P
pink.floyd
Ziyaretçi
- Konu Sahibi pink.floyd
-
- #1
merhabalar, beni yıllardır çok huzursuz eden ama kimseyle paylaşamadığım bir şey var. ama son yıllarda biraz daha farkına vardım bir rahatsızlığım olduğu konusunda. ama ne olduğunu bilmiyorum hastaneye gidecek zaman bulamamak bir yana gitmek de istemiyorum açıkçası.. ama eğer önemli bir şey olduğunu söylerseniz başka çarem kalmayacak sanırım.
sorunum şu ki, herhangi bir tartışmanın daha başlangıç cümlesinde, ya da bir şeye (hiç önemli olmayan bir şeye de olabilir ama ben onu çok önemli görüyorum o anda) karşı çıkacağım anda, ya da en basitinden mesela annem bana sormadan bir elbise almış olsun ama onu beğenmeyeyim ve boşuna para gittiğini düşüneyim.. birden kelimeler boğazıma düğümleniyor, sesim inceliyor ve AĞLIYORUM! resmen AĞLIYORUM! hayır bilincindeyim de yani değmeyecek çok saçma bir şey ama o an ne yaparsam olmuyor resmen gözyaşlarıma engel olamıyorum! okulda ne zaman öğretmene bir soru hakkında karşı çıkacak olsam sınıfta aptal konumuna düşüyordum, sulu göz diyorlardı bana. ailem hala der. küçüklüğümden beri bu böyle ama NEFRET EDİYORUM bu özelliğimden. ne yapsam olmuyor. asi bir yapım var herşeyi tartışmayı ve mantıklı gelmeyen herşeye karşı çıkmayı çok seviyorum bu yüzden küçüklüğümden beri babamla çok tartışırız onun sert mizacı beni ağlamaya iten en önemli şey sanırım. çok severiz birbirimizi ama babamın tek bir bakışı benim gözlerimin dolmasına yeter. ama İSTEMİYORUM böyle olmak! hayatım boyunca böyle mi olacağım ben?!
off biliyorum çok uzun yazdım ama dediğim gibi ilk defa döküyorum içimi. yakın çevrem beni sulu göz olarak bildiği için anlatsam da anlamazlar ki.. mazeret sanırlar belki. ne yapacağımı bilmiyorum bu bir hastalık mı aranızda benim gibi biri var mı ya da çevrenizde? bir şeyler söyleyin lütfen..
sorunum şu ki, herhangi bir tartışmanın daha başlangıç cümlesinde, ya da bir şeye (hiç önemli olmayan bir şeye de olabilir ama ben onu çok önemli görüyorum o anda) karşı çıkacağım anda, ya da en basitinden mesela annem bana sormadan bir elbise almış olsun ama onu beğenmeyeyim ve boşuna para gittiğini düşüneyim.. birden kelimeler boğazıma düğümleniyor, sesim inceliyor ve AĞLIYORUM! resmen AĞLIYORUM! hayır bilincindeyim de yani değmeyecek çok saçma bir şey ama o an ne yaparsam olmuyor resmen gözyaşlarıma engel olamıyorum! okulda ne zaman öğretmene bir soru hakkında karşı çıkacak olsam sınıfta aptal konumuna düşüyordum, sulu göz diyorlardı bana. ailem hala der. küçüklüğümden beri bu böyle ama NEFRET EDİYORUM bu özelliğimden. ne yapsam olmuyor. asi bir yapım var herşeyi tartışmayı ve mantıklı gelmeyen herşeye karşı çıkmayı çok seviyorum bu yüzden küçüklüğümden beri babamla çok tartışırız onun sert mizacı beni ağlamaya iten en önemli şey sanırım. çok severiz birbirimizi ama babamın tek bir bakışı benim gözlerimin dolmasına yeter. ama İSTEMİYORUM böyle olmak! hayatım boyunca böyle mi olacağım ben?!
off biliyorum çok uzun yazdım ama dediğim gibi ilk defa döküyorum içimi. yakın çevrem beni sulu göz olarak bildiği için anlatsam da anlamazlar ki.. mazeret sanırlar belki. ne yapacağımı bilmiyorum bu bir hastalık mı aranızda benim gibi biri var mı ya da çevrenizde? bir şeyler söyleyin lütfen..