Eşimle çok mutsuzum

gozdeabacioglu .!.:

Merhaba hanımlar, çok uzatmadan konuya girmek istiyorum çünkü fazlasıyla doluyum. Çok kısa süreli bi tanışıklığın ardından hamile kaldım ve eşimle evlendik. Aramızda 8 yaş var o 35 yaşına kadar sadece çalışmış sosyal hayatı, zevkleri, çevresi olsa da onlarla vakit geçirmeyi kendine hobi edinmiş biri değildi benim aksime. Çok çalışkan dürüst ne istesem yapan ve iyi kalpli bir adamdı çocuğuma da güzel babalık yapacağını düşünerek evlenmeye karar verdim ve evlendim. O turizmci kalburüstü dediğimiz kesime neredeyse 15 yıldır hizmet ediyor. O yüzden pek sabit konaklama mümkün olmadı çocuk doğana kadar. Zor bir süreçti gece çok geç geliyordu hamileliğim yalnız ve ailemden de uzak geçti. Eşim hiç romantik değildir romantizmi geçtim elinde mi çikolatayla gelip senin için aldım bile demez. Evet çikolatayı alır ama onun için bu bir görevdir. Çocuk doğduktan sonra bana karşı iyice ilgisizleşmeye başladı. Uğraştım didindim epey ilişkimizdeki canlılığı tutmak için ama asla onda yaprak oynamıyordu. Özel gün kavramı asla yok. İlk anneler günümü bile kutlamadı bebeğim daha 40 günlüktü. Konuştum defalarca açtım içimi her konuşmaya çalışmam kavgalarla bitti. Bende fevriyimdir ama eşim çok daha fevri ve yıpratıcı bi adam. Asla haksız olduğunu kabul etmez. Bana vurur küfreder bak senin yüzünden yaptım der. Bir günden bir güne bana nolursa olsun yapmamalıydım hatalıydım dediğini bilmem. İçimde neleri bıraktı bilseniz. En son annesi geldi bize 4 5 günlüğüne. Bebeğim şuan 8 aylık 8 ay boyunca kendi annemde dahil olmak üzere kimsenin yardımını görmedim. Buralardan okuduklarımda kendi hislerimle bebeğimi büyütüyorum. Çok zorluklar yaşadım inanın çok zor bi lohusalık geçirdim eşim çocuğu alıp gitmekle bile tehdit etti beni :) her neyse annesi de tam kaynana aynı oğlu gibi ağzından bir kez iyi bir şey duymadım çeşit çeşit yemekler yaparım evim tertemizdir çocuğuma güzel bakarım ama ne bi eline sağlık ne kızım yoruldun hiçbir şey demez. Ve sürekli çocuğu hasta edeceğime dair şeyler söyler çocuğa kahvaltı hazırlarken aç bu çocuk sütün yetmiyor demek ki tarzında. Neyse patladım bende birgün anne lütfen ağzından iyi bir şey çıksın artık annem de sen fe bir kez olsun yardım etmediniz 8 aydır bir başıma büyüttüm çocuğu rica ediyorum karışmayın dedim demez olaydım toplam 7 kardeşler hepsini aradı ortalığı ayağa kaldırdı. Cenaxeme bile gelme diyerek çıktı evden. İnanın sadece söylediklerim bunlardı. Kocamla o günden sonra her şey daha da kötü oldu aile düşkünü bir adam değil diyerek evlendim fakat kendi 4 duvarımızda bile beni haksız görüp bana yüklenen bir adam çıktı. En başından beri ailesiyle alakalı konularda beni hep arka plana atıyordu ama bu son olandan sonra ben çok yıprandım. Konuşmuyorum neredeyse 5 6 gündür içimden gelmiyor. Sadece çocuk ev vs. Ayrılmayı düşünüyorum doğru mu bilmiyorum ailemin evine nasıl dönerim nasıl bakarım çocuğuma. Belki güç belki bi tavsiye belki beni anlayacak birine ihtiyaç duyarak yazdım buraya. İnanın kendimi artık o kadar yorgun ve değersiz hissediyorum ki 27 yaşındayım daha ve bunu yediremiyorum kendime. Çok neşeli bir kadındım ben çok gülerdim artık sadece ruhsuzca bakıyorum etrafıma bu sadece son 1 senede oldu. Çok uzun ama okuyup yazarsanız çok sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

gozdeabacioglu .!.:

