- 14 Temmuz 2014
- 82
- 60
Sevgili konu sahibi, konunu baştan sona okudum. Sana yapılan ekonomik şiddet, bunun farkında mısın bilmiyorum. Gerçi son mesajlarında farkına vardın gibi duruyor. Cimri insanla yaşamak çok zor. Ama senin yaşadığın cimriliğin de ötesinde. Eşin, eş olma bilincinde değil ki. Sadece şu anki sağlık durumunuz için de değil, daha önce yaşadığınız sorunlarda da parayı sizden önde tutmuş. Bu kabul edilebilir bir durum değil benim açımdan. Boşanmak kolay gelmiyor, insan bazen ‘bundan olmaz’ı kabul edemiyor. Hele ki yeni evlisiniz, hayalini kurduğunuz birçok şey vardır. Ama giden sizden gidiyor, yapacağız şey alıp karşınıza rahatsızlıklarınızı konuşup, gerekirse profesyonel destek alıp olup olmayacağından emin olmak. Sonrasında yolunuza bakarsınız.
Ben de evlendim, o süreçte işim çok yoğundu. Sürekli şehir dışında olmam gerekiyordu. Psikolojik olarak da mutlu değildim. Eşimin iki katı maaşım olmasına rağmen eşim, çık işten kendi işini yap, mutlu değilsin dedi. Eşime söylediğim şey, ben kimseden para istemeye alışık değilim, bu konuda beni senden para isteyecek durumda bırakmayacaksan, evin sorumlulukları için sorun yapmayacaksan ayrılacağım dedim. Ortak kararla işten çıktım, ofisimi açtım. Ha işlerim iyi gitti, eşimin parasına ihtiyacım kalmadı ama hala eşim tüm ödemeleri yapıp kalan maaşının yarısını bana gönderir. Bu arada benim kendi işim, bazı aylar oluyor ben onun 5-6 ayda kazandığı parayı tek seferde kazanıyorum , ama hala aynı şekilde gönderir. Bunları kendimi ya da eşimi övmek için söylemedim. Siz de baştan ortak kararla işten ayrılmışsınız, bu durumda size daha istemeden bütçesi oranında her ay bir para göndermeli. Göndermiyorsa isteyin, sonuçta o talep etmiş çık, ders çalış diye.
Bu arada ben aynı durumda olsam; arabayı ben bekarken aldım diyorsunuz , eşime senin benim ihtiyaçlarımı karşıladığın yok, arabayı satacağım, vadeliye atıp o parayla aylık ihtiyacımı karşılayacağım derdim. İşe toplu taşıma ile gidip gelsin, bir yere gidecekken on kere düşünsün de görsün gününü.
Ben de evlendim, o süreçte işim çok yoğundu. Sürekli şehir dışında olmam gerekiyordu. Psikolojik olarak da mutlu değildim. Eşimin iki katı maaşım olmasına rağmen eşim, çık işten kendi işini yap, mutlu değilsin dedi. Eşime söylediğim şey, ben kimseden para istemeye alışık değilim, bu konuda beni senden para isteyecek durumda bırakmayacaksan, evin sorumlulukları için sorun yapmayacaksan ayrılacağım dedim. Ortak kararla işten çıktım, ofisimi açtım. Ha işlerim iyi gitti, eşimin parasına ihtiyacım kalmadı ama hala eşim tüm ödemeleri yapıp kalan maaşının yarısını bana gönderir. Bu arada benim kendi işim, bazı aylar oluyor ben onun 5-6 ayda kazandığı parayı tek seferde kazanıyorum , ama hala aynı şekilde gönderir. Bunları kendimi ya da eşimi övmek için söylemedim. Siz de baştan ortak kararla işten ayrılmışsınız, bu durumda size daha istemeden bütçesi oranında her ay bir para göndermeli. Göndermiyorsa isteyin, sonuçta o talep etmiş çık, ders çalış diye.
Bu arada ben aynı durumda olsam; arabayı ben bekarken aldım diyorsunuz , eşime senin benim ihtiyaçlarımı karşıladığın yok, arabayı satacağım, vadeliye atıp o parayla aylık ihtiyacımı karşılayacağım derdim. İşe toplu taşıma ile gidip gelsin, bir yere gidecekken on kere düşünsün de görsün gününü.
ben hıcbızaman esımden para almam kişilik meselesı bence.kendım kazanırım ıstedıgım gıbı harcarım.artık devır degıstı esler herseyı ortak paylasıyor para kazanmak ev harcamaları ev sorunlululları cocuk vs vs.belkı eşide herkesten etrafından oyle gordugu ıcın oyle olmasını ıstıyordur,60 bın alıyor demıs ama kirası fatırası kredı kartları,mutfak masraflarını dusersek bence adama pekte para kalmıyor olabılır,hayat cok pahalı cunku.haa babalar gıbı calısmayan esını yaşatanlarda yokmu tabıkı var.ama işte kimi öyle kimi böyle,elındekınle ya ıdare edeceksın ya bu dıyardan gıdeceksın senın dedıgın gıbı 
