evlılık muesesınden nefret ettım gercekten surada okuduklarım..korona var dınlemez kaynanalar gelınsın gıdılsınValla şimdiki aklım olsa 40 defa oturur düşünürdüm ailesini
Bu sürecin geçici olduğunu düşün eşin içinde senin içinde hayatınıza evladınız girdiği zaman herşey çok daha anlamlı olur zorlukları olsa da eve koşa koşa gelir merak etmeyinEşimle yaklaşık 2 yıldır evliyiz, sorunumuz ise ikimizin de hayat enerjimizin tükenmesi. Ben kendim için bir şeyler yapıyorum, psikolojimi düzeltmek için bir süredir psikoloji kitapları okuyorum, psikoloğa gidiyorum(daha çok yeni), beni mutlu eden şeyleri yapmaya çalışıyorum(her ne kadar şu an hiçbir şeyden zevk almasam da). Psikolojimizi bu kadar tüketen şey ise genel anlamda eşimin ailesi, zaten eşimin psikolojisini bu yaşına kadar defalarca tüketmişler, şimdi de beni tükettiler.
Yardım istediğim konu ise dediğim gibi kendim için bir şeyler yapmaya başladım eşim için ne yapabilirim?
Yaşadığımız sorunları özetleyecek olursam eşimin ailesinde belirli kişiler nişandan beri belli periyotlarla huzurumuzu bozdular, başlarda eşimi olaylara dahil etmemeye çalıştım ama bu insanlarla baş etmek mümkün değildi, eninde sonunda devreye bazı noktalarda eşim girdi, benim hatalı olduğum noktalarda beni de uyardı ki bunlarda haklıydı(evliliğimizin ilk 6-7 ayında ben de hatalar yaptım eş ailesiyle alakalı, daha sonra farkına vardım çok şükür ve o hatalarımı düzelttim). Eşim kendi ailesinin yaptığı hatalarda ise onları düzeltmek için aklınıza gelebilecek her yola başvurdu, ama bu insanlar asla düzelmediler. En son olayın kopma noktası şuydu: bir görümcem bana iftira attı ve bunun üzerine onu hayatımdan tamamen çıkardım hiçbir şekilde muhatap olmadım ama eşimin görüşmesine tabi ki karışmadım, hatta eşim aramadığında ablan o senin ara dedim. Görümcemle konuşmamamın üstünden birkaç ay geçmişti kayınvalidem beni onla konuşmam için zorladı, eşime de bana da bir daha sizinle konuşmam evinize gelmem sen benim oğlum değilsin sen de benim gelinim değilsin olmaz olsun senin gibi evlat vs gibi sözler etti, kendisi bilir dedim yine de görümcemle konuşmadım. Bana iftira atan görümceyle konuşmadım diye eşimin ailesi tarafından red edildim, yine farklı iftiralara uğradım ve hala kayınvalidem sırf görümceyle konuşmadım diye eşimle bile 6 aydır falan konuşmuyor, cidden eşime üzülüyorum çünkü ailesi tarafından ciddi bir psikolojik baskı var üzerinde. Bunun dışında 5 aylık hamileyim ve gebeliğimin başından beri düşük tehdidim var bu yüzden 5 6 aydır doktor ilişkiyi yasakladı, yani cinsel hayat mecburen çok az diyebilirim, o da ilişki olmadan zaten. Bunun dışında düşük tehdidim olduğu için ev işlerini çoğu zaman(yüzde 90) eşim yapıyor sağ olsun. Adamın hayatı şuna döndü uyanmak-işe gitmek-eve gelmek-yemek yemek-ev işi yapmak-uyumak bu yüzden de haklı olarak bunaldı biraz.
İkinci sorum da saydığım bu sorunlar eşimin ailesinin psikolojik baskısı benim düşük tehdidim cinselliğin olmayışı...tüm bunlar eşimin de hayat enerjisinin bitmesi için geçerli sebepler mi(yani benle yeni bir şehir gezme enerjisi heyecanı bile yok), eğer öyleyse düzeltmek için ben eşi olarak ne yapabilirim onun için bana yol gösterirseniz çok mutlu olurum. Teşekkür ederim şimdiden
Siz nasıl çare buldunuz peki iletişimi mi kestinizAhh sizi o kadar iyi anlıyorum ki.. benim de eşim çok iyi bir insan ama gel gör ki annesi yüzünden hep sıkıntı yaşamış psikolojik olarak. Bu durum ister istemez evliliğimize de yansıyor. İkimiz de bu durumu düzeltmek isterdik ama karşıdaki kişi anlamıyor, dinlemiyor bildiğiniz huzur bozmak için var. İnsan üzülüyor haliyle böyle..
