- 4 Aralık 2008
- 1.143
- 969
ben daha 18 yaşındayım. ama yaşadığım görmediğim sıkıntı kalmadı ani derler ya parayla saadet olmaz diye şuan ailemle yaşıyorum ve ne evde huzurum var nede para. şuan staj görüyorum 220 blira maaş alıyorum onunla akbilimi yüklüyorum kontr alıyorum kalanını dersanem için eve veriyorum. aynı zamanda laf yiyorum çok para harcıyomuşum diye. öyle bi babam varki olmasa daha iyi tam bir sinir hastası 25 yıldır anneme çektirmiş çenesinden abim deseniz evden kuurtulmak için askeri okula kaçtı. sıra bende heralde 18 yıldırda ben çekiyorum onun dilinden. akşam eve geldi yemek yerken başladı daha 220 lira maaş alıyosun bi kere kasaba girip etmi almışım markete girip alışveriş mi yapmışm yaptığı aldığı herşeyi kafamıza kakar insanlar yanında aşağılar bağırır, bunun gibi daha yüzlercesi beni inglizce kursuna gönderdi 1 yıl önce onu sürekli söyler dersaneye gidiyorum onun bi kısmını bile ben veriyorum 220 liradan hala yetmiyo ona.ev aldık krediyle onun taksitleri kredi kartı borçları var onların acısını sıkıntısını bizden çıkarıyo artık canımızdan bezdirdi bizi gelen akrabalar diyolarki siz nasıl yaşıyosunuz bu adamla o kadar ruh hastası yani. bu genç yaşımda sinir hastası dert sahibi oldum. anti depresanlar kullandım şuandada bütün vücudum kaşınıyo doktor sinirsel dedi. artık benim tek kurtuluşum evlenmek olarak görüyorum. bi komşumuz var doğulu oda hep derki seni bizim doğululardan birine alalım falan diye. anneme de söyledim eylüle kadar evlenicem diye annem de bakarız dedi zaten benim istediğim görücü üsulü diyorum ki evde ne huzur var ne para bari biri olsn evleniyim de param olsun bıktım artık parasızlık ve evdeki huzursuzluktan.işte diyolarki evlilik zordur falan doğrudur ona dicek bişeyim yok ama bi erkeği idare edebiliceğime inanıyorm en azından kendi evimde olurum diyorum kafam rahat olur hem evlenmekte istiyorum zaten böyle işte anlatmak istedim içimi rahatlatmak için.