Her ayrılık zordur illa ki ama içimdeki şu çelişkiyi aşamıyorum, acaba fazla mı mükemmelliyetçiyim?
Erkek arkadaşımla ilişkim bitti, kendime göre haklı sebeplerim vardı, ailem de asla desteklemedi doğru kişi olmadığını düşündüler, yakın arkadaş çevrem aynı şekilde. Ama genel olarak ilişkilere bakıyorum kimse mükemmel değil. Ve kimse kimsenin ne yaşadığını anlamıyor, yalnızlık o kadar zor geliyor ki hayatımda bir erkeğe ihtiyaç duyuyorum. Maddi olarak çok şükür koşullarım iyi ama duygusal dünyamda artık yalnızlık bana çok zor geliyor. Gercekten seyahat planlarımı, akşam yemeklerimi, güzel bir şey yaşadığımda sevinçlerimi, kötü bir şey yaşadığımda hüznümü paylaşacağım derinlikli bir ilişkiye çok muhtacım. O kadar kaybolmuş hissediyorum ki artık aşmak çok zor geliyor bu duyguyu. Eskiden hep kendimi bir şeylerle meşgul eder kendime bir şeyler katardım, doğru kişi elbet gelir derdim. Bu duyguyu yaşayan var mı, etkili baş etme yöntemleri önerirseniz sevinirim.
Erkek arkadaşımla ilişkim bitti, kendime göre haklı sebeplerim vardı, ailem de asla desteklemedi doğru kişi olmadığını düşündüler, yakın arkadaş çevrem aynı şekilde. Ama genel olarak ilişkilere bakıyorum kimse mükemmel değil. Ve kimse kimsenin ne yaşadığını anlamıyor, yalnızlık o kadar zor geliyor ki hayatımda bir erkeğe ihtiyaç duyuyorum. Maddi olarak çok şükür koşullarım iyi ama duygusal dünyamda artık yalnızlık bana çok zor geliyor. Gercekten seyahat planlarımı, akşam yemeklerimi, güzel bir şey yaşadığımda sevinçlerimi, kötü bir şey yaşadığımda hüznümü paylaşacağım derinlikli bir ilişkiye çok muhtacım. O kadar kaybolmuş hissediyorum ki artık aşmak çok zor geliyor bu duyguyu. Eskiden hep kendimi bir şeylerle meşgul eder kendime bir şeyler katardım, doğru kişi elbet gelir derdim. Bu duyguyu yaşayan var mı, etkili baş etme yöntemleri önerirseniz sevinirim.