İnşallah öyle olur, her sıkıntının elbet sonu var biliyorum sadece ben de eşim için bir şey yapmak istediğim için buraya yazdım. TeşekkürlerBu sürecin geçici olduğunu düşün eşin içinde senin içinde hayatınıza evladınız girdiği zaman herşey çok daha anlamlı olur zorlukları olsa da eve koşa koşa gelir merak etmeyin
Ben pek görüşmüyorum hatta son iki senedir hiç. Böyle hayal etmiyor insan ama böyle olacağını da yaşamadan bilemezdikSiz nasıl çare buldunuz peki iletişimi mi kestiniz
Haklısınız, Aslında son yaşananlardan sonra ben de görüşmeme kararı almıştım hatta eşim dahi görüşmemi istemedi, fakat psikoloğum eşim ailesinin yanına giderken eşimin yanında olmam gerektiğini söyledi, bu yüzden kafam karıştı açıkçası gitsem mi gitmesem mi bilemiyorum.Ben pek görüşmüyorum hatta son iki senedir hiç. Böyle hayal etmiyor insan ama böyle olacağını da yaşamadan bilemezdik
bence kendılerı mutlu olmadıgı ıcın onlarda mutlu olmasın dıye dusunuyorlar...Ahh sizi o kadar iyi anlıyorum ki.. benim de eşim çok iyi bir insan ama gel gör ki annesi yüzünden hep sıkıntı yaşamış psikolojik olarak. Bu durum ister istemez evliliğimize de yansıyor. İkimiz de bu durumu düzeltmek isterdik ama karşıdaki kişi anlamıyor, dinlemiyor bildiğiniz huzur bozmak için var. İnsan üzülüyor haliyle böyle..
Canım açıkçası bn de böyle devam etsin istemiyorum. Çünkü benim de İçim rahat değil böyle ki ailemin de değil eminim. Ama öbür türlü de iyi niyet ve düzenli ilişki olmaması kötü..ne yapacağımı ben de bilmiyorum açıkçası. Sorunlu olan taraf biz değilken neden bu durumun kahrını biz çekiyoruz anlamıyorumHaklısınız, Aslında son yaşananlardan sonra ben de görüşmeme kararı almıştım hatta eşim dahi görüşmemi istemedi, fakat psikoloğum eşim ailesinin yanına giderken eşimin yanında olmam gerektiğini söyledi, bu yüzden kafam karıştı açıkçası gitsem mi gitmesem mi bilemiyorum.
Katılıyorum. Kendisiyle sorunu olan insanlar başkanlarını da mutsuz ediyorbence kendılerı mutlu olmadıgı ıcın onlarda mutlu olmasın dıye dusunuyorlar...
Ben de anlamıyorum, ama içim çok rahat her zaman söylüyorum Allah'ın adaletine güveniyorum yaşattıklarını mutlaka yaşayacaklar, bizim huzurumuzu bozmaya çalıştıkları gibi Allah da onları huzurdan mahrum edecek, bu yüzden çok rahatım, siz de gönlünüzü ferah tutun.Canım açıkçası bn de böyle devam etsin istemiyorum. Çünkü benim de İçim rahat değil böyle ki ailemin de değil eminim. Ama öbür türlü de iyi niyet ve düzenli ilişki olmaması kötü..ne yapacağımı ben de bilmiyorum açıkçası. Sorunlu olan taraf biz değilken neden bu durumun kahrını biz çekiyoruz anlamıyorum
Annesi ile kus olması onunla konuşmuyor olmaları onun için yeterince hayattan zevk alamama için yeterli bir sebep. Nasıl bir iftira atıldı size bilmiyorum ama eşinizin bu durumunun o konuyla doğrudan alakalı olup olmadığını yapabilecek birşeyin olup olmadığını sor. Sineye çek eşinle olan huzurun için git barış diyemem. Ama eşin için ne kadar önemli bi durum en azından kendi ağzından duymuş olursun. Başka ne yaparsan yap ailesinin bu durumunu sen onun kafasından atamazsın. Ailesi hakkında fikirde bulunma o istediği gibi söylenir ama senin en ufak bir lafını cımbızla çekip ona bile kafa yorabilirEşimle yaklaşık 2 yıldır evliyiz, sorunumuz ise ikimizin de hayat enerjimizin tükenmesi. Ben kendim için bir şeyler yapıyorum, psikolojimi düzeltmek için bir süredir psikoloji kitapları okuyorum, psikoloğa gidiyorum(daha çok yeni), beni mutlu eden şeyleri yapmaya çalışıyorum(her ne kadar şu an hiçbir şeyden zevk almasam da). Psikolojimizi bu kadar tüketen şey ise genel anlamda eşimin ailesi, zaten eşimin psikolojisini bu yaşına kadar defalarca tüketmişler, şimdi de beni tükettiler.
