Evet en basta erkek kardesim, sonra annem.. Babamin haberi yoktu, babalar en son duyar misali:)Tanimadigimiz bir insanmis, arada mesafe varmis, nasil güvenmisim.. ayyyy berbat günlerdi o günler..
1-1.5 sene ailem bilmeden devam ettim.. cok sabrettik, o kadar zor gectiki anlatamam.. Kardesim sürekli konuyu gündeme getirip, bak konusmuyorsun onunla demi diye imali laflar ediyordu, annemse birseyler sezermis gibiydi, hala devam ettigimi biliyordu sanki ama emin olamiyordu, bakislari bile baski altinda birakiyordu beni.. zaten birbirimizden uzaktayiz, ne olacagimiz belli degil ailem karsi cikiyor, benim ilk erkek arkadasim, karmakarisIgim, ailemmi sevdigimmi diye kafamin icinde binbir sorular.. ama cok seviyordum ve nefes alamamak ne demek, ondan kisa süre ayrildiktan sonra anladim, gercekten nefes alamiyordum. Neyseki bu ayrilik 2 hafta sürmedi:) Ve Allah'ima cok sükür yazin nisani taktik, aileleri birbirlerini sevdiler, annem damadimda damadim diyor, kardesimlede cok iyi anlastilar, babamsa o zaten herkesi sever:)) Cok sükür Ya Rabbim, o zorlu gecen günlerin, sabirla beklemenin mükafatini kat kat verdi bana, ve simdi tek engelimiz askerligimiz kaldi..