Hatta en beceriksiz, en kotu en bencil en tembel ve en gerizekalisi da.
Niye mi boyle dusunuyorum?
18 Yasindayim ve annemle yillardir didisir dururuz, her ailede oldugu gibi. Fakat kucuklugumde anneme olan sevgimin biraz farkli oldugunu farketmistim, yani diger anne-kiz iliskilerindeki kadar cok sevmiyordum annemi( dunyanin en kotu insaniyim demistim ya hani belki ondandir) fakat asil nedenini nedenini bilmiyorum. Belki de beni kucukken( ilkokul 2-3. siniftayken) odami toplamadim / tokalarimi kaybettim / ustumu degismedim vs. icin oklavayla dovdugu icindir. Benim zaten bedenim cok guclu degildi (hala da degil) tansiyonum hemen duserdi o da birakirdi. Kac kere oklavayi sakladigimi bilirim. Kendimi acindirmak icin soylemiyorum boyle vakalar eminim her ailede oluyordur. Fakat bunlar kucukken benim kalbimi yaralamis demek ki. Hakli olan da o, ama ben dunyanin en igrenc insani oldugum icin demek ki boyle seyler yuzunden ona olan sevgimi azaltmisim. Diger ailelerdeki gibi saka icerikli konusmalar bizde olmaz cok ozenirdim annesiyle oyle iyi gecinenlere.
Ev islerini hic sevmem, eminim zaten kimse sevmiyordur ama benim ayri bir nefretim var. Yasadigim ortami sevmedigim icin belki de. Zorla yaparim, sirf annem kizmasin diye bir de pislik icinde yasamamak icin. O yuzden guzel olmuyor yaptigim is, annem de surekli bunun icin bagiriyor kiziyor. Hem de baya kotu sekilde, kucukken oklavayla terlikle falan doverdi simdi yapmiyor sadece kiziyor. Ama oyle seyler soyluyor ki olmek istiyorum. Belki basit seyler ama 2-3 yil once falan hep intihar etmek istiyordum ama gunah diye yapmiyordum. "Ben beceriksizin tekiymisim hic bir b*k olmazmis benden. Safin birine verip kurtulmak lazimmis, keske beni dogurmasaymis o kadar emeklerle beni bunun icin mi buyutmus ben onun imtihaniymisim yaziklar olsunmus" bunlar cok agir degil ama gercekten cok agir seyler soyluyor. Isyan etmek icin demiyorum ama keske ben dogmasaydim o zaman daha mutlu olurlardi. Evden kacmayi da dusundum cok kez ama yapmadim, zaten nereye gitsem kovarlar beni.
Babam deseniz zaten bana sevgisini hic gostermedi her seyi erkek kardeslerime alirdi onlarla gezerdi tozardi falan, zaten 12 yasindayken babamin annemi aldattigini ogrendim (o zamandan beri hala devam ediyor), annemi dovdugunu de ogrendim. Bunlar psikolojimi cok buyuk derecede etkiledi, zaten babam huysuz ve haksiz da olsa uste cikan biridir. Bu aldatma meselesinde annem ogrenmesine ragmen hala hakliymis gibi davraniyor mesela. Beni basini kapatmazsan okuldan alirim seni diye kac kere tehdit etti, arkadaslrina rezil oluyormus. Mezuniyet gunumde etegim azicik kisa diye bana bacak sov mu yapicaksin dedi. Aglatti. Annemden de arkadas cevresine rezil olmamak icin bosanmiyor ben kendimi bildim bileli her gun cok buyuk kavgalar ederler. Istedigimi giymeme (mesela kisakollu) ve arkadaslarimla disari cikmama izin vermiyorlar diye de cok tartismalar yasamistik. Evde hic huzurlu degilim/degiliz yani.
Kendime ozguvenim sifir, belki de annemin bana soyledigi laflar yuzunden. Kimsenin beni sevecegine de inanmiyorum. Psikologa gitmedim ama psikolojim kotu durumda biliyorum. Tam da anlatamadim derdimi ve cok uzun oldu farkindayim. Butun suc benim cok beceriksizim bencilim gereksizim keske dogmasaydim, keske olsem.
Niye mi boyle dusunuyorum?