Yardım istediğim konu ise dediğim gibi kendim için bir şeyler yapmaya başladım eşim için ne yapabilirim?
Yaşadığımız sorunları özetleyecek olursam eşimin ailesinde belirli kişiler nişandan beri belli periyotlarla huzurumuzu bozdular, başlarda eşimi olaylara dahil etmemeye çalıştım ama bu insanlarla baş etmek mümkün değildi, eninde sonunda devreye bazı noktalarda eşim girdi, benim hatalı olduğum noktalarda beni de uyardı ki bunlarda haklıydı(evliliğimizin ilk 6-7 ayında ben de hatalar yaptım eş ailesiyle alakalı, daha sonra farkına vardım çok şükür ve o hatalarımı düzelttim). Eşim kendi ailesinin yaptığı hatalarda ise onları düzeltmek için aklınıza gelebilecek her yola başvurdu, ama bu insanlar asla düzelmediler. En son olayın kopma noktası şuydu: bir görümcem bana iftira attı ve bunun üzerine onu hayatımdan tamamen çıkardım hiçbir şekilde muhatap olmadım ama eşimin görüşmesine tabi ki karışmadım, hatta eşim aramadığında ablan o senin ara dedim. Görümcemle konuşmamamın üstünden birkaç ay geçmişti kayınvalidem beni onla konuşmam için zorladı, eşime de bana da bir daha sizinle konuşmam evinize gelmem sen benim oğlum değilsin sen de benim gelinim değilsin olmaz olsun senin gibi evlat vs gibi sözler etti, kendisi bilir dedim yine de görümcemle konuşmadım. Bana iftira atan görümceyle konuşmadım diye eşimin ailesi tarafından red edildim, yine farklı iftiralara uğradım ve hala kayınvalidem sırf görümceyle konuşmadım diye eşimle bile 6 aydır falan konuşmuyor, cidden eşime üzülüyorum çünkü ailesi tarafından ciddi bir psikolojik baskı var üzerinde. Bunun dışında 5 aylık hamileyim ve gebeliğimin başından beri düşük tehdidim var bu yüzden 5 6 aydır doktor ilişkiyi yasakladı, yani cinsel hayat mecburen çok az diyebilirim, o da ilişki olmadan zaten. Bunun dışında düşük tehdidim olduğu için ev işlerini çoğu zaman(yüzde 90) eşim yapıyor sağ olsun. Adamın hayatı şuna döndü uyanmak-işe gitmek-eve gelmek-yemek yemek-ev işi yapmak-uyumak bu yüzden de haklı olarak bunaldı biraz.
