Herkese merhaba. Sırf bu konunun içinden çıkamadığım için hesap açtım. Çevremdeki insanlara olayı anlatıp akıl almak istemiyorum, belki verecekleri olumsuz tepkilerden korkuyorum, ayrılmak istemiyorum seviyorum. Lütfen objektif bir şekilde yorumlarınızı paylaşın benimle.
1 senedir devam eden bir ilişkim var, büyük sorunlarımız yoktu, uyumluyduk, uyumsuz olduğumuz yerlerde birbirimizi kırmadan üzmeden sonuca varmaya çalışırdık. Üzülmemi hiç istemezdi en başından beri. Bana, hatta aileme fazlaca değer veren biri. Kardeşime sınavlarında bile yardımcı oluyordu ben istedim diye. Henüz öğrenci olmasına rağmen (üni son sınıf) eli çok boldu, bazen ufak tefek anlamlı hediyeler bazen aldığı burslarla bana maddi değeri yüksek hediyeler alıyordu, elinde olsa daha fazlasını da alırdı eminim. Sesini bile yükseltmez, üzülmeme dayanamazdı. Her zaman el üstünde tutmaya çalıştı Allah var. Ben de onun ahlakına değerlerine bağlı bir insan olmasına güveniyordum. İkimiz de dindarca bir hayat yaşamaya çalıştığımız için zaten en başında evlilik niyetiyle birbirimizi tanımaya başladık. İlk 9-10 ay el ele dahi tutuşmadık, maalesef bir yerden sonra dayanamayıp el ele tutuşup sarılmaya başladık. Elimi tuttuktan sonra kendimizi kötü hissediyorduk dikkat edelim vs diyorduk ama iş yine başa dönüyordu, o benden daha kötü hissediyor gibiydi “sana yanlış bir şey yapıyorum” diye. Daha sonra ben annesi, teyzesi ve abisiyle tanıştım, işler yavaş yavaş ciddiye biniyordu, derken bir gün telefonumdan açık fotoğraflarımı (mayolu fotoğraflar da var)kendisine attığını yakaladım haberi yokken. En son göndermeyi iptal etmiş. Başımdan aşağı kaynar sular döküldü, bunu yapmasına ihtimal vermediğim bir insandı. İlk başta inkar etti, istersen bana hiç inanma ama lütfen beni bırakma diye yalvarmaya başladı ve en sonunda dayanamayıp itiraf etti. Tabi yalan söyleyecek bir insan olduğuna da ihtimal vermiyordum. İstesem yalanımı devam ettirirdim ama bunun yüküyle yaşayamam, evlenince helallik alacaktım lütfen beni bırakma demeye başkadı. Arkamdan bu şekilde iş çevirmesine çok kırgınım, benden isteseydi bu kadar aşağılık bir duruma düşmezdi gözümde. İtiraf ettikten sonra çok ağladı, başka şehre gitti. Son bir şans tekrar güvenini kazanmak için elimden geleni yapıcam anlık şeytana uydum, biz yakınlaşmaya başladıkça merakım daha cok arttı kendimi tutamadım, ben senin ilk tanıdığın insanım nefsime uydum bunu yapabilecek bir insan değilim lütfen ayrılma benden diye yalvarıyor şimdi. Kız çevresi yok, kötü alışkanlıkları yok kendi halinde biri. Artısı eksisinden kat kat fazlaydı benim için. İçim parçalanıyor. Gerçekten seviyorum ve evlilik icin de uyumlu olduğumuzu düşünüyordum, 3-4 ay sonra babamla tanıştıracaktım. ama şu an affedersem kendime saygım kalmaz gibi hissediyorum… Beni affetmeni isteyemem ama ufacık bir ümit varsa bile ömrümün sonuna kadar bekleyeceğim dedi. Siz olsaydınız ne yapardınız fikir verin lütfen
