Aslında anne babası varken ikinize de uzak olmaya bir tepki gösteriyor imkan varsa kreşe gidip sosyellesin derim . Benim oğlum babaya çok düşkün ama akşam eve gelince babasını issriyo vuruyo hatta dövmeye çalışıyor bı nevi neden ise gittin yalnız bıraktın diye hesap soruyor.3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.
Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Yaaaaa ne zamandır size sormak istiyordum cinsiyeti belli mi diye. Merak etmiştim. Allah'ım sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin. Kolay doğumlar diliyorum
Fıstıklar teşekkür ederimAllah analı babalı büyütsün
Teşekkür ederim Lale abla geçti de delip geçtiOoo maşallah!
Seninki de bir ayı geçti maşallah.
Çevremdeki bütün erkek çocuğu olanlar sizin gibi yakınıyor bana hep abartı geliyor ama insan yaşamadan bilemez tabiki şuan oğlum 5bucuk aylık3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.
Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Benim oğlum çok sakin bi cocuktu. Kızım daha hareketli. Bence fobi olmasinNe diyeceğimi bilemedim, erkek bebek bekliyorum. Allah yardımcınız olsun. Yeni fobi kilidi açıldı benim için…
Benimde erkek çocuğum var ama daha 1 yaşnda o yüzden çok yardımcı olamayacağım ancak gözünüze vurduğu zaman verdiğiniz cevap yanlış olmuş bu konuda yardım edeyim.3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.
Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Bence gun icin anneniz bakiyor sonuc anneannesi buyutuyor calistiginiz icin. Aksamda sizin dediklerinize ve fikirlerinize pek uymuyor. Cunku sizi yetistireni olarak gormuyor. Cok yakin bi arkadasim da oglunda ayni durumu yasadi. Cocuk anneannesinin yaninda annesi gibi soz dinliyor sakin uslu, annesi is cikisi aldiginda bambaska oluyor. Yani cocuk kiminle cok fazla vakit gecirirse onu soz gecireni olarak dusunuyor. Malesef durumunuz buna benziyorAnnemin evi bahçeli orda özgür özgür takılıyor kimseye bulaşmıyor fazla bizim evde öyle bir şansı yok sıkılıyor
Bence tek sıkıntısı anne ve babasini özlüyor oluşu...3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.
Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Ne diyeceğimi bilemedim, erkek bebek bekliyorum. Allah yardımcınız olsun. Yeni fobi kilidi açıldı benim için…
23 aylık olacak oglum benzer şeyler yaşanıyor yemek konusunda iyice acıkmasını bekliyorum ve mümkün oldukça akşam yemegine sevdigi şeyleri yapıyorum ki tok yatsın 2 yemek arasından seçim sunuyorum benim seçtiğim şeyler de olsa birini seçip yemesi kendi tercihi olması onu olumlu etkiliyor. Normalde çizgi film yoktu hayatımızda yeni başladı arada veriyorum bazen telefonu alınca bana "telefonu geri ver, buna izin veremem" diyo o bilmiş tavırları var bizde de genelde odagını başka şeylere çekmeye çalışıyorum kriz çıkmadan sakinleşiyo. Sizi özlüyor ona belli Bi zaman ayırın annecim biraz oynayalım sonra benim işlerim var deyin oynayın sonra sen kendin devam et ben işleri bitirip gelicem diyin işe yarıyor. Uyku konusu bizim uyku düzeni var hergün aynı saatte yatar ama son 1 aydır o da problem oldu istemiyor "saatim gelmedi" diyip kaçıyor3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.
Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Çözüm olarak aklıma tam zamanlı kreş geldi. Benim kızımda böyle 4 yaşında. Tam zamanlı sabah 8 akşam 6 kreşe gidince eve gelip yorgunluktan bayılıp saat 8.30da uyuyor. Yaramazlık yapmaya vakti olmuyor çünkü zaten okulda baya enerjilerini atıyorlar etkinlik yapıyorlar.3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.
Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Allah yardımcınız olsun, size güç kuvvet versin, eşinizle ayrı düşürmesin.Benimde 7 yasında bir oğlum var. 3 yaşında debh teşhisi aldı ve tedavi görüyoruz.Hiç durmaz aynı zamanda devamlı konuşur devamlı sorar.Sürekli birseyleri karıştırır sorgular sorgular.Ben başkasının evine gitmeye korkardım yatak odasına kadar sıyrılıp bakardı.Gittiğim yerde hiç oturamadan geri gelirdim.Ev sürekli dağınık cocuk uyku seviyor akşamları zor yatırıyorum.Benimle aynı saat yatar aynı saat kalkar 1 saat bile kendime zaman kalmıyor.Eşimde hep görevde nöbette ben yalnız büyüttüm çok yıprandım yolumuz çok uzun.2 saat önce Eylül ataması olduğunu öğrendim eşimin yine saçma sapan durumlara giriyoruz diye öğrendiğimden beri durmadan ağlıyorum artık sinirlerim kaldırmıyor gerçekten üstüme geliyor hersey.Hakkımızda hayırlısı diyorum başkada sözüm yok
Çocuk gelişimciyim. Öncelikle çocuğunuzda hiçbir sorun yok, sorun yüzde 99 anne baba ve tutumlarından kaynaklıdır. Bu sizi kötü bir anne yapmaz ve hiçbir şey için geç değil. Çok öğrencimi anneyle beraber mutlu yola soktuk, öncelikle oturun süper dadı tüm bölümlerini izleyin iyice içselleştirene kadar. Mümkünse yabancı versiyonlarını da… ve oradaki hataları yapmadan uygulayın. Emin olun sonuç kaçınılmaz siz kararlı olursanız. Ayrıca çok zorlamayın kendinizi de… çocuk yemezse bırakın aç kalsın. Bir velim çocuğunun makarna dışında hiçbir şey yemediğini naparsam yapayım etmeyeceğini söyledi. Hele yoğurt yiyince kusuyormuş. 1 ay sonra çocuk bir kase yoğurt bitirip tabağını süpürüyordu. Çünkü zorlamadım, istediği yemeği vermedim. Okula alışma sürecinde ilk gün 4 saat ağladı ancak çok sakindim ve sakinleştirmek için aşırı şeyler yapmadım. Susarsan sana bunu vereceğim, susmazsan böyle olur vs. Sadece sakinleşince sarılalım dedim. 4. Gün çocuk haftasonu oldu okula gidemiyorum diye evde ağlıyormuş, okulda çok mutlu bir yıl geçirdi. Demem o ki, mükemmel olmaya çalışmayın. Kurallarınız olsun, çocuk uymazsa kendi bilir. Ağlarsa o yıpranır, siz değil. Bunu bilmeli. Neyse dediğim gibi izleyin ve yetmezse birkaç çocuk gelişim kitabı okuyun mutlaka çözülecektir3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.
Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.