- 24 Eylül 2011
- 2.259
- 14
- 158
daha 6 aylık gelinim.. ama biri bana dokunsa ağlıyorum..
durdukyere kocama bagırıyorum hıc kızılmayacak seylere kızıyorum...
en basından alayım...
esımın dogdugu buyudugu memleketteyız..
ben universiteyı buraya yakın bıryerde okudum..eşimlede oyle tanıstık..
sevgiliyken bu sehır benı kendıne cekıyordu..
cok gelmek ıstıyordum buraya..
ama hep yapcak bırseyler buluyorduk gezıp dolasıyorduk..
ımkanları kısıtlı oldugu ıcın gıttıgımız yemek yedıgımız sohbe ettıgımız tek bır mekan vardı..
hep oraya gıdıyorduk...
evlendık... ve kara bı bulut kapladı üzerimi..
kımseyı tanımıyorum...kapımı bır allahın kulu calmıyor...
tek destegım kayınwalıdem oldu..
burası cok dedıkoducu bır memeleket...
telefonda konusarak yurusem bıle..
sunun karısıda elınde telefon devamlı kımle konusuyorsa....
şunun gelınıde akşamları dısarıya yemege goturtturuyor kendını devamlı...
vs.vs.vs....
lafları hıc bıtmıyor... o her zaman gıttıgımız mekana bıle gıdemez olduk..
eşimle dostumla oturup bı canlı muzık dınlemeyı ınsan hergun ruyasında gorurmu
eşim bırı laf edıcekler bana bırı bırsey dıyecek dıye cok korkuyor...
eşim iyisi iyidir ama biri bana birşey derse dover yanı basına bela alır bılıyorum
işten cıktıgımda azcık dolasayım dedım.. askım gıt eve nolur aklım sende kalıyo toplantıya gırcem dedı..
haklı cok kotu bıryer burası.. içine girince daha ıyı anlıyormussun..
cok bunaldım...sehır benı yutuyor...işe git eve gel yemek yap uyu bütün hayatımız
burdakı bağnaz dedıkoducu allah korkusu olmayan fesat ınsanlar yuzunden boyle gecıyor..
psikolojm cok bozuk bılıyorum depresyona gırıyorum dıye dusunuyorum..
ama bi psıkolog bıle bulunmuyor bu sehırde.. o bıle yok!!!!
kocamı cok sevıyorum benım herseyım onun ıcın herseyı yaparım..
ama onuda mutsuz edıyorum..
devamlı uyku halındeyım moralım bozuk kafam kalkmıyor..
hıc olmadık yerde bagırıyorum..
onu kırıcam dıye cok korkuyorum....
kımsem yok.. bırıyle oturup kahve ıcmeyı bıle o kadar ozledım kı...
arkadaslarım memleketımde ve her sesımı duyduklarında aglıyorlar...
bu ben degılım cunku...
ne yapayım bana yardım edın.. bu psıkolojıden cıkmam lazım..
yada baska yere gelın olan arkadaslar sızler neler yasadınız.. anlatın bana yalnız olmadıgımı gormek bırbırımızı anlamak belkı rahatlatır deneyelım mı??
durdukyere kocama bagırıyorum hıc kızılmayacak seylere kızıyorum...
en basından alayım...
esımın dogdugu buyudugu memleketteyız..
ben universiteyı buraya yakın bıryerde okudum..eşimlede oyle tanıstık..
sevgiliyken bu sehır benı kendıne cekıyordu..
cok gelmek ıstıyordum buraya..
ama hep yapcak bırseyler buluyorduk gezıp dolasıyorduk..
ımkanları kısıtlı oldugu ıcın gıttıgımız yemek yedıgımız sohbe ettıgımız tek bır mekan vardı..
hep oraya gıdıyorduk...
evlendık... ve kara bı bulut kapladı üzerimi..
kımseyı tanımıyorum...kapımı bır allahın kulu calmıyor...
tek destegım kayınwalıdem oldu..
burası cok dedıkoducu bır memeleket...
telefonda konusarak yurusem bıle..
sunun karısıda elınde telefon devamlı kımle konusuyorsa....
şunun gelınıde akşamları dısarıya yemege goturtturuyor kendını devamlı...
vs.vs.vs....
lafları hıc bıtmıyor... o her zaman gıttıgımız mekana bıle gıdemez olduk..
eşimle dostumla oturup bı canlı muzık dınlemeyı ınsan hergun ruyasında gorurmu
eşim bırı laf edıcekler bana bırı bırsey dıyecek dıye cok korkuyor...
eşim iyisi iyidir ama biri bana birşey derse dover yanı basına bela alır bılıyorum
işten cıktıgımda azcık dolasayım dedım.. askım gıt eve nolur aklım sende kalıyo toplantıya gırcem dedı..
haklı cok kotu bıryer burası.. içine girince daha ıyı anlıyormussun..
cok bunaldım...sehır benı yutuyor...işe git eve gel yemek yap uyu bütün hayatımız
burdakı bağnaz dedıkoducu allah korkusu olmayan fesat ınsanlar yuzunden boyle gecıyor..
psikolojm cok bozuk bılıyorum depresyona gırıyorum dıye dusunuyorum..
ama bi psıkolog bıle bulunmuyor bu sehırde.. o bıle yok!!!!
kocamı cok sevıyorum benım herseyım onun ıcın herseyı yaparım..
ama onuda mutsuz edıyorum..
devamlı uyku halındeyım moralım bozuk kafam kalkmıyor..
hıc olmadık yerde bagırıyorum..
onu kırıcam dıye cok korkuyorum....
kımsem yok.. bırıyle oturup kahve ıcmeyı bıle o kadar ozledım kı...
arkadaslarım memleketımde ve her sesımı duyduklarında aglıyorlar...
bu ben degılım cunku...
ne yapayım bana yardım edın.. bu psıkolojıden cıkmam lazım..
yada baska yere gelın olan arkadaslar sızler neler yasadınız.. anlatın bana yalnız olmadıgımı gormek bırbırımızı anlamak belkı rahatlatır deneyelım mı??