benzer sıkıntıları bende yaşadım.hatta bununla ilgili 2 tanede konum var.
ben 21 eşim 29 yaşında.
eşim yaşım geçiyor,hem baba olmak istiyorum ben artık dedi.
bense son sınıfım henüz.mezun olunca A kadrodan hazırlanacağım kpss ye.
çok tereddüte düşmüştüm.hem kpss hem bebek...yapabilir miyim diye.
bide biz ailelerden uzaktayız,bebeğim olduğunda annem gelecek ben rahatça hazırlanayım diye ama bu kezde uzun süreli birlikte yaşamak yıpratacak..
ben böyle karmaşık haldeyken eşim tatlı tatlı beni kandırmaya çalıştı tabiri caizse.
ikna olur gibi oldum ama sonra vazgeçtim.
yaşım henüz 21 ve benim beden ve ruh yaşım anne olmayı kaldıramaz,
hazır olmadığımı anladım.
benim hayallerim var ve bunları gerçekleştiremezsem mutlu olamam,mutlu olamazsam mutlu bir çocuk yetiştiremem.
yani ne hayallerim gerçekleşir ne de bebeğim huzurlu bir ortamda büyür.
tüm bunları anlattım eşime ve ''ben sen hazır olana kadar lafını bile açmayacağım söz'' dedi ve konu kapandı.
hala çok istiyor biliyorum ama benim için duygularını bastırıyor.
çünkü,
kayınvalidemin,annemin çocuk yap yaşın gençken,korunma demeleri beni utandırdı evet utandırdı.
21 yaşında birinin duymak isteyeceği şeyler değil çünkü bunlar.midem bulandı,bu konun laçkalaşması.
ve o gün eşim eve geldiğinde keyfim olmadığını anlayınca tüm gece hüngür hüngür ağladım
''ben daha kendim çocuğum,istemiyorum çocuk.ben senin küçük kızın değil miyim(yaş farkından dolayı böyle takılır bana eşim) beni sev ben büyüyene kadar''
tüm gece bunları sayıklamıştım..
eşim o günden sonra şakayla karışık diyor önce seni büyüteceğim diye.
kpss den sonraya bıraktık bebek fikrini.
ben hem yaşım hemde kariyerim için istemedim.
senin yerinde olsam hiç düşünmez yapardım,
çünkü hem yaşın müsait,hemde mesleğin var.
mesleğin olmasa neyse...
inan ertelemek için bahane çok.
heleki akademik kariyer...dipsiz bucaksız bir alan.
prof olana kadar hep stres.o yüzden erteleme hayatı.
fakat çocuğu kariyerinden dolayı değilde hazır hissetmediğin için istemiyorsan o başka.