Merhaba herkese :)
27 yaşındayım, Birazcık umutsuz günler geçiriyorum, hiç umursamadığım şeyleri takar oldum bu sıralar, birazcık da yalnız kalma korkusu bastırdı. Bir de bu zamana kadar uzun süreli doğru dürüst bir ilişkim olmadı. Okuldu, sınavdı, dersti derken hep zamanı var diye düşündüm. Şimdi de düşünüyorum o zaman hiç gelmiyor kızlar. Karşıma birileri çıkıyor ya tam süper gidiyor derken olmuyor ya da hayat görüşüm uyuşmuyor.
Hayat görüşümün aynı olmadığı insanla devam etmek istemiyorum. Ama arkadaşlarım bana tolerans göstermiyorsun diyorlar. Ancak insanların kriterleri olması gerektiğine inanıyorum bana uymayan, aklıma yatmayan biriyle sırf yalnız kalmayım diye beraber olamam ki. Mutsuz birlikteliği yalnızlığa tercih ederim. Ama işte İsmail yk şarkı sözünün vücut bulmuş haliyim ya tam, beni beğeneni ben beğenmem benim beğendiğim de ya beni beğenmiyor ya yürümüyor
Aslında evlilik vs değil isteğim yol arkadaşımı bulmak istiyorum artık.
Hiç böyle karşıma tam anlamıyla uyuşabileceğim biri çıkmayacak derken, ruh eşimi buldum diyen var mı?
Hikayesi mutlu sonla bitenlerin hikayesi nasıl başladı, eşleriniz ya da sevgilinizle nasıl tanıştınız? Nasıl doğru insan olduğuna emin oldunuz? :)
ruh eşim diyebiliyorum benim tıpkım gibi geldi ruhen. Ama onunla bile evrildim çevrildim ben aynı ben değilim. Yani değişeceksin neye doğru değişmek istediğini seçmen lazım. Gerisi nasip...