Boşanmak gerçekten çok zor bir karar. Ben 18 yıllık evliliğimi bitirmeye çalışıyorum mesela. Yoruldum, senelerce düzelir diye, hatalarını anlar diye, ki bariz belli hataları ben dahil herkes söylemiştir eşime. Ben hep destek oldum mesela, hani derler ya batan gemiyi ilk fareler terk eder diye, aman ben o fareler gibi olmayım, güç vereyim ona, kapı gibi destek olayım diye çalıştım durdum, didindim. Maalesef arkadaşlar... İlk verilen karar doğru karar.
Düzelmesini beklemeniz bir mucize, değecek mi diye kendinize sorun derim ben. Kefeye koyarken siz hep kendi tarafınızdan bakacaksınız malum, ama zaten bu hayat sizin. Ölüm yok ucunda. Ama dediğiniz gibi alışkanlıklar, rutinlikler, evden nasıl taşınacağım, eşyaları nasıl ayrıştırıcam, çocuğun okulu, odası, düzeni oooofffffffffffff bu liste aylardır kafamda cirit atıyor. İnanın hiç kolay değil. Ama bu yükler beni ya ezecek yada tek başıma doğrulup ayakta kalıcam. İyi düşünün, bazı şeyler acabalara bırakılmayacak kadar önemli