- 3 Kasım 2011
- 239
- 12
- 118
- 40
27 mart 2012 tarihinde 24 haftalık gebe iken doktoruma kontrole gittiğimde doktorun ağzından çıkan tek şey bebeğin kilosuda iyi ama dedi ve sonra sustu 25 dk ya yakın inceledi normal ultrasondan baktı 4 boyutlu ultrasondan baktı muayenesi bitince bi detaylı ultrason yaptıralım sonra görüşelim dedi detaylı ultrason için bir kaç gün sonrasına randevu aldım kendimde bulunduğum şehirde araştırma hastanesinde çalışıyordum ertesi gün dayanamadım hastaneden yardımcı docent bi bayana muayene oldum ama diğer doktora muayene olduğumu söylemedim o özel hastanedeydi çünkü oda baya inceledikten sonra bebeğin baş çevresinin 20 haftalık gebelik ile uyumlu olduğunu söyledi ama bir şey söylemek için erken olduğunu ultrason cihazının pekte iyi olmadığını yanılma payının olabileceğini söyledi ve beni radyolog doktor arkadaşlara yönlendirdi detaylı ultrason için ultrasona girdiğimde dünyam başıma yıkıldı bebeğimin ensefalosel hastası olduğunu öğrendim umutla ısrarla sordum bebeğimin %1 ihtimalde olsa yaşayamazmı diye ihtimal yok dedi radyolog doktor onunda gözleri dolu doluydu 
sonucları aldım özel hastanedeki doktoruma gittik eşimle gözümde yaşlar hıçkırıklarla girdim odasına beni görünce anladı halimden durumumu sonucları gösterdim dedi ki benden bundan şüphelendim ama kesin sonucları almadan seni üzmek istemedim çok üzgünüm dedi inatla sorduım hiçmi ihtimal yok doktor bey doğduğunda ameliyat falan olsa dedim çok zor dedi bebeğinde sende daha çok acı cekersiniz dedi benim için kelimeler kifayetsiz kalmıstı artık eşim napmamız gerekiyor doktor bey dedi oda daha fazla büyümeden almamız tıbbi tahliye yapmamız en doğrusu dedi ertesi gün sabahtan normal doğum için gelmem söylendi sonrası zaten felaket ömrümden ömür giden günler bebeğimde hissetmiş gibi karnımda dahada fazla hareket ediyordu o hareket ettikçe ben daha çok ağlıyordum ertesi sabah hastaneye giriş yaptım bana suni sancı verdiler doktorum sancı odasında doğum için beklememin benim için daha kötü olacağını söyledi ve özel oda açtırdı ailemden kimsenin gelmesini istemedim zaten yeterince üzülmüşlerdi eşimle beraber özel odada verilen suni sancıların ardından 7 saat sonrasında bebeğimi dünyaya getirdim göstermediler bebeğimi bende görmek istemedim çünkü hayallerimde yaşattığım bir bebeğim vardı ben elifimi hep öyle hatırlayacaktım
1 kızım var 7 yaşında eğer o olmasaydı hayata daha zor adapte olurdum belkide kopar giderdim kimsenin beni aramasını istemiyorum kimseyle bu konuyu konusmak istemiyorum söylenen her söz bana elifimi hatırlatıyor içimi acıtıyor yaramı kanatıyor sanki hiç üzülmüyor gibi atlatmış gibi durmaya çalışıyorum ama içim kanıyor geceleri uyuyamıyorum doğum sahnesi çektiğim onca acı sonrasında bebeğimin ağlayışını duyamamak kucağıma alamamak emzirememek yattığım odanın dışında yankılanan diğer odalardan gelen bebeklerin ağlamaları herşey facia gibiydi ilk defa içimi size döküyorum kızlar çünkü ailemin gözü üstümde eşimin gözü üstümde arkadaşlarım sürekli arayıp ruh halimi soruyorlar onlara güçlü gibi gösteriyorum kendimi ama yıkılmış bir viraneyim kızlar onu çok özlüyorum karnımdaki hareketlerini herşeyini kızımla birlikte bebeğime aldığımız kıyafetler dolabın içind duruyor bakmaya cesaret edemiyorum Rabbim tüm hamiş olan annelerimizin bebeklerine sağlık versin sıhhat versin Rabbim düşmanıma bile yaşatmasın bu acıyı çok zor çok
sonucları aldım özel hastanedeki doktoruma gittik eşimle gözümde yaşlar hıçkırıklarla girdim odasına beni görünce anladı halimden durumumu sonucları gösterdim dedi ki benden bundan şüphelendim ama kesin sonucları almadan seni üzmek istemedim çok üzgünüm dedi inatla sorduım hiçmi ihtimal yok doktor bey doğduğunda ameliyat falan olsa dedim çok zor dedi bebeğinde sende daha çok acı cekersiniz dedi benim için kelimeler kifayetsiz kalmıstı artık eşim napmamız gerekiyor doktor bey dedi oda daha fazla büyümeden almamız tıbbi tahliye yapmamız en doğrusu dedi ertesi gün sabahtan normal doğum için gelmem söylendi sonrası zaten felaket ömrümden ömür giden günler bebeğimde hissetmiş gibi karnımda dahada fazla hareket ediyordu o hareket ettikçe ben daha çok ağlıyordum ertesi sabah hastaneye giriş yaptım bana suni sancı verdiler doktorum sancı odasında doğum için beklememin benim için daha kötü olacağını söyledi ve özel oda açtırdı ailemden kimsenin gelmesini istemedim zaten yeterince üzülmüşlerdi eşimle beraber özel odada verilen suni sancıların ardından 7 saat sonrasında bebeğimi dünyaya getirdim göstermediler bebeğimi bende görmek istemedim çünkü hayallerimde yaşattığım bir bebeğim vardı ben elifimi hep öyle hatırlayacaktım 1 kızım var 7 yaşında eğer o olmasaydı hayata daha zor adapte olurdum belkide kopar giderdim kimsenin beni aramasını istemiyorum kimseyle bu konuyu konusmak istemiyorum söylenen her söz bana elifimi hatırlatıyor içimi acıtıyor yaramı kanatıyor sanki hiç üzülmüyor gibi atlatmış gibi durmaya çalışıyorum ama içim kanıyor geceleri uyuyamıyorum doğum sahnesi çektiğim onca acı sonrasında bebeğimin ağlayışını duyamamak kucağıma alamamak emzirememek yattığım odanın dışında yankılanan diğer odalardan gelen bebeklerin ağlamaları herşey facia gibiydi ilk defa içimi size döküyorum kızlar çünkü ailemin gözü üstümde eşimin gözü üstümde arkadaşlarım sürekli arayıp ruh halimi soruyorlar onlara güçlü gibi gösteriyorum kendimi ama yıkılmış bir viraneyim kızlar onu çok özlüyorum karnımdaki hareketlerini herşeyini kızımla birlikte bebeğime aldığımız kıyafetler dolabın içind duruyor bakmaya cesaret edemiyorum Rabbim tüm hamiş olan annelerimizin bebeklerine sağlık versin sıhhat versin Rabbim düşmanıma bile yaşatmasın bu acıyı çok zor çok
