Merhabalar,
Direkt konuya girmek istiyorum. Ben 24 yaşındayım, nişanlıyım, memur olarak çalışıyorum
Nisanlimla uzaktan akrabayiz, ancak bir akrabalık ilişkimiz olmadi farkli şehirlerde büyüdük yaşadık.
Uzun zaman önce arkadaşça konuşurken aramızda kopmayan bir bağ oluştu. Birbirimizi sevmeye basladik ve çıktık bir yola. Okul bitene kadar uzaktan ilişki yürüttük, aralarda birkac sefer birbirimizi gördük sadece.
Ben evlilik için aileme konuyu actigimda karşı çıktılar, işlerimiz denk olmadığı için (oturmuş isi yoktu serbest calisiyordu)
Ben aileme rağmen onun olduğu şehri tercih listeme yazdim ve buraya geldim.
Nisanim oldu bir şekilde. Nişanlimla da hicbir sorun yaşamadık neredeyse
Ancak bu düğün tarihi hala belli olmadı. Ailesinin maddi durumları normalde iyi ancak bu yıl bir takim zorlanmalar oldu. Babası maddiyat olsa hemen yapalım diyor. Ama nasil deyim cok agirkanli bir insan babası, bir işi erteledikce erteler. Bu yıl düğün yapicaz dendi ama hala tarih belli değil, ben soranlardan utanıyorum. Nişanlım dedi ki borçla da olsa sade bir düğün yapicam ben. Hatta ertesi gün nikah tarihi almaya gidecektik. O gün babasıyla konuşmuş ama bu şekilde düğün yapmaya ikna edememiş. O da bana bütün konuştuklarımız iptal dedi. Ben çok hayal kırıklığına uğradım. Sen babanı ikna etmeye çalıştığını söyleseydin ben söylerdim sana ikna olmayacağını. Baba ben böyle böyle yapmayı düşünüyorum diye karşısına çıkarsın sandim dedim, o mahcup bir sey diyemedi öfkeyle baya bir sey saydım.
Tamam en azından evimizi onceden tutup mobilyaları yavas yavas alalım bari onların taksiti bitsin diye konuştu benimle. Ama ne ev bakmaya gitti benimle, ne de kesin bir şey söylüyor tutucaz tutmicaz. Onun için de kızdım. Ben buraya geldim tek yaşıyorum, evimden memnun değilim ayri bir eve çıkayım desem düğün olur mu olabilir mi bilmiyorum, yaşayacağımız eve geçsem bana bir şey demiyorsun..Beni belirsizlikte birakma ne yapacaksan ya da ne yapmayacaksan soyle dedim. Babamla konuşmadan gidip ben ev tuttum diyemem dedi. Tamam o zaman önce söyle felan dedim, yine öfkeyle bir sürü saydım, sonrasinda özür diledim ama olan oldu.. Onlarin evi ile benim çalıştığım yer arasi uzak. Biz benim işime yakin oturmaya karar verdik. Babasi ona bile karışmış orda ne isiniz var diye. Ya ben bilmiyorum bu yaşadıklarım normal mi? Ben mi abartıyorum, sabırsızlanıyorum
O diyor ki ben de senin istediklerini istiyorum, ben de dedim ki isteyip istememen onemli değil ki istesen de bazi şeyleri yapamayabiliyorsun. Bana söyle beni boş yere umutlandirma ben de ev esya bakmayayim dedim. Tamam babamla konusucam dedi
Bir yandan onu üzmek hiç istemiyorum, bir yandan olanlari mantığım almıyor, babam yanımda değil onun güçsüzlüğü var...Ne yapacağımı nasil düşüneceğimi şaşırdım
Yardımcı olursanız sevinirim, sevgiler