- 18 Ekim 2016
- 713
- 1.514
- 113
- Konu Sahibi streshanim
- #1
Yıllardır dostum olan her gün telefonlaşıp yıllarımı paylaştığım arkadaşım, tam tersi bir insan oldu. Ben hayatımda bir anda bu kadar değişen bir insan görmedim. Şöyle anlatayım. Bu kız çok muhafazakardı. Evlenmek istiyordu ve bunun için ciddi bir çaba gösterdi. Evlilikten önce cinsel ilişkiye aşırı karşıydı ve yaşayanlara da kötü gözle bakıyordu. Yıllarca evlenmeye çalışmasına rağmen bir türlü olmadı. 30 yaş onun için sınır oldu sanki. Bakireliği kafasına aşırı takmaya başladı. 30 oldum evlenemedim, görünürde de evlilik yok ben ne zaman cinsellik yaşayacağım, ya hiç evlenemezsem hiç cinsel hayatım olmayacak mı demeye başladı. Hormonlarım ölecek 50sinden sonra karşıma biri çıksa cinselligi napayim o saatten sonra demeye başladı:)) garip garip paniğe girdi ve ben bu hayattan sıkıldım hayatımı degistircem diyip, ailesini bırakıp istanbula yerleşti tek başına. Madem evlenemedim artık kendi hayatımı yaşayacağım gibi bir düşünceye girdi. Erkeklere genel bi nefret duymaya başladı çünkü ciddi erkek olmadığını düşündü. Onlar gönül eğlendiriyorsa ben de gönül eğlendiririm psikolojisine girdi. Su an aile ve mahalle baskısından uzakta ve sürekli internetten birileriyle tanışıp görüşüp takılıyor. Maddi durumu ortalama üstü erkekleri bulup kendisini gezdirip paralarını yeme derdinde. Onu gezdirsinler yedirsinler icirsinler istiyor. Ve bu erkekler sürekli değişiyor. Bi hafta birisinde başka bi hafta başka birisinin evinde kalıyor. Sevgilin yok mu diyorum aman ne sevgili olucam kimseye değer vermiyorum kafam rahat böyle diyor. Yani onun hayatı. İstediği hayatı yaşar ama bu yaşadığı hayat bana çok abes ve ters geliyor. Artik ortak noktamız kalmadı. Belki de benden utandigindan artik hicbir sey de anlatmıyor bana. Aramaları da epey azaldı. O hayatı duymak da istemiyorum sinirim bozuluyor çünkü. Düzenli olarak bi adamla olsa anlarım ama bi gun onla diğer gün başkalarıyla olunca o hayat dogru yol olmuyor diye düşünüyorum. Ben ne yapmalıyım? Bu arkadaşımdan artık uzaklaşıp kopmamın zamanı mı geldi sizce? Yoksa onu düzeltmeye mi çalışmalıyım? Ama o böyle mutlu olduğunu söylüyor. Ama ben resmen arkadaşımı kaybetmiş oldum ve cok üzülüyorum. O artık çok başka birisi. yanlış yollara saptığını düşünüyorum ve sonunu hiç iyi görmüyorum... ne yapmalıyım?
