- 29 Temmuz 2011
- 233
- 192
- 83
- Konu Sahibi MutluOlmasadaUmutlu
- #1
11 aylık evliy(d)im.Ta ki bugün kü konuşmamızdan sonra sonuç nereye varır bilmem.1 aylık çocuğum var evet acele davranmışız fakat birbirimizden okadar emindikki asla ayrılamayız ,yaşlarımız çok geçmeden bir meyvemiz olsun dedik aileler de ilk günden torun torun dediler.Herneyse asla pişman değilim evladımdan,o benim yaşam kaynağım ama babasız büyütmeyi hiçbir vijdan sahibi anne istemez
Konuya geliyim,8aylık hamileyken sezeryan olacağımdan ailemin yanına geldim annem benimle yakından ilgilenir diye,kayınvalidem hem yaşlı hemde malum lohusalıkta insan asabi olur annesi gücenmez ama kayınvalidesi çekemez diye.Doğum yaptım eşim geldi ve bizi 15-20gün sonra yarı kırkımızda almak üzere memleketine döndü.Buraya kadar herşey normal.Fakat sürekli sana bir süprizim var döndüğünde göreceksin dedi durdu.Geldi bizi aldı ,birkaç gün annemlerde kalalım torunlarını görsünler dedi benim hernekadar önce evimize gidelim kendimize gelelim dememe rağmen kırmayıp gittik.Lakin alışılmadık bir durum vardıki kayınvalidemler kendi evlerinde değil bir üst kattaki eşimin babannesigildelerdi,normalde sevmez gidip gelmez.O an bomba patladı meğer kendi evlerine bizim evimizi taşımışlar ,kendileride babannegile yani üst kata taşınmış.Benim asla istemediğim birşey vardıki ailelerle yakın oturmak heleki alt üst,nekadar uzak okadar iyi derdim.İznim rızam alınmadı arkadaşlar ,evim benden habersiz yer değişmiş.Sebepse mecbur kalmışlar bizim evi satıp kredi borcundan kurtulup kalanla işyeri açacaklarmış.Şok geçirdim sinir krizleri yaşadım.Gelene kapıyı açmadım annesi dahi olsa,çünkü sorumlusu onlardı bana haber verilmeliydi insan yerine konulmadım.1 hafta o bana ait olmayan evde kaldım çocuğum için sineye çekmeye çalıştım ama baktım yapamıyorum annemlere tekrar dönmek durumu kabullenmek istedim,eşimde gönül rızam yok ama gideceksende git dedi.Son gün otobüse binmeden evvel biliyormusun artık bende seni sevmiyorum diye bir laf çıktı ağzımdan,sustu kafa salladı sevgisiz hissiz duvar gibiydi.İstediğine kapıyı aç istemediğine açma demesine rağmen hazmedemedi ailesine kapıyı açmayışıma.O anki psikolojiyle babam gelse açmazdım ''kim '' diye geçip kapıdan bakmıyordum bile.Otobüste annesi msj attı evine çabuk dön annende fazla durma diye,nedenmi torunları için yoksa bana pek meraklı değiller hani tabi sonradan maskeleri düştü.Bende dönmeyeceğim birdaha dedim.Kırgınlık kızgınlık ve belkide işin ciddiyetini anlayıp hatalarını düzeltmeleri için gözdağıydı benimkisi.Evimizi geri versinler yada bi kiralık ev tutsunlar niyetindeydim.Yoksa çocuğumu babasız büyütmemek için herşeyi göğüsleyebilirdim,dönecektim.Annemlerde 10gündür kalıyorum çocuğumun ihtiyaçları için para istedim eşimden ama hiç ses vermedi aramadı bugüne kadar.Kaynanam hep msj attı benim şuanki bulanık ruh halimden faydalandı ve mesajlarımı oğluna okutmuş,huzursuzluğumuza sebep olanları Allaha havale ediyorum demiştim 2 gün evvel,oğluna göstermiş bak bela okuyor karın diye.işte böyle hanımlar telefon etmesini eve dönmek istediğimi söylediğimde birsürü hakaretler etti,tanıyamadım onu çok doldurulmuş ağzımı açıp tek kelimede ben karşılık veremedim öylesine şaşkındımki. Ben ne yaptım?Habersiz evimi taşıdınız sevmediğim istemediğim biryer olduğunu bile bile,kölemiyim çektiğiniz yere gideyim.Gel ama artık bende beni bulamazsın sadece çocuğum için yanımda kalacaksın,ne dersem yapacaksın ve birdaha gidersen çocuğuda bırakıp gideceksin dedi.Hiç istenmediğimi ve bana eziyet edip bıktırıp çocuğumuda elimden alıp beni yollayacağı geldi aklıma direkt ve gelmeyeceğimi davayı istediği zaman açmasını söyledim hemen tamam dedi hazırmış buna çok önceden.Şimdi araya büyükler giriyor çocuk var yapmayın etmeyin diye.Ama siz söyleyin yerimde olsanız napardınız kendimi geçtim çocuğumun günahı neydi bi bezini dahi almıyor aileme yükleniyoruz Bizim hikayemiz bitti evet ama hala şoklardayım parasızdı ama karakteri var diyerek evlendim oda yokmuş
