- 1 Mart 2020
- 67
- 110
- 8
- 40
- Konu Sahibi mavileyla1100
-
- #1
Kızlar merhabalar. Bu tarz konularının çok açıldığını biliyorum. Ama bir de benim derdimi dinlemenizi çok rica ediyorum. Yaşım 35. İstanbulda yaşıyorum. İyi bir işim, maaşım var. Dünyanın bir çok yerini dolaştım. Arkadaşlarım çok entellektüel biri olduğumu söylerler. Gerçekten de çok kitap okurum. Bilgi birikimim iyidir. Dış görünüş olarak da çok güzel olmasam da çirkin de değilim. Bakımıma dikkat ederim. Bunları anlatmamım sebebi biraz beni tanımanızı istiyorum. Amacım kendimi övmek değil, zaten övmenin ne yararı var. Burada kimse kimseyi tanımıyor.
Ama işte hayattaki sıkıntım yalnızlık. Kimsem yok yanımda. Daha önceden yaşadığım kötü ilişkilerden dolayı yıprandım. İnsanları sevemez oldum. Bana göre herkes kötü, herkes arkamdan iş çeviriyor. İnsanların kötü özelliklerini hemen görüyorum. Bunlar yaşadığım travmalardan biliyorum ama bunu değiştiremiyorum. Evlenmek, yuva kurmak ve en önemlisi anne olmak istiyorum. Ama buna hevesim de yok. Yani yorgunum. Gelinlik giymek herkesin hayalidir öyle değil mi? Ben ise yarın evlensem düz beyaz bir elbise yeter, ne gereği var gelinliğe modundayım. Dediğim gibi hevesim kalmamış. Ama yalnızlıktan da çok bunaldım. Tabi yaşım da geçiyor, o da beni panik hale sürüklüyor. Arkadaşların aracı oldukları kişilerle görüşünce hiç etkilenmiyorum. Bir arkadaşım bu tarz şeylere kapalısın diyor. Bir başkası sen çok kültürlüsün, dışı veya cebi değil beyni dolu olsun istiyorsun, onu da bulamazsın diyor. Biraz çaresiz kaldım sanırım.
Sosyal bir hayatım var. Gezilere katılırım her zaman. Zaten işim gereği sürekli yeni insanlarla tanışıyorum. Ama ya beni etkileyen biri çıkmıyor. Ya da olsa bile çoktan evlenip barklanmış oluyor. Malum yaş 35. Artık kafama yatan kişiler genelde bu yaş üstü oluyor ama o yaşa da bekar kalmıyor kimse. Neyse size derdimi anlatmak istedim. Umarım bir gün ben de mutlu olabilirim. Çünkü gerçekten mutsuzum.
Ama işte hayattaki sıkıntım yalnızlık. Kimsem yok yanımda. Daha önceden yaşadığım kötü ilişkilerden dolayı yıprandım. İnsanları sevemez oldum. Bana göre herkes kötü, herkes arkamdan iş çeviriyor. İnsanların kötü özelliklerini hemen görüyorum. Bunlar yaşadığım travmalardan biliyorum ama bunu değiştiremiyorum. Evlenmek, yuva kurmak ve en önemlisi anne olmak istiyorum. Ama buna hevesim de yok. Yani yorgunum. Gelinlik giymek herkesin hayalidir öyle değil mi? Ben ise yarın evlensem düz beyaz bir elbise yeter, ne gereği var gelinliğe modundayım. Dediğim gibi hevesim kalmamış. Ama yalnızlıktan da çok bunaldım. Tabi yaşım da geçiyor, o da beni panik hale sürüklüyor. Arkadaşların aracı oldukları kişilerle görüşünce hiç etkilenmiyorum. Bir arkadaşım bu tarz şeylere kapalısın diyor. Bir başkası sen çok kültürlüsün, dışı veya cebi değil beyni dolu olsun istiyorsun, onu da bulamazsın diyor. Biraz çaresiz kaldım sanırım.
Sosyal bir hayatım var. Gezilere katılırım her zaman. Zaten işim gereği sürekli yeni insanlarla tanışıyorum. Ama ya beni etkileyen biri çıkmıyor. Ya da olsa bile çoktan evlenip barklanmış oluyor. Malum yaş 35. Artık kafama yatan kişiler genelde bu yaş üstü oluyor ama o yaşa da bekar kalmıyor kimse. Neyse size derdimi anlatmak istedim. Umarım bir gün ben de mutlu olabilirim. Çünkü gerçekten mutsuzum.