Canım arkadaşlarım..
Sizlere haber veremeden apar topar hastaneye yattım. Ama inanın aklım hep buradaydı..
Size pazartes günü başlayan maceraızı aştan sona vaktim el verdiğince anlatayım. Vaktim elverdiğince diyorum çünkü brazdan hastaneye gidicez ıdilimin yanına..
Pazartesi günü eğitimdeydim. Tel sesizdeydi ve eşmin aradığını görüyordum. eğitimde olduğum için sessizce konuşarak açtım tel i. Ama içimde korkuda vardı ıçime doğdu sanki hastaneden aranmış olabileceği. Eşim. "hemen dışarı çık ve beni ara ded, ne oldu dedim: hastaneden aradılar dedi. Salondan nasıl cıktığımı inanın hi. bilmiyorum. Çektım ve eşimi aradım. Soru üstüne soru.. Hastaneden aradılar, hadi gözümüz aydın kızımıza kavuşuyoruz, seni hastaneye atırıyorlar dediğinde oracıkta yığılıp kalaaktımm. Gözlerm yaşardı haberi aldığımda, sahimi, şaka yamıorsun değilmi dedim. Hayır ddiğinde arkasından bende soru üstüne sorular gelmee basladı. Adamcağız ne yapsun, git hastaneye ögren bakalım ayrıntıları dedi. Kampüste olduğumdan 10 dakika içerisinde hastanede oldum. Kızımın olduğu yoğn bakım üniesiin kpısına geldiğimde doktorları kapıdaydı. Bana "iyi insanmışsınız szi konuşuyorduk" dediler. Size oda ayarlıyoruz hastaneye yatırıca, gözetimimiz altında oalacaksınız, herşey ii gidrse taburcu olacaksınız dediler. Dünyaları bana verseler hiçbr seyi buna değişmezdim. Hazırlanın hemen dediler. Neyse çok uzatmayım. Çok am çok ısa sürede hazırlandık ve hastaneye tekrar geldik, ıdilimin yanına aldıla beni ve kuagıa verdler. "Hadi annesi odasına gecebilirsniz" dediler. Hıçkıra hıçkıra ağlamamak için kendimi zor tuttum.. Kızım kucagımda yoğun bakım ünütesinin kapısından çıkacağım günü nasıl sabırsızlıkla bekldiğimi tahmin edebiliorsunuzdur. Kapıdan cıkarken beni kamera elinde eşim ve annem bekliyordu.. Oksjen desteğine ihtyac duydugundan ıdilim hemen koşa koşa oday geçtk.... 09.11.2009, pazartesi.. Özlem sona ermiş ve kavuşmutum... Canım yavrum kucagımdaydı, kokusunu içime sindiriyodum... Allahıma binlerce kez şükrettim...
ıki gün çok güzel geçti... Kızımın üstünü değiştiriyor, ona cicilerini giydiriyordum.. Alını değiştiriyordum... Dün: Çarşamba günü, ıdilim de sabh saatlerinde başlayan bir huzursuzluk oluştu... Canım yavrum nerdeyse gün boyu ağladı... 2günkü sakin, huzurlu ıdil gitmiş, yerine başka bir bebek gelmişti sanki. Gaz sancısı sandık başta.. ama susmayınca asam saatlerinde kan alındı yavrumdan ve thlile gönderldi. Ne yazıkki CP değerleri yükselmiş, emin olmak için 2. defa daha tekrarlandı, ayrıca sondayla idrar tahlili de alındı... Sabaha karşı 2.00 gibi doktorlar geldi ve ıdili yoğun bakıma küveze tekrar atıracaklarını söylediklrinde kokudn lecektim. Yoksa canım yavrumdan ayrılıyormuydum, kötü giden birşeyler vardı ama n?tüm bunlar şimşek hızıyla geçti beynimden... Ama çok şükür ki tedbir amaçlıymış bu ayrılışımız. CRP düşene kadar gözlem altında kalacakmış. Kısa sürsün inşallah...
Şimdi ayrıldık kızımla... ama binlerce şükürler olsun Allahıma ve hepinizden de Allah razı olsun... her an yanımızda oldunuz...
Bu ayrılığımızda biz babasıyla, ev için oksijen aparatlarını alıcaz. Gerekli düzeneği eve kurucaz... eve getirdiğimize de kurbanını kesicez...
Mehtapcım, özlemcim, esracım tel de sizlerle konusurken öyle duygulandım ki, ağlamamak için sıktım kendimi ve tel kapatr kaatmazda annee, burda tnıstığımızı söyleyip agadım. annemde beniml ağladı duygulandı...
Hepinizi cok ama çok sevioru manevi anneleri teyzoşları.... ıdilimiz sizlere selamı var, resmii sizlere göndericek:))
Şimdi hastaneye gidiyorum. Kızımı görmeye ve hepinizin selamını götürücem izninizle...
Bizi duasız bırakmayın... allah kimseyi evladından ayırmasın ve başta özlem - hazan - şerife ve şu an ismini hatırlayamadığım tüm aradaşlarımızı, isteyn herkesi de evlat sahibi yapsın... amiinn.....