İkinci sorum da saydığım bu sorunlar eşimin ailesinin psikolojik baskısı benim düşük tehdidim cinselliğin olmayışı...tüm bunlar eşimin de hayat enerjisinin bitmesi için geçerli sebepler mi(yani benle yeni bir şehir gezme enerjisi heyecanı bile yok), eğer öyleyse düzeltmek için ben eşi olarak ne yapabilirim onun için bana yol gösterirseniz çok mutlu olurum. Teşekkür ederim şimdiden
Daha yeni boyle bir sorun biz de yaşadik. 2 hafta once dusuk yaptim. Bebeklerim buyukdu. Toparlanamiyordum. Eşim işe gitmedi benim yanimda kaldi. Kanaman dursun seni tatillere goturucem dedi. Çunku hiç iyi diyildim. Neyse duwukden kisa sure sonra babasiyla bir akrabalari kavga etmişler. Tekme tokat. Akraba da kp.leri mahkemeye vermiş. Ben o durumdayken oğlumuz yanimizda olsum burda yalniz kaldik mahkemeyle uğraşiyoruz diyerek eşimi çagirdilar. Neyse eşim de mecburen gitti. Bwnim psikolojim de alt ust. Neyse eşim döndu. Surekli telefonla o konu konuşuluyor. Bir gun hava da ruzgarli evde de o konular. Karnim da boş. Inanin depresyonun dibine girdim çikdim. Eşime ilk defa bağirdim. Eşim hem beni anliyor hem kendisi de yipranjyor. Ne yapsjn bilmiyor bir turlu. O da benden destek bekliyor. Ama benim istediyim onlara destek olmamasi deyildi. Beni sinir eden kplerin saçma sapan hareketlerinin bedelini bizim odememiz. Allah aşkina yaşli başli adamlarsiniz kari koca kendi yaşlatinda adamlara tekme tokat girişmişler, ustelik kv kadinin saçini yolmuş. Ustelik mahkemede de bagirarak konuşmuş. Oyle yapicam boyle yapicam. Verilen cezayi kesinlikle kabul etmiyor. Surekli eşimi araya sokuyor. Ben de patladim. Dovmekde haklilardi aslinda))) ama insan olarak yakişmazdi zaten kanun olarak da siddet uygulamişsin zaten. Neyse ne biz geziye gidebildik ne de ben duzele bildim. Kafami toparlamaya çalişiyorum. Ama eve tikildim kaldim. Çunki eşimin psikolojisjni alt ust ettilerEşimle yaklaşık 2 yıldır evliyiz, sorunumuz ise ikimizin de hayat enerjimizin tükenmesi. Ben kendim için bir şeyler yapıyorum, psikolojimi düzeltmek için bir süredir psikoloji kitapları okuyorum, psikoloğa gidiyorum(daha çok yeni), beni mutlu eden şeyleri yapmaya çalışıyorum(her ne kadar şu an hiçbir şeyden zevk almasam da). Psikolojimizi bu kadar tüketen şey ise genel anlamda eşimin ailesi, zaten eşimin psikolojisini bu yaşına kadar defalarca tüketmişler, şimdi de beni tükettiler.
Yardım istediğim konu ise dediğim gibi kendim için bir şeyler yapmaya başladım eşim için ne yapabilirim?
Yaşadığımız sorunları özetleyecek olursam eşimin ailesinde belirli kişiler nişandan beri belli periyotlarla huzurumuzu bozdular, başlarda eşimi olaylara dahil etmemeye çalıştım ama bu insanlarla baş etmek mümkün değildi, eninde sonunda devreye bazı noktalarda eşim girdi, benim hatalı olduğum noktalarda beni de uyardı ki bunlarda haklıydı(evliliğimizin ilk 6-7 ayında ben de hatalar yaptım eş ailesiyle alakalı, daha sonra farkına vardım çok şükür ve o hatalarımı düzelttim). Eşim kendi ailesinin yaptığı hatalarda ise onları düzeltmek için aklınıza gelebilecek her yola başvurdu, ama bu insanlar asla düzelmediler. En son olayın kopma noktası şuydu: bir görümcem bana iftira attı ve bunun üzerine onu hayatımdan tamamen çıkardım hiçbir şekilde muhatap olmadım ama eşimin görüşmesine tabi ki karışmadım, hatta eşim aramadığında ablan o senin ara dedim. Görümcemle konuşmamamın üstünden birkaç ay geçmişti kayınvalidem beni onla konuşmam için zorladı, eşime de bana da bir daha sizinle konuşmam evinize gelmem sen benim oğlum değilsin sen de benim gelinim değilsin olmaz olsun senin gibi evlat vs gibi sözler etti, kendisi bilir dedim yine de görümcemle konuşmadım. Bana iftira atan görümceyle konuşmadım diye eşimin ailesi tarafından red edildim, yine farklı iftiralara uğradım ve hala kayınvalidem sırf görümceyle konuşmadım diye eşimle bile 6 aydır falan konuşmuyor, cidden eşime üzülüyorum çünkü ailesi tarafından ciddi bir psikolojik baskı var üzerinde. Bunun dışında 5 aylık hamileyim ve gebeliğimin başından beri düşük tehdidim var bu yüzden 5 6 aydır doktor ilişkiyi yasakladı, yani cinsel hayat mecburen çok az diyebilirim, o da ilişki olmadan zaten. Bunun dışında düşük tehdidim olduğu için ev işlerini çoğu zaman(yüzde 90) eşim yapıyor sağ olsun. Adamın hayatı şuna döndü uyanmak-işe gitmek-eve gelmek-yemek yemek-ev işi yapmak-uyumak bu yüzden de haklı olarak bunaldı biraz.