Konuya geliyim,8aylık hamileyken sezeryan olacağımdan ailemin yanına geldim annem benimle yakından ilgilenir diye,kayınvalidem hem yaşlı hemde malum lohusalıkta insan asabi olur annesi gücenmez ama kayınvalidesi çekemez diye.Doğum yaptım eşim geldi ve bizi 15-20gün sonra yarı kırkımızda almak üzere memleketine döndü.Buraya kadar herşey normal.Fakat sürekli sana bir süprizim var döndüğünde göreceksin dedi durdu.Geldi bizi aldı ,birkaç gün annemlerde kalalım torunlarını görsünler dedi benim hernekadar önce evimize gidelim kendimize gelelim dememe rağmen kırmayıp gittik.Lakin alışılmadık bir durum vardıki kayınvalidemler kendi evlerinde değil bir üst kattaki eşimin babannesigildelerdi,normalde sevmez gidip gelmez.O an bomba patladı meğer kendi evlerine bizim evimizi taşımışlar ,kendileride babannegile yani üst kata taşınmış.Benim asla istemediğim birşey vardıki ailelerle yakın oturmak heleki alt üst,nekadar uzak okadar iyi derdim.İznim rızam alınmadı arkadaşlar ,evim benden habersiz yer değişmiş.Sebepse mecbur kalmışlar bizim evi satıp kredi borcundan kurtulup kalanla işyeri açacaklarmış.Şok geçirdim sinir krizleri yaşadım.Gelene kapıyı açmadım annesi dahi olsa,çünkü sorumlusu onlardı bana haber verilmeliydi insan yerine konulmadım.1 hafta o bana ait olmayan evde kaldım çocuğum için sineye çekmeye çalıştım ama baktım yapamıyorum annemlere tekrar dönmek durumu kabullenmek istedim,eşimde gönül rızam yok ama gideceksende git dedi.Son gün otobüse binmeden evvel biliyormusun artık bende seni sevmiyorum diye bir laf çıktı ağzımdan,sustu kafa salladı sevgisiz hissiz duvar gibiydi.İstediğine kapıyı aç istemediğine açma demesine rağmen hazmedemedi ailesine kapıyı açmayışıma.O anki psikolojiyle babam gelse açmazdım ''kim '' diye geçip kapıdan bakmıyordum bile.Otobüste annesi msj attı evine çabuk dön annende fazla durma diye,nedenmi torunları için yoksa bana pek meraklı değiller hani tabi sonradan maskeleri düştü.Bende dönmeyeceğim birdaha dedim.Kırgınlık kızgınlık ve belkide işin ciddiyetini anlayıp hatalarını düzeltmeleri için gözdağıydı benimkisi.Evimizi geri versinler yada bi kiralık ev tutsunlar niyetindeydim.Yoksa çocuğumu babasız büyütmemek için herşeyi göğüsleyebilirdim,dönecektim.Annemlerde 10gündür kalıyorum çocuğumun ihtiyaçları için para istedim eşimden ama hiç ses vermedi aramadı bugüne kadar.Kaynanam hep msj attı benim şuanki bulanık ruh halimden faydalandı ve mesajlarımı oğluna okutmuş,huzursuzluğumuza sebep olanları Allaha havale ediyorum demiştim 2 gün evvel,oğluna göstermiş bak bela okuyor karın diye.işte böyle hanımlar telefon etmesini eve dönmek istediğimi söylediğimde birsürü hakaretler etti,tanıyamadım onu çok doldurulmuş ağzımı açıp tek kelimede ben karşılık veremedim öylesine şaşkındımki. Ben ne yaptım?Habersiz evimi taşıdınız sevmediğim istemediğim biryer olduğunu bile bile,kölemiyim çektiğiniz yere gideyim.Gel ama artık bende beni bulamazsın sadece çocuğum için yanımda kalacaksın,ne dersem yapacaksın ve birdaha gidersen çocuğuda bırakıp gideceksin dedi.Hiç istenmediğimi ve bana eziyet edip bıktırıp çocuğumuda elimden alıp beni yollayacağı geldi aklıma direkt ve gelmeyeceğimi davayı istediği zaman açmasını söyledim hemen tamam dedi hazırmış buna çok önceden.Şimdi araya büyükler giriyor çocuk var yapmayın etmeyin diye.Ama siz söyleyin yerimde olsanız napardınız kendimi geçtim çocuğumun günahı neydi bi bezini dahi almıyor aileme yükleniyoruz Bizim hikayemiz bitti evet ama hala şoklardayım parasızdı ama karakteri var diyerek evlendim oda yokmuş
