- 20 Mart 2024
- 1.430
- 1.287
- Konu Sahibi Biordanbiburdan
- #1
Hayatımdaki insanların gerçek yüzünü göre göre, yeni insanlarla tanışmak konuşmak istemiyorum.
Eşimin sosyal çevresi çok geniş, arkadaşlarına gidip geliriz, onlar bize gelip gider ama hiçbir zaman hiç kimseden samimiyet hissiyatı alamıyorum.
Biri bi derdini anlattığında hiçbirşey hissedemiyorum.
Eskiden olsa üzülür, elimden gelen herşeyi yapardım mutlu olsun, üzülmesin, dert etmesin diye..
Şimdi önemli olan sadece benim hayatım, benim mutluluğum kafasındayım..
Çok arkadaşım vardı. Şuan hiçbiriyle görüşmek istemiyorum. 1-2 tanesiyle nadiren görüşüyorum.
Telefonda kimseyle konuşmak istemiyorum, sesini duymak istemiyorum..
Eşimle güzel vakit geçiriyoruz, çok eğleniyoruz.. Bu yeterli geliyor bana..
Sizce bu durum çok mu bencilce ?
Yoksa destek gerektiren bi durum mu?
Eşimin sosyal çevresi çok geniş, arkadaşlarına gidip geliriz, onlar bize gelip gider ama hiçbir zaman hiç kimseden samimiyet hissiyatı alamıyorum.
Biri bi derdini anlattığında hiçbirşey hissedemiyorum.
Eskiden olsa üzülür, elimden gelen herşeyi yapardım mutlu olsun, üzülmesin, dert etmesin diye..
Şimdi önemli olan sadece benim hayatım, benim mutluluğum kafasındayım..
Çok arkadaşım vardı. Şuan hiçbiriyle görüşmek istemiyorum. 1-2 tanesiyle nadiren görüşüyorum.
Telefonda kimseyle konuşmak istemiyorum, sesini duymak istemiyorum..
Eşimle güzel vakit geçiriyoruz, çok eğleniyoruz.. Bu yeterli geliyor bana..
Sizce bu durum çok mu bencilce ?
Yoksa destek gerektiren bi durum mu?