İkinci sorum da saydığım bu sorunlar eşimin ailesinin psikolojik baskısı benim düşük tehdidim cinselliğin olmayışı...tüm bunlar eşimin de hayat enerjisinin bitmesi için geçerli sebepler mi(yani benle yeni bir şehir gezme enerjisi heyecanı bile yok), eğer öyleyse düzeltmek için ben eşi olarak ne yapabilirim onun için bana yol gösterirseniz çok mutlu olurum. Teşekkür ederim şimdiden
Şu süreçte zaten insanın gönlüne göre gezmesi tozması hayal ..pandeminin bittiği yok,siz de hamilelik/düşük riskiniz nedeniyle gündelik hayatınız da bile zorlanıyorsunuz..o yüzden bir gün gelecek biz gezeceğiz hayali kurmak da istemeyebilir eşiniz.Ama eşinizin ailesi ile olan ilişki sistemi çok da normal zeminlere oturmuyor..annesi sizin görümcenizle olan bir sorununuz da dahi oğlunu "siliyor".Ailesinin böyle davranmasının nedeni sizi kendinize yapılan bir haksızlıkta bile tavır alamaz hale getirmek..kayınvalidenizin oğlundan istediği ise tabiri caizse sizi yola getirmesi gördüğünüz gibi işe de yaramaya başlamış eşiniz size ablamla barış diyemiyor da "ben çok mutsuzum.. sen mutlu ol diye geziyorum" diyor...size verdiği alt mesaj; sen ablamla konuşmadığın için ben bu haldeyim.Önümüzdeki birkaç haftaya siz de "ben mutlu değilim ama eşim mutlu olsun diye görümceme gittim" derken bulabilirsiniz kendinizi..bana kalırsa karşınızdaki insanlar (eşinizin ailesi) çok da kinci.. Bu gün bu görümce ile çözün meseleyi yarın başka aile üyesi ile sorun yaşayıp tüm ailenin kenetlenip eşinize (aslında size) psikolojik savaş açmaları an meselesi. İnşallah kuzunuzu sağlıkla kucağınıza alırsınız .Siz eğer eşinize destek olmak istiyorsanız kendinize ve bebeğinize odaklanın ..bebeğinizin sağlıklı gelişimi için olabildiğince arının ve bu meselelerden uzaklaşın ,mutluluk da mutsuzluk da "bulaşıcıdır " ..siz mutlu oldukça ,hayata karıştıkça eşiniz "sizin için bile olsa" gezecek,yeni şeyler deneyimleyecek ve gülecektirBugün ilk kez konuşmaya çalıştım ama çok yorgunum dedi konuşmak istemedi, işten akşam 8 gibi gelmişti, ben de gerçekten yorgun olduğu için zorlamak istemedim, bir de bana normalde diyordu hep, pandemi biterse şuraya gidelim buraya gidelim falan diye, ben de bu söylediklerini hatırlattım böyle demiştin diye, ben sadece sen mutlu ol diye yapıyorum, sen mutlu ol diye gezmeye gidiyoruz, ama ben zevk almıyorum yaşama sevincimi kaybettim dedi, yaptığım şeyleri sen istediğin için yapıyorum ben istediğim için değil dedi.
