30Yaş kaç?
Böyle düşünmen normal bence ama kendi paranı kazanıyorsun, kültürlüsün. Elini sallasan ellisi. Çok seçici olmandan kaynaklı beğenmiyorsun büyük ihtimal.
Her ayrılık zordur illa ki ama içimdeki şu çelişkiyi aşamıyorum, acaba fazla mı mükemmelliyetçiyim?
Erkek arkadaşımla ilişkim bitti, kendime göre haklı sebeplerim vardı, ailem de asla desteklemedi doğru kişi olmadığını düşündüler, yakın arkadaş çevrem aynı şekilde. Ama genel olarak ilişkilere bakıyorum kimse mükemmel değil. Ve kimse kimsenin ne yaşadığını anlamıyor, yalnızlık o kadar zor geliyor ki hayatımda bir erkeğe ihtiyaç duyuyorum. Maddi olarak çok şükür koşullarım iyi ama duygusal dünyamda artık yalnızlık bana çok zor geliyor. Gercekten seyahat planlarımı, akşam yemeklerimi, güzel bir şey yaşadığımda sevinçlerimi, kötü bir şey yaşadığımda hüznümü paylaşacağım derinlikli bir ilişkiye çok muhtacım. O kadar kaybolmuş hissediyorum ki artık aşmak çok zor geliyor bu duyguyu. Eskiden hep kendimi bir şeylerle meşgul eder kendime bir şeyler katardım, doğru kişi elbet gelir derdim. Bu duyguyu yaşayan var mı, etkili baş etme yöntemleri önerirseniz sevinirim
çok haklısınız, söylemek istediğinizi anlıyorum, türkiyedeki çoğu ili ve bir çok ülkeyi gezdim, bana çok şey kattı seyahatlerim kültürel anlamda da bakış açısı olarak da. Evde oturup nasip bekleyeyim mantığında birisi olmadım hiç. Sadece o kadar çok şeyi kendi başıma yaptım ki (severek) buna da doydum. Sadece insanın ruhu bir noktada yola özel birisi ile devam etmek istiyor.Önceden derdim ki turlara eşimle gidicem vs baktım ortada yok annemi alıp tura gittim eğlendim sonra da biriyle tanıştım .diyorum ki hayatı erteleme sen kendinle ol ilk önce
Her ayrılık zordur illa ki ama içimdeki şu çelişkiyi aşamıyorum, acaba fazla mı mükemmelliyetçiyim?
Erkek arkadaşımla ilişkim bitti, kendime göre haklı sebeplerim vardı, ailem de asla desteklemedi doğru kişi olmadığını düşündüler, yakın arkadaş çevrem aynı şekilde. Ama genel olarak ilişkilere bakıyorum kimse mükemmel değil. Ve kimse kimsenin ne yaşadığını anlamıyor, yalnızlık o kadar zor geliyor ki hayatımda bir erkeğe ihtiyaç duyuyorum. Maddi olarak çok şükür koşullarım iyi ama duygusal dünyamda artık yalnızlık bana çok zor geliyor. Gercekten seyahat planlarımı, akşam yemeklerimi, güzel bir şey yaşadığımda sevinçlerimi, kötü bir şey yaşadığımda hüznümü paylaşacağım derinlikli bir ilişkiye çok muhtacım. O kadar kaybolmuş hissediyorum ki artık aşmak çok zor geliyor bu duyguyu. Eskiden hep kendimi bir şeylerle meşgul eder kendime bir şeyler katardım, doğru kişi elbet gelir derdim. Bu duyguyu yaşayan var mı, etkili baş etme yöntemleri önerirseniz sevinirim.
Aşağıdaki yorumlarda yazdım, baskın anne pasif erkek, maddi manevi ayrışamamış ve hayat kalitesi farkı büyük aramızda. aslında sorunum daha çok “artık” yalnızlıkla baş edemiyor oluşumKeşke somut sebep yazsaydın daha iyi anlardık.
Şimdi nerden bilebiliriz
Öncelikle iyiki ayrılmışsınız o adam çekilmez.İlişkim 4 aylık bir ilişkiydi. Erkek arkadaşımın ailesi ile tanıştığımda annesinin çok baskın olduğunu, maddi olarak herşeyi yönettiğini, kendisinin evdeki tek erkek olmasına karşın çok pasif olduğunu, maddi manevi ayrışamamış olması temel sebepti. Onun dışında kültürel ve vizyon olarak aile yaşantılarımız arasında çok fark vardı, ileride bir hayat kalitesi oluşturmak istediğimizde aynı yöne bakamadığımızı fark ettim. Başka sorunlarda vardı ama en temel sebep anneci olması, maddi manevi ayrışamamış olması, vizyon farkı
Muhtaclik olarak kodlanirsan çok üzülürsün.Her ayrılık zordur illa ki ama içimdeki şu çelişkiyi aşamıyorum, acaba fazla mı mükemmelliyetçiyim?
Erkek arkadaşımla ilişkim bitti, kendime göre haklı sebeplerim vardı, ailem de asla desteklemedi doğru kişi olmadığını düşündüler, yakın arkadaş çevrem aynı şekilde. Ama genel olarak ilişkilere bakıyorum kimse mükemmel değil. Ve kimse kimsenin ne yaşadığını anlamıyor, yalnızlık o kadar zor geliyor ki hayatımda bir erkeğe ihtiyaç duyuyorum. Maddi olarak çok şükür koşullarım iyi ama duygusal dünyamda artık yalnızlık bana çok zor geliyor. Gercekten seyahat planlarımı, akşam yemeklerimi, güzel bir şey yaşadığımda sevinçlerimi, kötü bir şey yaşadığımda hüznümü paylaşacağım derinlikli bir ilişkiye çok muhtacım. O kadar kaybolmuş hissediyorum ki artık aşmak çok zor geliyor bu duyguyu. Eskiden hep kendimi bir şeylerle meşgul eder kendime bir şeyler katardım, doğru kişi elbet gelir derdim. Bu duyguyu yaşayan var mı, etkili baş etme yöntemleri önerirseniz sevinirim.