Merhaba hanımlar, çok uzatmadan konuya girmek istiyorum çünkü fazlasıyla doluyum. Çok kısa süreli bi tanışıklığın ardından hamile kaldım ve eşimle evlendik. Aramızda 8 yaş var o 35 yaşına kadar sadece çalışmış sosyal hayatı, zevkleri, çevresi olsa da onlarla vakit geçirmeyi kendine hobi edinmiş biri değildi benim aksime. Çok çalışkan dürüst ne istesem yapan ve iyi kalpli bir adamdı çocuğuma da güzel babalık yapacağını düşünerek evlenmeye karar verdim ve evlendim. O turizmci kalburüstü dediğimiz kesime neredeyse 15 yıldır hizmet ediyor. O yüzden pek sabit konaklama mümkün olmadı çocuk doğana kadar. Zor bir süreçti gece çok geç geliyordu hamileliğim yalnız ve ailemden de uzak geçti. Eşim hiç romantik değildir romantizmi geçtim elinde mi çikolatayla gelip senin için aldım bile demez. Evet çikolatayı alır ama onun için bu bir görevdir. Çocuk doğduktan sonra bana karşı iyice ilgisizleşmeye başladı. Uğraştım didindim epey ilişkimizdeki canlılığı tutmak için ama asla onda yaprak oynamıyordu. Özel gün kavramı asla yok. İlk anneler günümü bile kutlamadı bebeğim daha 40 günlüktü. Konuştum defalarca açtım içimi her konuşmaya çalışmam kavgalarla bitti. Bende fevriyimdir ama eşim çok daha fevri ve yıpratıcı bi adam. Asla haksız olduğunu kabul etmez. Bana vurur küfreder bak senin yüzünden yaptım der. Bir günden bir güne bana nolursa olsun yapmamalıydım hatalıydım dediğini bilmem. İçimde neleri bıraktı bilseniz. En son annesi geldi bize 4 5 günlüğüne. Bebeğim şuan 8 aylık 8 ay boyunca kendi annemde dahil olmak üzere kimsenin yardımını görmedim. Buralardan okuduklarımda kendi hislerimle bebeğimi büyütüyorum. Çok zorluklar yaşadım inanın çok zor bi lohusalık geçirdim eşim çocuğu alıp gitmekle bile tehdit etti beni :) her neyse annesi de tam kaynana aynı oğlu gibi ağzından bir kez iyi bir şey duymadım çeşit çeşit yemekler yaparım evim tertemizdir çocuğuma güzel bakarım ama ne bi eline sağlık ne kızım yoruldun hiçbir şey demez. Ve sürekli çocuğu hasta edeceğime dair şeyler söyler çocuğa kahvaltı hazırlarken aç bu çocuk sütün yetmiyor demek ki tarzında. Neyse patladım bende birgün anne lütfen ağzından iyi bir şey çıksın artık annem de sen fe bir kez olsun yardım etmediniz 8 aydır bir başıma büyüttüm çocuğu rica ediyorum karışmayın dedim demez olaydım toplam 7 kardeşler hepsini aradı ortalığı ayağa kaldırdı. Cenaxeme bile gelme diyerek çıktı evden. İnanın sadece söylediklerim bunlardı. Kocamla o günden sonra her şey daha da kötü oldu aile düşkünü bir adam değil diyerek evlendim fakat kendi 4 duvarımızda bile beni haksız görüp bana yüklenen bir adam çıktı. En başından beri ailesiyle alakalı konularda beni hep arka plana atıyordu ama bu son olandan sonra ben çok yıprandım. Konuşmuyorum neredeyse 5 6 gündür içimden gelmiyor. Sadece çocuk ev vs. Ayrılmayı düşünüyorum doğru mu bilmiyorum ailemin evine nasıl dönerim nasıl bakarım çocuğuma. Belki güç belki bi tavsiye belki beni anlayacak birine ihtiyaç duyarak yazdım buraya. İnanın kendimi artık o kadar yorgun ve değersiz hissediyorum ki 27 yaşındayım daha ve bunu yediremiyorum kendime. Çok neşeli bir kadındım ben çok gülerdim artık sadece ruhsuzca bakıyorum etrafıma bu sadece son 1 senede oldu. Çok uzun ama okuyup yazarsanız çok sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

gozdeabacioglu .!.:

