Bu bir yaştan sonra para harcama sevdası nedir?
Aynı dönemlerden biz de geçtik. Yalnız benim eşimin her sene dönem dönem yaptığı işler iptal olup para alamayınca , ve kendileri de hiçbirşey yokmuş gibi şuna özeniyoruz buna özeniyoruz diye devam edince isyan ettim. Hem evin yükü , hem küçücük yavrum , eşim bir taraftan gece gündüz çalışıyor ama işler ters gidiyor.
Bu duruma rağmen şu kızımın şuyu eksik , borçlarını ödeyemiyorlar , benim şu sıkıntım var , öbür kızım şunu alamamış ....... gibi bitmeyen muhabbetleri dinlemeyeceğimi artık iyice psikolojimin bozulduğunu anlattım eşime.
Herkes düzenini kuruyor. Düğünde bize koltuk aldıran görümcem ( evde maaş yok , tonla düğün borcu , hamileyim , günde 3 kere kusuyorum , işi de bırakamıyorum , sigorta , borçlar.... ) in kayınpederi bir dükkan açtı oğluna. paraya para demiyorlar. Gayette güzel kenara koyuyorlar. Diğer görümceme de kayınpederi 10.000 nakit verdi. Biz hem istemiyoruz. Hem bitmeyen taleplerle sinirlerim bozuluyor.
Şu an ben sıkıntılarını anlattıklarında aynen yaşadıklarımı söylüyorum. Ağlak bir insan değilim. Ailem de bilmez çoğu şeyi. Ama gördüm ki sustukça yüzsüzleşiyor insanlar.
Eşiniz evin geçimini sağlamakla sorumlu. Hem ev işleri , çocuk bakımı kadının üstüne kalıyor. Hem iş hayatı. Stres dolu bir hayatı oluyor kadınların. 3 aydır evdeyim. Şu an anladım ben nekadar çok çalışıyormuşum iş ev çocuk . Gece kalk yavrunu avut.Yemek ister oyun ister, annesizlik zor gelir ağlar, çok sık hasta olur ateşlenir. Erkekler horul horul uyur. Ev işine yardım yok. Bir de çocuğumun odasını yapayım rahat etsin , kreşi iyi olsun psikolojisi bozulmasın. Temizliğe bile kimseyi almadan idare etmeye çalıştım. Misafir de ağırlansın istenir. Şu an yeni yeni anlıyorum. Ev hanımıyken misafir ağırlamak çok çok kolayken ben çalışan çocuklu bir kadın olarak daha çok misafir ağırlamışım. Tembelliklerine doymasınlar.
Sonuç eşimle konuştum çalışsam da çalışmasam ev benim işim. Çocuk benim işim. Parayı yönetmek , mutfağı döndürmek benim işim. İşler kötü gitsede etrafa hiçbirşey belli etmemek , 5 liralık kumaşla arife günü bayramlığımı dikmek benim işim . Kimse benim üstüme gelemez dedim.
İster biriktirir evimi alırım. İster çocuğuma yatırım yaparım , hepsi olmuşsa bile somalide aç çocukları ağlayan annelere para gönderirim dedim. Evimizin masrafı bukadar . Sen evimizi geçindir. İhtiyaçları varsa para biriktirip bir tuhafiye açalım annen oturur kazanır dedim.
Şimdi birileri diycek annedir olur mu .
öyle ama sonu gelmiyor ki . Ev istiyor. Araba isityor. Yeni eşya istiyor. Kızına isityor. Diğer kızına istiyor. ....Bitmiyor. Bu anneliği aşıyor. Zulume dönüşüyor. Benim evime 2 ay üst üste eşim maaş getirememiş kadının derdi ev yenilemek , mobilya almak , kızlarının eksikleri.
Bunların kocaları yok mu dedim. Eşim işten çıktı sigortası da yoktu. O gün çalışmıyor olsam bir kuruş yok elimizde . Yiyecek yemeğimiz olmayacak . Umurlarında değil.
Anne de olsa bana bukadarı sömürü geliyor.
Herkes çalışabilir. Mobilyalarım eskidi. Asla yeni mobilya almayı düşünmüyorum. Boyatır kaplatır 10 sene daha kullanırım. Kimse gelinlerinin üzerinden rahat etmeye kalkmasın.
Eşinizle açık açık konuşun. daha eviniz de yok.Hastalık ve diğer giderler için olmadıkça vitrin için para vermeyin. Altın hesabında biriktirin paranızı . Giderken evin ufak tefek ihtiyaçlarını alırsınız, anneler gününde babalar gününde giysi alıp hediye edebilirsiniz. Hastalıklarında masrafları karşılarsınız ki 4 aile büyüğü tonla paraya ihtiyacınız olacak. Görmüyorlarsa da o da kendi ahlakları.