Merhaba hanımlar,
Bir süredir hep konuları okuyup acaba benim yaşadıklarıma benzer bişeyler var mı ne yapmalı, ne düşünmeliyim diye çırpınıyorum. En sonunda bende yazmaya karar verdim.
Eşimle 1 buçuk yıllık söz, nişan evresinden sonra çok severek evlendik.4 yılımız bitmek üzere. Genel olarak çok uyumlu, iyi anlaşan, maddiyat sıkıntısı olmayan, birbirine her anlamda yakışan etrafımızda çok sevilen bir çifttik. Özellikle en büyük şansımız iki aileninde birbirini ve bizi çok sevmesi olabilir. Kayınvalideme annecim diye hitap ederim okadar iyiyiz. İkimiznde güzel meslekleri var. Bundan 2 ay önce misafir dönüşü eşim ayrılmak istediğini ve kararının çok net olduğunu söyledi, evden ayrıldı. yaklaşık 2 aydır ayrıyız. Ailesi şehirdışında olduğu için bekar bir arkadaşınn yanında kalıyor. Neden olarak beni sevdiğini herşeyin iyi olduğunu fakat içinde bir eksiklik olduğunu ve artık böyle bir hayat istemediği söyledi. Ben hayatımın şokunu yaşıyorum tabiki. 1 yıldır bebek için uğraşıp didinirken ve okadar heves heyecanla beklerken evliliğimin bitiyor olması çok canımı acıtıyor. Eylül sonunda anlaşmalı olarak boşanmak için dava açacakmış. Ailesi, benm ailem herkes perişan tabi ama çok kararlı kimsenin elinden bişey gelmiyor.Tüm ailesi, tüm arkadaşları sırtını döndü, iyi karar ver pişman olacaksın diyorlar ama hala aynı.(Herkes gerçekten beni çok sever, annesi tek suçun çok iyi olmaktı kızım diyor.)
*Eşim maneviyat olarak çok zayıfladı, gerçekten farklı bir hayata doğru gidiyor onu hissediyorum. Hayatında başka bir kadın olmadığına eminim ama bu olmayacak anlamına gelmiyor. Sadece şuan yok onu biliyorum.
*Ben kesinlikle içki kullanan bir eş istemem o da içmiyor inançlı ama ilerde içebilirim diyor sanırım özgür olmak istiyorum diyor.
*Seni çok seviyorum ve özlüyorum ama birbirimiz olmadan daha mutlu olacağız gibi hissediyorum diyor.
*Allah rızasıymış, bana yaptığı haksızlıkmış, herkesin üzülmesiymiş şuan umrunda değil ama çok pişman olabilirim onu da hissediyorum diyor.
*Tüm bunların yanında bazen eve eşya almaya geldiğinde sımsıkı bana sarılıp biraz daha doyayım sana,seni özlüyorum diyor.
*En son eve geldiğinde ikimizde hıçkıra hıçkıra ağladık. Ama yapamıyorum işte diyor ısrarla.
Biz 4 yıllık evliliğimzde bir kere tartıştığımızı, bir kere sarılmadan uyuduğumuzu veya bir kere arkadaşlarımızla ayrı ayrı takıldığımızı bilmem.Tüm hayatımız o da bende istediğimiz için birlikteydi.
Şimdi ben rüya gibi giden evliliğimn bir anda bitiyor olmasına mı, şu saatten sonra hayatıma nasıl devam edeceğime mi, hala çok sevdiğimemi, en büyük hayal kırıklığıma mı,haksızlığa uğramama mı yanayım. İçimde ki ateş sönmüyor, acım dinmiyor.. Sadece dua'larla ayakta durup bunun imtihanım olduğunu kabullenebiliyorum. Ne ailem, ne arkadaşlarım kimseyle görüşemiyorum utanıyorum, eziliyorum kendimi eksik hissediyorum.Yapayalnız bu süreci atlatmak daha kolay geliyor. Çünkü kimse anlayamıyor acımı.
Siz söyleyin bana bişekilde aynı acılar, aynı hisler aynı duyguları yaşamış insanlar olarak.. Acım nasıl dinecek? Nasıl eski ben olabileceğim?
Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki
