Ben tr de dersanede ogretmenlik yapiyordum, esimle evlenirken istifa etmem gerekti, onun icin istifa ettim. Sonra bir de esimin egitimi icin ABD ye gelmemiz gerekti, dugunden sonra ABD ye geldik. Esim hem ogrenci oldugundan, hem de buradaki erkekler birbiriyle samimi oldugundan hemen samimi ortam yapti. Nedendir bilmem biz bayanlar (erkeklerin esleri) uyum saglayamadik, sadece ben degil kimse birbiriyle samimiyet kuramadi, yalniz baska ortamlardan samimi olacak kisiler buldular, ben cok yalniz kaldim. Ben esim icin isimden istifa ettim, ABD ye geldim, o da bana yalnizligimi, kimse tarafindan sevilmedigimi basa kakar her firsatta. Ozellikle tartismalarimizda, bir bak etrafina kimseyle anlasabiliyor musun, benim bir suru arkadasim var, senin hayatinda benden baska kimse yok der. Ben de bu durumda cok kirilip uzuluyorum, yalnizligimi esime yansitmak istemiyorum. Ama yansitmasam da bir sekilde goruyor. Benim kadar yalniz kimse var mi demissin, bak en azindan isin gucun var, yalnizligini dusunmemeye calis, sende sanirim duygusal bosluklar olmus, seni seven, dinleyen, seninle vakit geciren kimselerin olmamasina bunalmissin. Insan hayatinda zaman zaman yalnizlik cektigi gunler olur, zaman zaman da yogunluktan, kalabaliktan basini kasiyamazsin, bu senin iradenle ilgili birsey degilki. Ben dersanede calisirken hayatta dinlenecegim bir gunum olmayacak mi diye dusunurdum, neden gunler 24 saat kisa geliyor derdim, sonra da yalnizliktan oluyormusum gibi hissettim, 24 saat yil gibi gecerdi.
Ayrica herkesin ailesi evladini cok sever ama insanlar hem boyle gordugunden, hem karakterden, hem yetisme tarzindan bunu yansitamaz. Benim annem beni hic aramaz, esimin annesi aramayi gectim, ogluyla goruntulu konusabilmek icin 50 sinden sonra bilgisayar kullanmaya basladi. 100 kere demisimdir anneme aramiyorsun hic diye, yine de aramaz, ama ne yapayim, ben ariyorum hep, konusuyoruz, sevmedigi hissiyatina hic kapilmadim. Sen de aileni boyle kabul edip, devam edeceksin, takma bunlari.