Merhaba hanımlar, çok uzatmadan konuya girmek istiyorum çünkü fazlasıyla doluyum. Çok kısa süreli bi tanışıklığın ardından hamile kaldım ve eşimle evlendik. Aramızda 8 yaş var o 35 yaşına kadar sadece çalışmış sosyal hayatı, zevkleri, çevresi olsa da onlarla vakit geçirmeyi kendine hobi edinmiş biri değildi benim aksime. Çok çalışkan dürüst ne istesem yapan ve iyi kalpli bir adamdı çocuğuma da güzel babalık yapacağını düşünerek evlenmeye karar verdim ve evlendim. O turizmci kalburüstü dediğimiz kesime neredeyse 15 yıldır hizmet ediyor. O yüzden pek sabit konaklama mümkün olmadı çocuk doğana kadar. Zor bir süreçti gece çok geç geliyordu hamileliğim yalnız ve ailemden de uzak geçti. Eşim hiç romantik değildir romantizmi geçtim elinde mi çikolatayla gelip senin için aldım bile demez. Evet çikolatayı alır ama onun için bu bir görevdir. Çocuk doğduktan sonra bana karşı iyice ilgisizleşmeye başladı. Uğraştım didindim epey ilişkimizdeki canlılığı tutmak için ama asla onda yaprak oynamıyordu. Özel gün kavramı asla yok. İlk anneler günümü bile kutlamadı bebeğim daha 40 günlüktü. Konuştum defalarca açtım içimi her konuşmaya çalışmam kavgalarla bitti. Bende fevriyimdir ama eşim çok daha fevri ve yıpratıcı bi adam. Asla haksız olduğunu kabul etmez. Bana vurur küfreder bak senin yüzünden yaptım der. Bir günden bir güne bana nolursa olsun yapmamalıydım hatalıydım dediğini bilmem. İçimde neleri bıraktı bilseniz. En son annesi geldi bize 4 5 günlüğüne. Bebeğim şuan 8 aylık 8 ay boyunca kendi annemde dahil olmak üzere kimsenin yardımını görmedim. Buralardan okuduklarımda kendi hislerimle bebeğimi büyütüyorum. Çok zorluklar yaşadım inanın çok zor bi lohusalık geçirdim eşim çocuğu alıp gitmekle bile tehdit etti beni :) her neyse annesi de tam kaynana aynı oğlu gibi ağzından bir kez iyi bir şey duymadım çeşit çeşit yemekler yaparım evim tertemizdir çocuğuma güzel bakarım ama ne bi eline sağlık ne kızım yoruldun hiçbir şey demez. Ve sürekli çocuğu hasta edeceğime dair şeyler söyler çocuğa kahvaltı hazırlarken aç bu çocuk sütün yetmiyor demek ki tarzında. Neyse patladım bende birgün anne lütfen ağzından iyi bir şey çıksın artık annem de sen fe bir kez olsun yardım etmediniz 8 aydır bir başıma büyüttüm çocuğu rica ediyorum karışmayın dedim demez olaydım toplam 7 kardeşler hepsini aradı ortalığı ayağa kaldırdı. Cenaxeme bile gelme diyerek çıktı evden. İnanın sadece söylediklerim bunlardı. Kocamla o günden sonra her şey daha da kötü oldu aile düşkünü bir adam değil diyerek evlendim fakat kendi 4 duvarımızda bile beni haksız görüp bana yüklenen bir adam çıktı. En başından beri ailesiyle alakalı konularda beni hep arka plana atıyordu ama bu son olandan sonra ben çok yıprandım. Konuşmuyorum neredeyse 5 6 gündür içimden gelmiyor. Sadece çocuk ev vs. Ayrılmayı düşünüyorum doğru mu bilmiyorum ailemin evine nasıl dönerim nasıl bakarım çocuğuma. Belki güç belki bi tavsiye belki beni anlayacak birine ihtiyaç duyarak yazdım buraya. İnanın kendimi artık o kadar yorgun ve değersiz hissediyorum ki 27 yaşındayım daha ve bunu yediremiyorum kendime. Çok neşeli bir kadındım ben çok gülerdim artık sadece ruhsuzca bakıyorum etrafıma bu sadece son 1 senede oldu. Çok uzun ama okuyup yazarsanız çok sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

gozdeabacioglu .!.:

