Maddi durumumuz orta hal denebilir. Yani kendimize yetebiliyoruz şükür aç açıkta kalmıyoruz. Biz düğünden bugüne herşeyi kendimiz hallettiğimiz için birikmiş borç vardı burası küçücük yer araç zaten çok lazım olmuyor diye onu çıkardık elden borç kapansın ki kazanç bize kalsın diye. Bide burda kiralar uçuk yüksek, ben çalışamıyorum, bizi o sarstı biraz.
Ama dediğiniz gibi evet manevi olarak malesef ne heyecan yaşayabildim, ne eşimle ultrason ekranına bakıp birbirimize gülebildik ne doğru düzgün soru sorup bilgi edinebildim.
Fakat 1,5 yıldır evliyiz. Benim ailem yok, eşimin ailesi var ama yok sayılabilir, burada daha 2 yılımız var. Dört duvar arasında iki baş yalnızız, bir evladımız olsun ki bizim ilacımız o olsun istedik, birde burda ben çalışmıyorken kendim özenerek herşeyiyle ilgilenerek büyütüp oraya gittiğimizde büyüdüğü için birazcık bende çalışabilirim diye düşündük.
Aslında kafamızda herşeyi planladık hem çocuğumuz hem kendimiz için, fakat atladığımız tek nokta hastaneymiş, o da böyle çıktı işte..
Sorun insan olmak değil de, insana insan gibi davranmamak aslında.