Ferza'nın Tamtamları!!!

En sevdiğim mekandı Pier Lotti!

Hayatımdaki en özel iki insanla, hayatımın en güzel iki anını yaşadığım, en unutulmaz mekan....
Canımın içinde can olan oğlum ve candan öte sevdiğim...
Gözlerinde ab-ı hayat bulduğum iki varlık...

Orası bana öyle şeyler anlatıyor ki, tarif edemiyorum.
Sanki dünyada, hazzın doruğa ulaştığı bir masal diyarı!!...
Sanki İrem Bahçesi!!... Belkıs'ın Sarayı!!

Mübarek Eyüp'ten yukarı doğru çıkarken içinden geçtiğim mezarlık, çok şeyler söylüyor bana...
Kendi BEN'liğinden vazgeçmeden, "Aşk'a" ulaşmak imkânsız diyor sanki kulaklarıma usulca...
Olmak için, vazgeçmeyi bilmeli...

Usul adımlarla tepeye doğru çıkarken, bana eşlik eden mezar taşlarına takılıyor gözüm...
Bir kısmı gıyabında tanıdığım ve hayran olduğum isimler...
Hele bir şair var ki, her gittiğimde hayranlıktan ürperir içim....

Ve daha nice mezar taşları, nice hayatları saklıyor içinde...
Onlar ne mesut insanlar ki, ebedi istirahatlarını öyle bir mekanda yaşıyorlar...

"Acaba?" diye geçiriyorum içimden; " Bize de nasip olur mu, bu mekanda istirahat edebilmek? Keşke!!..."

Gitgide yorulan ayaklarım, garip bir haz duyuyor bu yorgunluktan.
Orada sanki yorulmayı seviyor ayaklarım; sanki huzur meltemi yüzüme çarpıyor...


Sonunda İstanbul'u ayaklarımın altına seren tepeye ulaşıyorum...
Boş bulduğum bir masaya oturup seyre dalıyorum hem İstanbul'u, hem hayatı...

Atii ve mazii kardeş sanki orda..
Geçmiş ve gelecek, iki avucumda!!
Önümde seyrine doyamadığım bir haz manzarası, dalıp gidiyorum öylece...

Başka bir yerde varamadım orada içtiğim kahvenin tadına hiç bir zaman, orada akan coşkun ırmaklarım başka yerde akmadı asla...
Sevdiğim iki insanın gözlerine, oradaki kadar derin, oradaki kadar içten bakamadım bir daha.

Ne zaman içim kararsa, gözlerimi kapıyorum ve sessizce aşkın tarifi olan mekana yol alıyorum yavaştan...
Ruhumda hazzın tamtamları çalıyor sonra...
İçimin karanlıkları kayboluveriyor hemen; yüzüme meltem serinliği çarpıyor; acı kahvenin kokusu içime işliyor; sanki apayrı bir dünyanın kapısını aralıyorum ve sevdiklerim beni arasına alıyor...​

Kaldırdım perdemi; kalbimin mührünü vurduklarımı sana emanet ettim Allah'ım!
Ve şimdi yola çıkmaktayım, yüküm olmadan...

Emanetlerin asıl sahibi sensin...
Sen de beni bilirsin...​

Şefkatli kollarında uyuduğum güzel dünyam!
Sen de benim gibi basık ve yorgunsun değil mi?
Nice hayatları içinde taşımaktan yoruldun...

Ağır geliyor belki de, şahit olduğun hayatlar sana...
Her gün senin kucağında gözlerini açan binlerce insan, hayatı son bulan yüzlerce can...
Kahpe gülüşler ve acı iç çekişler saklayan kolların, kaldıramıyor mu yoksa bu yükü?

Hayır söyleme... Anladım...
Ben de kaldıramıyorum artık bazı şeyleri...
Kalbimi ifade etmekten aciz kelimelerle oynamaktan sıkıldım...

Irzına geçilen, güzel bir kadın gibisin dünya!!
Sanki ebedi kalacakmış gibi, üzerinde kurulan hanlar hamamlar, çehreni gölgeleyen yüksek gökdelenler, nefesini kesen kirlilikler;
kahrediyor seni..

Her dem, biraz daha çekiliyor hayat, iliklerinden...
Her gün biraz daha yoruluyorsun...
"Bunları hak edecek ne yaptım ben size?" diyorsun insanlara, "Varlığınıza sebep olan iyilikleri, avuçlarınıza sunmaktan başka ne yaptım?"

Sesini kimseler duymuyor sanma!
Elbet bir gün, belki bir kaç kişi, kaldıracak kulağından perdeleri...
Biliyorum!...​