Vallahı bravo arkadasım hem ıyı ız surme ve analiz..Şu süreçte zaten insanın gönlüne göre gezmesi tozması hayal ..pandeminin bittiği yok,siz de hamilelik/düşük riskiniz nedeniyle gündelik hayatınız da bile zorlanıyorsunuz..o yüzden bir gün gelecek biz gezeceğiz hayali kurmak da istemeyebilir eşiniz.Ama eşinizin ailesi ile olan ilişki sistemi çok da normal zeminlere oturmuyor..annesi sizin görümcenizle olan bir sorununuz da dahi oğlunu "siliyor".Ailesinin böyle davranmasının nedeni sizi kendinize yapılan bir haksızlıkta bile tavır alamaz hale getirmek..kayınvalidenizin oğlundan istediği ise tabiri caizse sizi yola getirmesi gördüğünüz gibi işe de yaramaya başlamış eşiniz size ablamla barış diyemiyor da "ben çok mutsuzum.. sen mutlu ol diye geziyorum" diyor...size verdiği alt mesaj; sen ablamla konuşmadığın için ben bu haldeyim.Önümüzdeki birkaç haftaya siz de "ben mutlu değilim ama eşim mutlu olsun diye görümceme gittim" derken bulabilirsiniz kendinizi..bana kalırsa karşınızdaki insanlar (eşinizin ailesi) çok da kinci.. Bu gün bu görümce ile çözün meseleyi yarın başka aile üyesi ile sorun yaşayıp tüm ailenin kenetlenip eşinize (aslında size) psikolojik savaş açmaları an meselesi. İnşallah kuzunuzu sağlıkla kucağınıza alırsınız .Siz eğer eşinize destek olmak istiyorsanız kendinize ve bebeğinize odaklanın ..bebeğinizin sağlıklı gelişimi için olabildiğince arının ve bu meselelerden uzaklaşın ,mutluluk da mutsuzluk da "bulaşıcıdır " ..siz mutlu oldukça ,hayata karıştıkça eşiniz "sizin için bile olsa" gezecek,yeni şeyler deneyimleyecek ve gülecektir
İş ve cinsellik olayı konusu da yapabileceğiniz bir şey yok. İkinizin çocuğunu taşıyorsunuz ve bu geçici bir süreç. Hasta yatalak vs. eşlerine bakan erkekler var yıllarca. Eşinizin psikolojisi konusunda da kendi bir adım atmadıkça size sorunlarından hislerinden bahsetmedikçe bir terapi almak istemedikçe yapabileceğiniz pek bir şey yok. Eş ailesi çok toksikse bir süre görüşülmemesi daha faydalı olur diye düşünüyorum. Doğum olunca da taraflar belki daha sağduyulu olur.Eşimle yaklaşık 2 yıldır evliyiz, sorunumuz ise ikimizin de hayat enerjimizin tükenmesi. Ben kendim için bir şeyler yapıyorum, psikolojimi düzeltmek için bir süredir psikoloji kitapları okuyorum, psikoloğa gidiyorum(daha çok yeni), beni mutlu eden şeyleri yapmaya çalışıyorum(her ne kadar şu an hiçbir şeyden zevk almasam da). Psikolojimizi bu kadar tüketen şey ise genel anlamda eşimin ailesi, zaten eşimin psikolojisini bu yaşına kadar defalarca tüketmişler, şimdi de beni tükettiler.
Yardım istediğim konu ise dediğim gibi kendim için bir şeyler yapmaya başladım eşim için ne yapabilirim?
