Merhaba kk üyeleri,
Benim açacağım konu kendimden ziyade eşimle alakalı. Eşimle bundan yaklaşık bir sene önce ailesiyle aramızda bazı gerginlikler oldu. Özellikle ablasıyla alakalı. Ben çok tükenmiştim ve depresyona girdim diyebilirim. Sürekli bana yaptıkları haksızlıkları düşünüp üzülüyordum taki bir iki ay öncesine kadar.
Kendime bir karar verdim böyle nereye kadar mutlu olmalıyım artık diye düşündüm ve beni rahatlatacak manevi şeylere yöneldim aynı zamanda psikoloğa da başladım ve bana çok iyi geldi. Sanki yeniden doğmuş gibiyim çok şükür. Mutluyum huzurluyum eşimle de evliliğimiz çok daha güzel olmaya başladı. Ve eskiden çok üzüldüğüm şeylere geri dönüp baktığımda hatanın büyük kısmı onlarda olsa da benimde bu süreçte çok fevri ve olgun olmayan hareketlerimin olduğunu farkettim ve olanları kendi içimde çözdüm diyebilirim.
Eşimin kök ailesi sonuçta ve aramızda bundan sonra mesafeli ama saygılı bir ilişki olmasını isterim tabiki ve onlara da bir şans daha vermeye hazırım. Tabi şanstan kastım olanları unutmaktan ziyade saygı çerçevesinde bir ilişkimiz olmasını istiyorum belki onlar da bu süreçte biraz düşünme fırsatı bulmuşlardır.
Eşim ben çok üzüldüğüm için (benim en mutsuz halimi gördü ve defalarca da ağladım bu mevzular yüzünden psikolojik olarak da pek iyi olmadığım için)
Eşim ailesinden inanılmaz uzaklaştı. Fakat çok içine kapanık olduğu için de asla benimle bu konuda konuşmak istemiyor çok denedim. Ailesini zorla aratıyorum onlarla görüşmemek için türlü bahaneler üretiyor.
Dediğim gibi manevi mevzulara yöneldim. Ailesi gerçekten hatalıydı fakat büyüklük bizde kalsın kimseyle küs olmak istemiyorum ölümlü dünya bu. Ve ailesinin de hataları affedilmeyecek şeyler değil bence.
Sizce bu konuda ne yapabilirim?
Tamamen iyi bir insan olmak istiyorum karşılık beklemeden iyi hareketler yapmak istiyorum mevzu benim ailesini affetmemden ziyade benim kendi içimde yaşadığım şeylerle alakalı.
Eşimin bu konuda çok üzüldüğünü düşünüyorum fakat pek iç dünyasını anlatan biri değil. Ben kimseyle küs değilim diyor zorumla arıyor ama konuşmak istemiyorum görüşmek istemiyorum da diyor
Sizce ne yapabilirim?
Olayları merak edenler için de : genel olarak eşimin ailesi biraz cahil ve nerede ne konuşacağını bilmeyen insanlar. Ablası da sanırım kardeşini paylaşamadı diye düşünüyorum. Bana ve eşime her fırsatta iğnelemeye çalıştılar ara ara telefonda konuşurken de hala yapıyorlar bunu fakat şunu da eklemek isterim ki herkese karşı böyleler bu yaştan sonra insanları da değiştiremeyiz diye de düşünüyorum. Eşimin onlara mesafe koyması ile birlikte kendilerini eskiye nazaran çok daha geri çektiler çekindiklerini hissediyorum bizden ara ara annesi kendisini tutamayıp birşeyler söylüyor kurduğu cümleye göre de saygımı bozmadan kendimizi ifade ediyoruz. Ama yaşlı bir kadın algısı biraz düşük olması nedeniyle pek de anlayamıyor çoğunu. Çevrenizde vardır mutlaka eğitimsiz bir insan. Dolayısıyla ona karşı artık pek bir öfkem kalmadı tam tersi üzülüyorum eşimle araları bozulduğu için
Benim açacağım konu kendimden ziyade eşimle alakalı. Eşimle bundan yaklaşık bir sene önce ailesiyle aramızda bazı gerginlikler oldu. Özellikle ablasıyla alakalı. Ben çok tükenmiştim ve depresyona girdim diyebilirim. Sürekli bana yaptıkları haksızlıkları düşünüp üzülüyordum taki bir iki ay öncesine kadar.
