kızlar geçen hafta konu açmıştım. Eşimin sigara içtiğinden şüpheleniyorum diye. Benden gizli sigara içtiğini düşünüyordum. Konuştum eşimle. Ona sarılıp, Sigara kullandığını bildiğimi söyledim. Eşimde sağolsun inkar etmedi. İş stresinden dolayı başlamak zorunda kaldığını, başlamasaydı kendine ve çevresine zarar vereceğini söyledi. “1,5 aydır falan içiyorum, çok değil günde 10-15 tane. Ailemin, çocuklarımın bilmesini istemiyorum. Zaten bırakıcam. Sen içtiğimi farketmeden bırakmayı düşünüyordum. Ama şu sıralar zor günler geçiriyorum. Biliyorum psikolojik ama beni sakinleştirdiğini düşünüyorum“dedi. Bence 10-15 tane hiç de az bir rakam değil. sesimi çıkarmadım. Elini tuttum. Anlayışla karşıladım. Sağlığına zarar verdiği için üzgün olduğumu, bırakacağına inandığımı söyledim. O gece saatlerce konuştuk, dertleştik. Eşimle çocuklardı, iş-güçtü derken birbirimize ne kadar az zaman ayırdığımızı farkettim. O günden sonra bir daha bu konuyu açmadık. Eve daha neşeli gelmeye başladı. Yeniden flört eder gibi olduk. Bana anlatınca hafifledi sanki. Onu anlayışla karşıladığım, bırakacağına inandığım için teşekkür etti. Ama ben sürekli ona bakınca, ellerine, dudaklarına bakınca sigara içtiğini düşünüp hüzünleniyorum, üzülüyorum. Ya bırakamazsa, gün geçtikce tiryaki olursa diye. Az önce cebine baktım. Hangi marka içtiğini öğrenip nikotin değerine baktım. Kent d-range blue içiyormuş. Hiç hafif bir sigara olmadığını öğrendim. Biz evlenmeden önce de marlbora içerdi. Sonra biz nişanlıyken bıraktı. 9 yıl geçti aradan. Şimdi yeniden başlaması mahfetti beni. (Bu arada sigara isimlerini yanlış yazıyorsam affedin içmediğim için hiç yazılışlarına dikkat etmemiştim) Pakette iki tane kalmıştı. Şimdi çocuklar ve eşim uyuyor. Şeytan diyor bir tane al, ağlayarak gizlice balkonda iç. “Ulan aşkım seni rahatlatan bu zıkkım beni de rahatlatsın” de. Sabah eşim aldığımı farkederse de “ sebebini sorma, bir tane içtim” de. Çocukluk mu yapmış olurum.