- 28 Kasım 2010
- 41.508
- 137.274
-
- Konu Sahibi Herdaimgunes
- #61
Çare kreş. Anneanneyle enerjisini de aramaz,sosyalleşemez de.
Amin çok sağolun güzel yorumunuz içinAllah yardımcınız olsun, size güç kuvvet versin, eşinizle ayrı düşürmesin.
Düşünemiyorum, hayal edemiyorum, yalnız bakmaya aklım kesmiyor, sabahtan akşama ben benlikten çıkıyorum.
Eşim varken bile öyle.
Ne sabahtan akşamı, 15 dakika yetiyor bazen tükenmeme.
Cidden çok derinden hissettim duygularınızı, inşallah sakin ve huzurlu geçirirsiniz günlerinizi.
Dehbli çocuğun sadece konuşması bile çok yoruyor.
eee çocuk anneyi özlüyor3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.
Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Sakin olun ,aslında oglunuzun tavirlarinda hiçbir problem yok,sizde çok iyi bir annesiniz, muhtemelen sınırlarini belirlemeye çalışıyor tam yaşı ,sizin sınırlarınızı sonuna kadar zorlicak ,çalıştığınız için bunun acisinida çıkarıyor minik kendince işte dayanılmaz bir hal alıyor ,sağlığınız için spora gidiyorsunuz biliyorum ama en azından 1 2 hafta ara verip ilk olarak belli kurallar dahilinde ailece oyun oynayın sohbet edin hircinlastigi an sınırının gösterilebilecek sohbet veya oyunlar olsun bunlar,geçici bı süreç ne kadar hızlı sınırlarınızı anlarsa okadar hızlı kurtulursunuz bu durumdan ama şunu bilin bu dönemsel bir gecis3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.
Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Üzülmeyin geçer hepsi,benimde torunum var bizler bakarken hiç yaramazlık yapmaz ama annesi gelince çok şımarır.3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.
Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.