Merhaba, öncelikle mesajınız için teşekkür ederim.
Bunu eşime defalarca söyledim, canımın artık yanmadığını ve bundan çekiniyorsa çekinecek bir durum kalmadığını. Elbette ki yazdıklarınızda haklısınız, karşımdaki acı çekse ben kendimi bundan sorumlu hisseder yanaşmazdım. Yalnız bir yanım erkeklere bu kadar da anlayışlı yaklaşmanın iyi şeyler doğurmadığını söylüyor açıkçası. Sebebi ise şu; oturdum konuştum işe yaramadı, zaman verdim işe yaramadı, ağzımı hiç açmayıp oluruna bıraktım işe yaramadı, güzel şeyler giyindim işe yaramadı. Ee demek ki neymiş, elini taşın altına koyması gereken kişi ben değilmişim. Hepsini denedim ve ben de on yıllık evli değilim, bilgisizliğim ve tecrübesizliğimle elimden ne geliyorsa yaptım. Kusura bakmayın ve de lütfen yanlış anlamayın bu yazdıklarımı. Ancak bir insana gereğinden fazla anlayış gösterince her durum ve her kişi için geçerli olmamakla birlikte, bundan istifade edebiliyor. Ve şu anda canım da yanmıyor, çocuk değil ki bunu söyleyince anlamasın. Ha ben dilerdim ki keşke benim kadar rahat olabilse iletişim konusunda, ama siz sormadan bir şey anlatamayan bir adamdan bahsediyoruz. Biz kadınlar iletişim konusunda her zaman daha girişkeniz onlar da bizim bu konuda kendilerinden iyi olduğumuzu, hazırcevap olduğumuzu bildikleri için zaman zaman çekinebiliyorlar iletişim kurmaktan. Yoksa neden anne-eş arasında kalsın bu insanlar, biz kalıyor muyuz babamızla eşimiz arasında? Bana diyebilirdi ki şu an canın yanmıyor evet ama ben bundan çok etkilendim ve ne yapsam aklımdan atamadım. Ama yok, illa ben soracağım açıklama yapmak yok illa soru-cevap şeklinde olacak. Psikoloğa versin cevaplarını o zaman çünkü ben de bir yere kadar insanı çözebiliyorum. Eşim bile olsa. Hanımlar bunu okuyan herkes için yazıyorum. Elbette ki normalde anlayışlı biriyim hatta eşimi kısıtlamam vs beni zaten bu yüzden sevdiğini her fırsatta söyler, bana her konuda destek oluyorsun diye. Ama şimdi anlayış sırası onda. Hayat ikimizin hayatı, birimizin çabası yetmiyorsa diğeri elinden geleni yapmıyor olabilir. Anlayışlıyım, ama bunun beni mutsuz etmesine izin vermek istemiyorum. Benim anlayışım onu bencilliğe teşvik ediyorsa o anlayışı da keserim. Bir noktada herkes üzerine düşeni yapmalı, ne için evlendik, iyi günde kötü günde demedik mi? Bu biraz genel bir mesaj oldu kusura bakmayın ama sanırım her konuda benim alttan almamı, anlayış erkeği eve bağlar düşüncesiyle kendimi biraz daha anlayışa zorlamamı isteyenler, bunu önerenler var, olmuyor hanımlar, denedim; olmuyor.