Evet doğru söylüyorsunuz ben hiç o açıdan bakmamıştım. Hiç gitmeyi de düşünmemiştim sanki gitmem yanlış olurmuş gibi. Biz genelde doğum gününden bir iki gün önce ayrı plan yapar ayrıca pastamızı keseriz, ben hediyemi veririm vs. Onlar yine ayrı organizasyonlarını yaparlar çocuğun arkadaşları gibi..
Bak şimdi biz de o ortama girmek istemiyorsak cocukların doğum gününü kendimiz kutluyoruz fakat eğer eninde sonunda o ortama girilecekse bende mutlaka gidiyorum/giderim. Ve bence kendi aranızda pasta kesip hediyeleşiyorsanız eşinizin tekrar eski eşin düzenlediği doğum gününe gitmemeli. Ben böyle konusuyorum ama asla ikisi ve cocukları fotoğraf çekilemezler yani mesafeli dursalar bile kabul edemem.
ben bu kadar kesin dille konuşamam belki ama poz beni rahatsız etti. İkisi de çocuklarını öpüyorlar, sarılıyorlar vs. Görünürde hiçbir şey yok yanlış olan ama insan üzülüyor işte. Sırf bu sebepten ayrılmayı bile düşündüm
Umarım dediğiniz gibi olur
Yok ben netim eşimde bunun farkında olduğu için asla böyle girişimde bulunmaz o ortamıda oluşturmaz. Sizde bence rahatsız olmuşsunuz baya ki bu kadar üzülmüş kafaya takmışsınız bence eşinizle böyle olmasını istemediğinizi açıkça konusun çünkü maalesef ki bu durumlar daha çok yaşanacak ve emin olun ben sizi çok iyi anlıyorum.
En azından birinin beni anlaması
Doğrudur. Böyle sımsıkı yapışan, boşanirsa ölecek gibi yaşayan, bütün hayatını ancak bir erkeğe bağlı sürdürebilen kadın da çok fazla bizim ülkemizde maalesef.... Siz yine iyi cesaret edip yoluna koymuşsunuz bazı şeyleri şükür. Umarım bundan sonra da hem sizin için hem çocuklar için hep güzel gider....
Tabii ki öyle evet cocuklar için fedakarlıkları yapılmalı belki bazı şeyler görmezden de gelinebilir ama insan bizzat kendini de duygularını da yok saymamalı. Bizlerde birer annenin çocuklarıyız ve bizimde duygularımız var.En azından birinin beni anlaması
Ben insanların duygularına çok önem veririm, hele ki karşımdaki bir çocuksa. Gerekirse kendimi içten içe yerim ama kimseyi yaralayacak davranışlarda bulunamam. Ama yukarıda da biri yazmış burada önemli olan tek kişi o çocuk diye. Bu bakış açısı bana biraz yanlış geliyor. Elbette onun duyguları çok önemli ama biz yetişkinler olarak sırf duygularımızı kontrol etmeyi biraz daha iyi biliyoruz diye kendi duygularımızı da yok saymamalıyız.. sonuçta bizler de bir annenin çocuğuyuz, biz de yara alıp üzülüyoruz. En güzeli yine saygı çerçevesi içerisinde konuşmak sanırım
Gelme demedi çünkü ben hiç gitmeyi düşünmedim. Bizim yıllardan beri rutin doğum gününden bir iki gün önce benimle ayrıca bir pasta, hediyeleşme vs.
Tam olarak eşimin eski eşini tarif ettiniz aynen bu şekildeydi kadın. Eşimle evlendikten sonra da çok çektim ama dediğim gibi evlenince rahatladık. İnşallah artık her şey yolunda gider. Benimde bir yaşında bir kızım var bu arada..
Peki çocuk olmadan evvel siz de benim gibi hissediyor muydunuz?
Çocuğun hakkı aile fotoğrafı çektirmek. Onlar eş olarak aile değil ama çocuk açısından üçü sonsuza kadar aile olacak. Kafanı bulandirma olmuş bitmiş onların olayı.
sırf bunun için sakın çocuk yapmayın. Psikolojinizi çok olumsuz etkileyedebilir çocuk şu an çünkü çok büyük bir sorumluluk cocuk. Bir çocuğumuz olmadan önce de olduktan sonra da hislerim hep aynıydı ama artık yavaş yavaş olumlu anlamda değişiyor fakat benim hissettiklerim hiçbir zaman sizin hissettikleriniz gibi olmadı yani esas aile onlar biz değiliz ben böyle bir şey çocuğumuz olmadan önce de sonra da hiç hissetmedim. Beni üzen, kafaya taktığım hep şöyle şeyler oluyordu mesela ben eşimle her şeyin ilkini yaşıyordum. İlk ona hamilelik haberimi söylediğimde, bebeğimizin kalp atışlarını duyduğumuzda, tekmelerini hissettiğimizde işte benim hamilelik sürecim doğumum bir çocuğumuzun olması, aynı evi biriyle paylaşmak… bunlar hep benim ilkimdi ama eşimin öyle değildi eşim bunları daha önce yaşamıştı. Hamileyken şöyle düşünüyordum mesela acaba çok seviniyor mu diğer çocuklarında daha mı çok sevinmişti diye diğer çocuklarına nasıl davranmıştı eski eşi hamileyken bu kadar düşkün müydü… Daha niceleri var yani kafamdakini anlatabildim mi bilmiyorum. Beni rahatlatan şu olmuştu eşimin iki çocuğu da erkek ama bizim bir kızımız var yani farklıydı biz farklıydık bu beni çok rahatlatıyordu mesela çünkü kız çocuğunu ilk defa deneyimliyordu. Sonra bu düşüncelerin bir saçmalıktan ibaret olduğuna karar verdim. Ömrümün sonuna kadar bunları düşünüp boğulmanın bir anlamı yok çünkü. Hala ara ara aklıma bir şeyler gelir üzülürüm ama hemen kendimi başka şeylere veriyorum.
Zekiyimdir evet ama bunu anlamak için zeki olmaya gerek yok. Fotoğrafları görünce boşanmayı düşünme noktasına gelmenin sebebi bu olabilir.
Bir yere kadar çocuğu şaka sandınız. Sonra sonra anladınız ki o çocuk saksıda büyümüyor, ya da bir evcil değil. O bir insan, bir birey ve ciddi bir bağ. Kopmayan.. Bu bağ olayını çok yanlış anladığınız için böylesiniz, çocuk aile olmaya yetseydi ne boşanma olurdu ne de siz olurdunuz.
