6 yıldır evliyim. 2 yaşında oglum var. Eşimle birbirimizin çocukluk aşkıyız. Küçüklükten beri birbirimizi seviyorduk sonunda evlendik. Dışarıdan bakıldığında eşim sakin, anlayışlı ilgili evlenilecek ideal erkek gibi duruyor. Aslında öyle de ama bir yandan da gerçekten aşması zor sorunlarımız var.
Birincisi ve en sıkıntılı olanı. Cinsel hayatımız yok gibi. ilk evlendigimizde vajinismustum tedavi oldum aştık. Aşalı 5 sene oldu ama o mu etkiledi bilmiyorum hic yapmasak esim aramaz. beni arzulamıyor. En son 1 ay önce yasadık. benim zorumla o da. 1 aydır dokunmak istemiyor. Baska biri yok eminim ama neden böyle bilmiyorum. Gururum cok kırılıyor.
Diğer sorunlardan biri eşim çok pasif. Sosyal bir insan degil. Ben konuşkan, girişkenimdir. Ama o bir ortama girdiğimizde tuhaf bir yüz ifadesiyle sessiz sessiz oturur. Kurduğu cümle sayısı azdır. iletişimi azdır. Haliyle arkadas cevremiz giderek azalıyor. Kimsenin arayıp sordugu görüsmek istedigi cift degiliz maalesef.
Evlenmeden önce merkezi bir yerde oturuyordum. Evlenince merkezden uzak bir semtte kv ile altlı üstlü oturmaya basladım. Büyük sorunlarımız yok kv ile. Ama yaşadığımız sorunlarda ya da normal zamanlarda eşim asla bana sahip cıkmadı. Coğu zaman ezmeye calıstılar esim sessiz sessiz oturdu. Ya yazarken bile sinir oluyorum. Semti de sevmiyorum, altlı üstlü oturmak da istemiyorum. Ama 2 hafta sonra ise dönecegim. oğluma kv bakacak. biraz sabretmem gerekiyor. Şimdiden kv oğluma bana ismimle hitap ettirmeye calısıyor. Yakın gelecegim de parlak görünmüypr. Bu meseleyi eşime söylediğimde yine "önyargılı olma ne malum öyle hitap ettireceği " diyip duruyor. Yine yanımda degil anlayacagınız.
Eşim zeki biri. Ama hicbir zaman bir şey icin caba göstermiyor. ben kamudayım. kpssye gir memur ol sen de, iznin cok olsun diyorum. kapasitesi olmasına ragmen ugrasmıyor. cok calısmasına gerek yok. aksamları serviste göz gezdirse bile yeter ona. ama yapmıyor. Yılda sadece 1 hafta izni var. patronu da onu lütufmuş gibi veriyor. cumartesi calısıyor. aksam 8de evde oluyor. zaten cevremiz az. zamanımız az. bunalıyorum artık.
hicbir zaman agzımın tadıyla sohbet edemiyorum. karsımda ben konusurken ya uyukluyor, ya baska bir seyle ilgileniyor. Bahanesi de hazır " yorgunum ". bu gece mesela 2ye kadar film izledi. "ben sohbet etmek istesem uykum var dersin" dedim. yine bir sey demedi. Bazen duvara konusuyormus gibi hissediyorum. gercekten cok yıpratıcı.
Hayattan sogudugumu, yoruldugumu, yıprandıgımı hissediyorum. Kadınlığımı hissettirmiyor bana. 30 yaşımda yıpranmış 60 yaşında kadın gibiyim. cinsellik yok, sohbet yok, paylasım yok. Boşanmak istesem annem babam dahil herkes üstüme gelir. Cünkü esim ideal es gibi görünüyor dısarıdan. Bu sorunlar yok gibi görünüyor ama üstesinden gelemiyorum. Bunaldım artık. Karısık oldu galiba ama lütfen Bana yol gösterin.