Kızlar merhabalar. İşin içinden kendimce çıkamadığım bir durum var. Akıl alırım diye yazmak istedim. Eşimle 2 yıl olacak evliyiz. 6 aylık bebeğim var. Bebeğime 3 buçuk ay kendim baktım sonra işe dönmem gerekiyordu izin hakkım bitti. Eşime hamilelikten beri çocuğa kim bakacak diye konuşup dururduk. Hatta ücretsiz izne çıkmak istiyordum kendim bakmak istediğim için. Öğretmenim ve sadece 2 ay çalışmayacaktım zaten. Lakin yeni bir şehire tayin istediğimiz için sıfırdan eşya aldık ve ve doğal olarak baya bir borca girdik. Yani ücretsiz izine çıkmak bizi zorlayacaktı da. Annem çocuğa bakardı ama ananem alzheimer hastası ve ancak mayıs ortasına kadar bakabilecekti. Sonra geri dönmesi gerekiyordu ananemle ilgilenmesi için. İki aileden de farklı bir şehirdeyiz bu arada. Çocuk görmeye annesi babası geldiğinde annesi bana annen gelecek dimi bizim o zamana işlerimiz var dediği için ben annesinden içten içe çok ümitli değildim açıkçası. Eşime de bakıcı mı ayarlasak diyip duruyordum. Ama o, kızı çalışmadığı halde kızının çocuğuna yıllarca baktı benimkine de bir ay bakar diyordu. Kızının çocuğu 6 yaşında şu an hep kayınvalide bakmış yazın bile gittiğimizde çocuk hep orda. Velhasıl annem haftaya dönmek zorunda artık. Eşime anneni ara bir kaç gün önce gelsin çocuk yabancılık çekmesin alışsın en azından dedim. Bu arada annesi şeker hapını bıraktığı için öyle kafasına göre yani bırakmış, şekeri bir hafta önce yükselmiş doktor insülin vermiş alışırım ben buna diye onu da kullanmamış. Hatta eşim kızıyor hep böyle yapıyor bir hastalık çıkınca erteliyor bizi dinlemiyor yapmıyor ve sonra daha kötüsü oluyor ben bunların velisi gibiyim diye.( bu ilk değil) Neyse eşim annesini aradı Salı günü gel anne dedi hoparlör açık duyuyorum bende. Annesi dedi ki ne bileyimmmm ki hastayım da dedi. Ama öyle isteksiz ki telefonda eşimle birbirimize baktık. Gerçekten şaşırdık. Bende kim bakacak çocuğa dedim. Eşim de anne bakmayacaksan söyle yada en baştan söyleseydin biz ona göre yol arardık dedi. Yok yok bakarım daaa işte nasıl gelcem otobüste ya kötü olursa. Benim annemde tansiyon hastası ve geçen gün tansiyonu 19 a çıktı acile gittiler eşimle ona rağmen ertesi gün çocuğa yine baktı. Ben zaten haftada 4 gün gidiyorum ve 12 de çıkıyorum. 4 saat yokum yani evde. İdare etti yazık kadın hasta olduğu halde. Velhasıl gönülsüz bir şekilde annesi tamam dedi telefon kapandı. Eşim dedi ki ben almaya gideyim en iyisi. Arada 7 saat mesafe var. Aradı bir daha hafta içi almaya geleceğim dedi ve sadece tamam dedi. Benim eşim çalışıyor o kadar yol gidip ara vermeden tekrar geri dönmesi gerekiyor ki ertesi gün işe yetişsin. Hiç sorgulamadı oğlum çalışıyorsun nasıl olacak diye biliyor musunuz? Ve ben öfkeden deliye döndüm. Madem bakmayacaktın istemiyordun neden bizi zor durumda bırakıyorsun. Özelde çalışmıyorum işi falan bırakamam mecburum. O kadar yol gidecek yorgun argın dinlenmeden araba sürmesi gerekiyor ben tedirgin oluyorum kıyamıyorum ve kadın hiç sorgulamadı. Otobüse atlar gelirim demedi yaa. Ben ne yapayım sizce bu arada bu yapılan şeyler ilk değil yani sürekli bizim ailemizde yaptıkları ile huzurumuzu bozan davranışlar var. O yüzden bu kadar doluyum da aslında. Bu düşüncesizlik bana çok fazla geldi. Ve bu eşimin kabahati olmadığını biliyorum ama ona da çok öfkeliyim. Hastalık diyip sineye çekebileceğim bişey değil çünkü bu hastalık hep olan bişey zaten yani, bende de düşük tansiyon var mesela o zaman yolda bana bişey olur diye çıkmayayım hiç yola bunun gibi bişey yani. Ne yapmalıyım sizce geldiği zaman. Kırgınlığı hiç belli etmemeli miyim sineye mi çekmeliyim? Konuşup bu durum bizim huzurumuzu bozdu desem birşey değişir mi?
