Selamlar herkese.Konuşmak istediğim fakat konuşamadığım bir konuyu burdan anlatmak istiyorum. 2 buçuk yıllık evliyim eşimin ailesi ile hep mesafeliydik merhaba merhabadan öteye ne yazık ki muhabbetimiz ileriye gidemiyor hiç bi zaman,kültürel farklılıklar var evet ama ben bunu hiç bi zaman sorun etmedim sonuçta eşimin ailesi saygı çerçevesi içerisinde görüşmek zorunda olduğum zamanlarda çizgimi bozmadan Güler yüz ve samimiyetimi hiç esirgemeden yaklaşım sergilediğimi düşünüyorum keza onlarda bana karşı öyleydi (babası hariç) babası oldum olası hoşgeldin’den öteye benimle konuşmadı bişey söyleyeceği zaman bile eşime seslenir söyler bana bişey demez sanki ben bi birey değilmişim ve o ortamda yokmuşum gibi. Ta ki 9 aylık hamileyken yaşadığımız olaya kadar bunları sorun etmiyordum. Yazın en kavurucu sıcak Olduğu zamanlarda karnım burnumda evin içinde babası evden gitmişken mini şort ve göbeği açık bir bluz giymiştim toz alıyordum iş yaparken babası bir anda eve geldi sıcaktan Ve hareketten bunalmış olmalıyım ki bir an tansiyonum düşer gibi olduğu için salona tv karşısına oturup soluklandım.(ki ben zAten hep açık giyinen bi kadınım, beni ilk defa öyle görmüyor) Babası da beni o vaziyette görünce kafasını çevirip bir hışım ayakkabılarını alıp dışarı çıktı. Annesi de eşime gidip durumu söylemiş eşim ben hamile olduğum için gelip bana tek kelime etmedi ama ben babasının bir hışım evden çıkmasından bi gariplik olduğunu hissederek eşime gidip ne olduğunu sordum ve bu durumdan eşimi suçladılar neymiş efendim beni uyarması gerekirmiş onların örf adeti bunu kaldırmazmış bu yüzden evi terketti aynı şehirde yaşayan akrabalarına gitme kararı aldılar.Ve ben de bu tür bi gerginlik yaşandığı için çok üzülüp akşama kadar ağladım annesi de bana gelip sen onu tanımıyormusun giyim konusunda takıntılı ben biraz dekolte giyeyim benimle nasıl kavga ediyor vs diye beni suçlar gibi konuştu doğumuma 3 gün kala bu durumu yaşamak doğuma stresli girmeme sebep oldu ve üzüntüm artık kin ve öfkeye dönüşmüştü. Çübkü eşim ne bana ne de doğacak olan çocuğumuza uzun bir süre odaklanamadı neymiş efendim annesi bir ay önceden sırf doğumda yanımda olmak ve bebeğin ilk banyosunu yaptırmak için hayallerle gelmiş ama nasıl dönmüş, ben orda seni uyarabilirdim aslında uyarmadım o yüzden hatalıyım gibi kendini suçlayıcı bir psikolojiye girdi ve ben eşimi böyle depresif bi hale girmesine istemedende olsa sebep olduğum için onun üzüntüsünü yaşadım uzun bir süre. O gün bu gündür ailesine karşı içimde bir öfke var ve her söyledikleri bana batıyor asla görüşmek istemiyorum çünkü o durumda beni tolere edebilirlerdi kafasını çevirip çıktığında üzerini değiştirsin rahatsız oldum ben gezinip gelirim dese ve eşim bana uygun bir dille söylemiş olsa belki durumdan utanıp üzerimi değiştirebilirdim ama bunu yapmayıp doğum heyecanımızı öldürdüler ve asla bende bu durumu tölere edemiyorum ne yapacağımı bilmiyorum.