Ben de eli ayağı tutan, arsızlaşmış yüzsüz dilencilere katiyen para falan vermiyorum. Ama çocuklara kıyamıyorum yahu, birilerinin kuklası olarak sömürülüyor, istismar ediliyor garibanlar. Git nasıl diyeyim, nasıl kötü davranayım.
Aklıma bir anım geldi. Bundan 1-2 sene önceydi. Yemek yiyorum tek başıma, o zaman da hayatım hiç yolunda gitmiyor falan neyse bir tane kız çocuğu geldi yanıma. "Abla Allah rızası için gönlünden ne koparsa" dedi. Belli yani, küçücük çocuğa bakımverenleri (!) tarafından öğretilmiş yapay bir cümle. "Niye istiyorsun ablacım, ne yapacaksın sen parayı?" dedim. "Açım" dedi. "Tamam, para vermem ama canın ne çekiyorsa onu yedireceğim sana gel" dedim. Bir duraksadı. "Tatlı da alırım" dedim. Gözleri parlayıverdi, çocuk işte. Eliyle "Bir saniye" anlamında bir işaret yaptı, koştu gitti. Kendisinden daha küçük bir çocukla geri geldi, kardeşiydi sanırım. Kendim de ablayım ya ay bunları öyle karşımda görünce ben bir ağlamaklı oldum sormayın. Yemeklerini, tatlılarını aldım. Cidden açlarmış yazık; yediler hepsini. Konuşmaya çalıştım ama pek konuşmadılar benimle. Yemeklerini bitirdiler, "Doydunuz mu?" dedim "Evet abla" dediler. "İyi bakalım dikkat edin kendinize" dedim. Diyecek bir şey de yok ki ne diyeceksin. Büyük olanı giderayak "Abla sen çok iyi bir insansın" dedi gitti. Milletin içindeyim falan demeden hüngür hüngür ağlamıştım onlar gittikten sonra.
Demem o ki, büyüklerden ziyade o çocuk yaşta dilendirilenlere çok üzülüyorum. Sırf dilendirilmek değil, fiziksel olarak da cinsel olarak da istismar ediliyor olabilirler. Bir kötü niyetli tipin gelip kuytu köşelere çekip neler yapabileceğini düşündükçe kötü oluyorum. Keşke kurtarabilsem tüm çocukları, içim acıyor.