Merhaba hanımlar, çok uzatmadan konuya girmek istiyorum çünkü fazlasıyla doluyum. Çok kısa süreli bi tanışıklığın ardından hamile kaldım ve eşimle evlendik. Aramızda 8 yaş var o 35 yaşına kadar sadece çalışmış sosyal hayatı, zevkleri, çevresi olsa da onlarla vakit geçirmeyi kendine hobi edinmiş biri değildi benim aksime. Çok çalışkan dürüst ne istesem yapan ve iyi kalpli bir adamdı çocuğuma da güzel babalık yapacağını düşünerek evlenmeye karar verdim ve evlendim. O turizmci kalburüstü dediğimiz kesime neredeyse 15 yıldır hizmet ediyor. O yüzden pek sabit konaklama mümkün olmadı çocuk doğana kadar. Zor bir süreçti gece çok geç geliyordu hamileliğim yalnız ve ailemden de uzak geçti. Eşim hiç romantik değildir romantizmi geçtim elinde mi çikolatayla gelip senin için aldım bile demez. Evet çikolatayı alır ama onun için bu bir görevdir. Çocuk doğduktan sonra bana karşı iyice ilgisizleşmeye başladı. Uğraştım didindim epey ilişkimizdeki canlılığı tutmak için ama asla onda yaprak oynamıyordu. Özel gün kavramı asla yok. İlk anneler günümü bile kutlamadı bebeğim daha 40 günlüktü. Konuştum defalarca açtım içimi her konuşmaya çalışmam kavgalarla bitti. Bende fevriyimdir ama eşim çok daha fevri ve yıpratıcı bi adam. Asla haksız olduğunu kabul etmez. Bana vurur küfreder bak senin yüzünden yaptım der. Bir günden bir güne bana nolursa olsun yapmamalıydım hatalıydım dediğini bilmem. İçimde neleri bıraktı bilseniz. En son annesi geldi bize 4 5 günlüğüne. Bebeğim şuan 8 aylık 8 ay boyunca kendi annemde dahil olmak üzere kimsenin yardımını görmedim. Buralardan okuduklarımda kendi hislerimle bebeğimi büyütüyorum. Çok zorluklar yaşadım inanın çok zor bi lohusalık geçirdim eşim çocuğu alıp gitmekle bile tehdit etti beni :) her neyse annesi de tam kaynana aynı oğlu gibi ağzından bir kez iyi bir şey duymadım çeşit çeşit yemekler yaparım evim tertemizdir çocuğuma güzel bakarım ama ne bi eline sağlık ne kızım yoruldun hiçbir şey demez. Ve sürekli çocuğu hasta edeceğime dair şeyler söyler çocuğa kahvaltı hazırlarken aç bu çocuk sütün yetmiyor demek ki tarzında. Neyse patladım bende birgün anne lütfen ağzından iyi bir şey çıksın artık annem de sen fe bir kez olsun yardım etmediniz 8 aydır bir başıma büyüttüm çocuğu rica ediyorum karışmayın dedim demez olaydım toplam 7 kardeşler hepsini aradı ortalığı ayağa kaldırdı. Cenaxeme bile gelme diyerek çıktı evden. İnanın sadece söylediklerim bunlardı. Kocamla o günden sonra her şey daha da kötü oldu aile düşkünü bir adam değil diyerek evlendim fakat kendi 4 duvarımızda bile beni haksız görüp bana yüklenen bir adam çıktı. En başından beri ailesiyle alakalı konularda beni hep arka plana atıyordu ama bu son olandan sonra ben çok yıprandım. Konuşmuyorum neredeyse 5 6 gündür içimden gelmiyor. Sadece çocuk ev vs. Ayrılmayı düşünüyorum doğru mu bilmiyorum ailemin evine nasıl dönerim nasıl bakarım çocuğuma. Belki güç belki bi tavsiye belki beni anlayacak birine ihtiyaç duyarak yazdım buraya. İnanın kendimi artık o kadar yorgun ve değersiz hissediyorum ki 27 yaşındayım daha ve bunu yediremiyorum kendime. Çok neşeli bir kadındım ben çok gülerdim artık sadece ruhsuzca bakıyorum etrafıma bu sadece son 1 senede oldu. Çok uzun ama okuyup yazarsanız çok sevinirim.

Genişletmek için tıkla...