Elbette elinden geldiği ölçüde insan ailesine destek olmalı fakat bence kimse de çocuğuna güvenerek sorumluluklardan kaçmamalı. Aile sonuçta hayatını kurmuş hayatı iyi ya da kötü bir şekilde yaşamış fakat çocuklar da bir noktada kendi hayatlarını düşünmeli diye düşünüyorum. Diğer türlü sanki hep birileri memnun olsun diye yaşayıp kendi hayatımızı ertelenmesi diye düşünüyorum
bakın kaçmamalı, evet.
ama kaçıyor.
işte burada tıkanıyoruz...kaçmış, zamanı geriye alamıyoruz.
yani biz ideal olandan, bizim için doğru olandan bahsedebiliriz. bunu sabaha kadar da konuşabiliriz. ama bunun duruma bir faydası var mı?
kimi aileler böyle. zamanında ev bark edinmemişler, olanı yemişler. sorumluluk bilmememişler ya da gerçekten çok fakirlermiş, çok talihsizlik yaşamışlar belki, sebebi neyse ne.
sonuçta şu anda gelinen noktada emekli maaşıyla bu parayı kendileri ödeyemezler, e ev de belli bir para ödenmeden onlara ait olamıyor.
sizin bunda bir kabahatiniz elbette ki yok.
isterseniz konuşup durumu netleştirin. sevgiliniz 2-3 sene ben bu parayı ödemek zorundayım ancak ondan sonra kendi evliliğim için para düşünebilirim diyebilir. evet çok kötü, ve isterseniz bunun için ayrılabilirsiniz de -bence gayet normal.
ya da 2-3 sene ailesine çalışsın sonra da bize çalışır, acelem yok sabrım da var beklerim de diyebilirsiniz, her 2 durum da tercihtir. tabi umarım ev işi çözüldükten sonra emekli maaşıyle en azından geçinebilir olurlar. hani evi halletseniz de hala destek vermek gerekecekse o da ayrı sıkıntı.
ben buradaki konulara sık sık yazıyorum -ama bana kızıyorlar- Türklerin büyük kısmı ileride emekli maaşıyla geçinemeyecek diye (ben bunu 5 sene önce de yazıyordum, 10 sene önce de , o zaman rumuzum başkaydı). artık yavaş yavaş emekli olmuş maaşı kuş kadar, evi olmayan vs. aileler var... durum bu. ya baştan buna göre sevgili yapacaksınız ya da acı çekeceksiniz.
ama "aileler böyle yapmasın", diye temenniler, sitemler, kızmaklar maalesef bir çözüm değil...