Yaşadığımız sorunları özetleyecek olursam eşimin ailesinde belirli kişiler nişandan beri belli periyotlarla huzurumuzu bozdular, başlarda eşimi olaylara dahil etmemeye çalıştım ama bu insanlarla baş etmek mümkün değildi, eninde sonunda devreye bazı noktalarda eşim girdi, benim hatalı olduğum noktalarda beni de uyardı ki bunlarda haklıydı(evliliğimizin ilk 6-7 ayında ben de hatalar yaptım eş ailesiyle alakalı, daha sonra farkına vardım çok şükür ve o hatalarımı düzelttim). Eşim kendi ailesinin yaptığı hatalarda ise onları düzeltmek için aklınıza gelebilecek her yola başvurdu, ama bu insanlar asla düzelmediler. En son olayın kopma noktası şuydu: bir görümcem bana iftira attı ve bunun üzerine onu hayatımdan tamamen çıkardım hiçbir şekilde muhatap olmadım ama eşimin görüşmesine tabi ki karışmadım, hatta eşim aramadığında ablan o senin ara dedim. Görümcemle konuşmamamın üstünden birkaç ay geçmişti kayınvalidem beni onla konuşmam için zorladı, eşime de bana da bir daha sizinle konuşmam evinize gelmem sen benim oğlum değilsin sen de benim gelinim değilsin olmaz olsun senin gibi evlat vs gibi sözler etti, kendisi bilir dedim yine de görümcemle konuşmadım. Bana iftira atan görümceyle konuşmadım diye eşimin ailesi tarafından red edildim, yine farklı iftiralara uğradım ve hala kayınvalidem sırf görümceyle konuşmadım diye eşimle bile 6 aydır falan konuşmuyor, cidden eşime üzülüyorum çünkü ailesi tarafından ciddi bir psikolojik baskı var üzerinde. Bunun dışında 5 aylık hamileyim ve gebeliğimin başından beri düşük tehdidim var bu yüzden 5 6 aydır doktor ilişkiyi yasakladı, yani cinsel hayat mecburen çok az diyebilirim, o da ilişki olmadan zaten. Bunun dışında düşük tehdidim olduğu için ev işlerini çoğu zaman(yüzde 90) eşim yapıyor sağ olsun. Adamın hayatı şuna döndü uyanmak-işe gitmek-eve gelmek-yemek yemek-ev işi yapmak-uyumak bu yüzden de haklı olarak bunaldı biraz.
İkinci sorum da saydığım bu sorunlar eşimin ailesinin psikolojik baskısı benim düşük tehdidim cinselliğin olmayışı...tüm bunlar eşimin de hayat enerjisinin bitmesi için geçerli sebepler mi(yani benle yeni bir şehir gezme enerjisi heyecanı bile yok), eğer öyleyse düzeltmek için ben eşi olarak ne yapabilirim onun için bana yol gösterirseniz çok mutlu olurum. Teşekkür ederim şimdiden
Tek yapabileceğiniz, kendiniz gibi psikoterapi almayı teklif etmek. Sadece teklif. Kabul etmiyorsa yapacak bişey yok. Kendini düzeltmek istemeyene kimse yardım edemez.Eşimle yaklaşık 2 yıldır evliyiz, sorunumuz ise ikimizin de hayat enerjimizin tükenmesi. Ben kendim için bir şeyler yapıyorum, psikolojimi düzeltmek için bir süredir psikoloji kitapları okuyorum, psikoloğa gidiyorum(daha çok yeni), beni mutlu eden şeyleri yapmaya çalışıyorum(her ne kadar şu an hiçbir şeyden zevk almasam da). Psikolojimizi bu kadar tüketen şey ise genel anlamda eşimin ailesi, zaten eşimin psikolojisini bu yaşına kadar defalarca tüketmişler, şimdi de beni tükettiler.
Yardım istediğim konu ise dediğim gibi kendim için bir şeyler yapmaya başladım eşim için ne yapabilirim?
Yaşadığımız sorunları özetleyecek olursam eşimin ailesinde belirli kişiler nişandan beri belli periyotlarla huzurumuzu bozdular, başlarda eşimi olaylara dahil etmemeye çalıştım ama bu insanlarla baş etmek mümkün değildi, eninde sonunda devreye bazı noktalarda eşim girdi, benim hatalı olduğum noktalarda beni de uyardı ki bunlarda haklıydı(evliliğimizin ilk 6-7 ayında ben de hatalar yaptım eş ailesiyle alakalı, daha sonra farkına vardım çok şükür ve o hatalarımı düzelttim). Eşim kendi ailesinin yaptığı hatalarda ise onları düzeltmek için aklınıza gelebilecek her yola başvurdu, ama bu insanlar asla düzelmediler. En son olayın kopma noktası şuydu: bir görümcem bana iftira attı ve bunun üzerine onu hayatımdan tamamen çıkardım hiçbir şekilde muhatap olmadım ama eşimin görüşmesine tabi ki karışmadım, hatta eşim aramadığında ablan o senin ara dedim. Görümcemle konuşmamamın üstünden birkaç ay geçmişti kayınvalidem beni onla konuşmam için zorladı, eşime de bana da bir daha sizinle konuşmam evinize gelmem sen benim oğlum değilsin sen de benim gelinim değilsin olmaz olsun senin gibi evlat vs gibi sözler etti, kendisi bilir dedim yine de görümcemle konuşmadım. Bana iftira atan görümceyle konuşmadım diye eşimin ailesi tarafından red edildim, yine farklı iftiralara uğradım ve hala kayınvalidem sırf görümceyle konuşmadım diye eşimle bile 6 aydır falan konuşmuyor, cidden eşime üzülüyorum çünkü ailesi tarafından ciddi bir psikolojik baskı var üzerinde. Bunun dışında 5 aylık hamileyim ve gebeliğimin başından beri düşük tehdidim var bu yüzden 5 6 aydır doktor ilişkiyi yasakladı, yani cinsel hayat mecburen çok az diyebilirim, o da ilişki olmadan zaten. Bunun dışında düşük tehdidim olduğu için ev işlerini çoğu zaman(yüzde 90) eşim yapıyor sağ olsun. Adamın hayatı şuna döndü uyanmak-işe gitmek-eve gelmek-yemek yemek-ev işi yapmak-uyumak bu yüzden de haklı olarak bunaldı biraz.