Kendime bir karar verdim böyle nereye kadar mutlu olmalıyım artık diye düşündüm ve beni rahatlatacak manevi şeylere yöneldim aynı zamanda psikoloğa da başladım ve bana çok iyi geldi. Sanki yeniden doğmuş gibiyim çok şükür. Mutluyum huzurluyum eşimle de evliliğimiz çok daha güzel olmaya başladı. Ve eskiden çok üzüldüğüm şeylere geri dönüp baktığımda hatanın büyük kısmı onlarda olsa da benimde bu süreçte çok fevri ve olgun olmayan hareketlerimin olduğunu farkettim ve olanları kendi içimde çözdüm diyebilirim.
Eşimin kök ailesi sonuçta ve aramızda bundan sonra mesafeli ama saygılı bir ilişki olmasını isterim tabiki ve onlara da bir şans daha vermeye hazırım. Tabi şanstan kastım olanları unutmaktan ziyade saygı çerçevesinde bir ilişkimiz olmasını istiyorum belki onlar da bu süreçte biraz düşünme fırsatı bulmuşlardır.
Eşim ben çok üzüldüğüm için (benim en mutsuz halimi gördü ve defalarca da ağladım bu mevzular yüzünden psikolojik olarak da pek iyi olmadığım için)
Eşim ailesinden inanılmaz uzaklaştı. Fakat çok içine kapanık olduğu için de asla benimle bu konuda konuşmak istemiyor çok denedim. Ailesini zorla aratıyorum onlarla görüşmemek için türlü bahaneler üretiyor.
Dediğim gibi manevi mevzulara yöneldim. Ailesi gerçekten hatalıydı fakat büyüklük bizde kalsın kimseyle küs olmak istemiyorum ölümlü dünya bu. Ve ailesinin de hataları affedilmeyecek şeyler değil bence.
Sizce bu konuda ne yapabilirim?
Tamamen iyi bir insan olmak istiyorum karşılık beklemeden iyi hareketler yapmak istiyorum mevzu benim ailesini affetmemden ziyade benim kendi içimde yaşadığım şeylerle alakalı.
Eşimin bu konuda çok üzüldüğünü düşünüyorum fakat pek iç dünyasını anlatan biri değil. Ben kimseyle küs değilim diyor zorumla arıyor ama konuşmak istemiyorum görüşmek istemiyorum da diyor
Sizce ne yapabilirim?
Olayları merak edenler için de : genel olarak eşimin ailesi biraz cahil ve nerede ne konuşacağını bilmeyen insanlar. Ablası da sanırım kardeşini paylaşamadı diye düşünüyorum. Bana ve eşime her fırsatta iğnelemeye çalıştılar ara ara telefonda konuşurken de hala yapıyorlar bunu fakat şunu da eklemek isterim ki herkese karşı böyleler bu yaştan sonra insanları da değiştiremeyiz diye de düşünüyorum. Eşimin onlara mesafe koyması ile birlikte kendilerini eskiye nazaran çok daha geri çektiler çekindiklerini hissediyorum bizden ara ara annesi kendisini tutamayıp birşeyler söylüyor kurduğu cümleye göre de saygımı bozmadan kendimizi ifade ediyoruz. Ama yaşlı bir kadın algısı biraz düşük olması nedeniyle pek de anlayamıyor çoğunu. Çevrenizde vardır mutlaka eğitimsiz bir insan. Dolayısıyla ona karşı artık pek bir öfkem kalmadı tam tersi üzülüyorum eşimle araları bozulduğu için
Son düzenleme:
