Seneye 30 oluyorum. Kendimi bildim bileli bebek çocuk sevmedim. Sevimli gelmiyor, ilgimi çekmiyor, salyası tükürüğü itici geliyor, ağlama sesi sevmiyorum, kucağıma bebek çocuk almam, yolda annem gösterir he iyi der kafamı çeviririm, yavru köpeğe deli olurum çocuk hiçbir şey ifade etmez.
Hepimizin ruhunda yok. Hepimiz anaç değiliz. Hepimiz doğurunca sevmiyoruz, anne olduğuna pişman olan birçok kadın var.
Kendi ayaklarım üstünde durmayı tercih ederim ileride. Üstelik doğursam bile çocuğumun arkamda olmak gibi bir misyonu yok, bana bakmasını bekleyerek çocuk yapmam yani. O yüzden çocuk kavramı bana çok uzak, annelik eminim anne olmayı seven için çok güzel bir duygudur. Ama herkes anne olmayı sevmeyebiliyor işte maalesef.