İkinci sorum da saydığım bu sorunlar eşimin ailesinin psikolojik baskısı benim düşük tehdidim cinselliğin olmayışı...tüm bunlar eşimin de hayat enerjisinin bitmesi için geçerli sebepler mi(yani benle yeni bir şehir gezme enerjisi heyecanı bile yok), eğer öyleyse düzeltmek için ben eşi olarak ne yapabilirim onun için bana yol gösterirseniz çok mutlu olurum. Teşekkür ederim şimdiden
Aslında 6 aydır falan görüşmüyoruz ailesiyle, yaptıkları için annesine çok sinirli affedemiyor ama bir yanı da özlüyor. Bir de mutsuzlaşması benim hamilelikten sonra oldu, (ailesine sınır çekince üzgün değil mutluydu) hamile olduğum için değil tabi ama ben de eşimin üstüne çok gittiğimi düşünüyorum, adamın işi de çok yoğun ve zor zatenİş ve cinsellik olayı konusu da yapabileceğiniz bir şey yok. İkinizin çocuğunu taşıyorsunuz ve bu geçici bir süreç. Hasta yatalak vs. eşlerine bakan erkekler var yıllarca. Eşinizin psikolojisi konusunda da kendi bir adım atmadıkça size sorunlarından hislerinden bahsetmedikçe bir terapi almak istemedikçe yapabileceğiniz pek bir şey yok. Eş ailesi çok toksikse bir süre görüşülmemesi daha faydalı olur diye düşünüyorum. Doğum olunca da taraflar belki daha sağduyulu olur.
Depresyonda olmasın bir psikolog gerekiyor galibaBugün ilk kez konuşmaya çalıştım ama çok yorgunum dedi konuşmak istemedi, işten akşam 8 gibi gelmişti, ben de gerçekten yorgun olduğu için zorlamak istemedim, bir de bana normalde diyordu hep, pandemi biterse şuraya gidelim buraya gidelim falan diye, ben de bu söylediklerini hatırlattım böyle demiştin diye, ben sadece sen mutlu ol diye yapıyorum, sen mutlu ol diye gezmeye gidiyoruz, ama ben zevk almıyorum yaşama sevincimi kaybettim dedi, yaptığım şeyleri sen istediğin için yapıyorum ben istediğim için değil dedi.
Zaten sorumu acaba ailesiyle barışma çabasına mı gireyim anlamında, ya da ben de ev işleri mi yapsam anlamında sormadım. Şu an ben de sağlıklı bir psikolojide değilim bu yüzden buraya yazıp fikir almak istedim. Eşimin kafası dağılsın diye ne yapabilirim anlamında sormuştum. Ya da ben nasıl bir tavır içinde olmalıyım? Teşekkür ederimDüşük tehlikeniz karşısında ev işlerini üstlenmesi lütuf değil, yapması gerekeni yapıyor. Eğer depresyona bu süreç sebep olduysa yardımcı alsın eve işleri hafiflesin.
Öte yandan ailesi ile olan konular da tavrınız belli, eşinizin ısrar ettiği de yok
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?