18 Yasindayim ve annemle yillardir didisir dururuz, her ailede oldugu gibi. Fakat kucuklugumde anneme olan sevgimin biraz farkli oldugunu farketmistim, yani diger anne-kiz iliskilerindeki kadar cok sevmiyordum annemi( dunyanin en kotu insaniyim demistim ya hani belki ondandir) fakat asil nedenini nedenini bilmiyorum. Belki de beni kucukken( ilkokul 2-3. siniftayken) odami toplamadim / tokalarimi kaybettim / ustumu degismedim vs. icin oklavayla dovdugu icindir. Benim zaten bedenim cok guclu degildi (hala da degil) tansiyonum hemen duserdi o da birakirdi. Kac kere oklavayi sakladigimi bilirim. Kendimi acindirmak icin soylemiyorum boyle vakalar eminim her ailede oluyordur. Fakat bunlar kucukken benim kalbimi yaralamis demek ki. Hakli olan da o, ama ben dunyanin en igrenc insani oldugum icin demek ki boyle seyler yuzunden ona olan sevgimi azaltmisim. Diger ailelerdeki gibi saka icerikli konusmalar bizde olmaz cok ozenirdim annesiyle oyle iyi gecinenlere.
Ev islerini hic sevmem, eminim zaten kimse sevmiyordur ama benim ayri bir nefretim var. Yasadigim ortami sevmedigim icin belki de. Zorla yaparim, sirf annem kizmasin diye bir de pislik icinde yasamamak icin. O yuzden guzel olmuyor yaptigim is, annem de surekli bunun icin bagiriyor kiziyor. Hem de baya kotu sekilde, kucukken oklavayla terlikle falan doverdi simdi yapmiyor sadece kiziyor. Ama oyle seyler soyluyor ki olmek istiyorum. Belki basit seyler ama 2-3 yil once falan hep intihar etmek istiyordum ama gunah diye yapmiyordum. "Ben beceriksizin tekiymisim hic bir b*k olmazmis benden. Safin birine verip kurtulmak lazimmis, keske beni dogurmasaymis o kadar emeklerle beni bunun icin mi buyutmus ben onun imtihaniymisim yaziklar olsunmus" bunlar cok agir degil ama gercekten cok agir seyler soyluyor. Isyan etmek icin demiyorum ama keske ben dogmasaydim o zaman daha mutlu olurlardi. Evden kacmayi da dusundum cok kez ama yapmadim, zaten nereye gitsem kovarlar beni.
Babam deseniz zaten bana sevgisini hic gostermedi her seyi erkek kardeslerime alirdi onlarla gezerdi tozardi falan, zaten 12 yasindayken babamin annemi aldattigini ogrendim (o zamandan beri hala devam ediyor), annemi dovdugunu de ogrendim. Bunlar psikolojimi cok buyuk derecede etkiledi, zaten babam huysuz ve haksiz da olsa uste cikan biridir. Bu aldatma meselesinde annem ogrenmesine ragmen hala hakliymis gibi davraniyor mesela. Beni basini kapatmazsan okuldan alirim seni diye kac kere tehdit etti, arkadaslrina rezil oluyormus. Mezuniyet gunumde etegim azicik kisa diye bana bacak sov mu yapicaksin dedi. Aglatti. Annemden de arkadas cevresine rezil olmamak icin bosanmiyor ben kendimi bildim bileli her gun cok buyuk kavgalar ederler. Istedigimi giymeme (mesela kisakollu) ve arkadaslarimla disari cikmama izin vermiyorlar diye de cok tartismalar yasamistik. Evde hic huzurlu degilim/degiliz yani.
Kendime ozguvenim sifir, belki de annemin bana soyledigi laflar yuzunden. Kimsenin beni sevecegine de inanmiyorum. Psikologa gitmedim ama psikolojim kotu durumda biliyorum. Tam da anlatamadim derdimi ve cok uzun oldu farkindayim. Butun suc benim cok beceriksizim bencilim gereksizim keske dogmasaydim, keske olsem.
öfkesini hıncını çocugundan alan, çocuguna insan muamelesi yapmaya aciz ailelerden.bunu beceremeyeceksin madem ne diye o çocugu dünyaya getiriyorsun.sen okumana bak.Ancak güzel bir mesleğin olursa,ekonomik özgürlüğnü eline alınca kurtulursun,güzel bir evlilik yaparsın ilerde inşallah.Allah yardımcın olsun.
