Iyiakşamlar kadınlar kulübünün tecrübeli ablaları. Ben sizlerden evliliğin ilk yıllarına dair fikir isteyeceğim. Eşimle kısa bir süre önce uzun bir birliktelik sonrası evlendik. Ancak benim uzakta olmam sebebi ile 15 tatil ve yaz tatillerinde görüşebildik sadece. Ama ne sevgi ne saygı anlamında eşimle hicbir sıkıntı yaşamadık. Ben uzakta sayılı günü mü bitirmeye çalışırken o da işinde gücünde boş vakitlerini ise liseden arkadaşları ile geçirmekteydi. Evlendikten sonrada durum böyle oldu. Ve ben kendi alanına saygı duymak adına hiç karışmamıştım ancak evlendikten sonra yalnız olmaya dayanamıyorum. Bu konuyla ilgili sizlere yazmadan önce arkadaşlarımla konuştum. Haftada neredeyse 3 gün ve boş bulunan her anda onlarla ve biz bir es gibi birlikte hareket edemiyoruz.Bende aynı şekilde davranınca evlilik birliğine dair çok az şey kalır oldu aramızda. Arkadaşlarım uzun yıllar ayrı kalmamızın sonucu olarak böyle bir durumun ortaya çıkabileceğini söylediler. Eşimin arkadaşlarına alışmış olabileceği ve bana alışması için zaman vermemi söylediler sizler ne düşünüyorsunuz? Eğer arkadaşlarım gibi düşünüyorsanız bu bilikte vakit geçirmeye alışma süreci nasıl olmalı?
Bir diğer sorunumuzda eşimin hicbir şeyi bir yetişkin olarak akıl edememesi her şeyi sürekli benim söylemem gerekmesi. Herkeste durum böyle midir? Sürekli talep etmek yönlendirmek zorunda mıyız? Küçük bir çocuk yetiştirir gibi davranmam gerektiğini söylüyorlar. Bizler yetişkin insanlarız neden her şeyine karışarak onları takip etmek zorundayız?
Biliyorum çok uzun oldu ancak bunlar konusunda tecrübeli birileri ile sohbet etmeye ihtiyacım var. Fikirlerinizi belirtir yol gösterirseniz çok sevinirim.