eve çıkabilir, anneminde kazancı var o da tek geçinebilir.)
Şimdi 2 aya kadar ikizimin iş yeri şehir dışına taşınıyor. Mecburen orada ev tutacak. Ve yalnız yaşayacak.Annem ikizimi çözmüş bana, 1 ay önce dediki, bak gizem bu arkasını toplayacak bir hizmetçi arar sana der gel seni orada işe alayım, beraber yaşarız. Seni uyarayım dedi. Ve dediği çıktı. Şimdi bey efendi bana diyor ki yeni yerde seni işe alayım beraber ev tutarız. Bende hayır istemiyorum dedim. Şimdi başladı benim işimi kötülemeye, teklif ettiği maaş falan iyi ama ben şu an için en azından istemiyorum. Benim işim biraz geleceği olmayan bir iş, sigorta da sorun yaşıyorum ama tek başıma mutluyum kimseye muhtaç değilim. Bana tabi sen aslında istemiyorsun yalnız kafana buyruksun ya ondan falan deyip laf sokmaya başladı. Zaten pandemi var siz batarsınız o zamanda ortada kalırsın bizim şirket dolar ben sana söyliyim diyor bana.Eskiden bana ve özgürlüğüme destek olan şimdi laf sokuyor. Olumsuz konuşup beni üzüyor.
Şimdi kızlar, ben bunları kabul etmeye mecbur muyum? Ben nankör birimiyim? Ailemin şehrine her geldiğimde bu yaşadıklarım baskı değil midir? Ben başka bir şehir de evli olsaydım ya da bir doktor olsaydım yine aynı şeyi yapabilirler miydi? Benim işime yada medeni halime saygı mı yok. Lütfen fikirleriniz, düşünceleriniz benim için çok önemli. Çok doldum bu yasaklarda da beraberiz çok doldum. Yazan herkese şimdiden teşekkürler.