Merhaba arkadaşlar..
bu sitede tanışma başlığı dışında ilk başlığım daha güzel bir başlıkla merhaba demek isterdim ama artık içimde tutamıyorum. aslında neye nasıl başlayacağımı da bilmiyorum. içime atmakla yaptığım hatalara bir yenisini daha eklediğimin farkındayım ama ben farkettim ki benim konuşmaya değil anlatmaya ihtiyacım vardı. etrafımdaki herkes ise sadece konuşucaklardı. belkide eleştiriceklerdi. belki de hak edicektim ama tahammülüm yoktu. beni hiç tanımadığım sadece forumlardan takip ettiğim insanlara anlatmaya iten şey ise mesajlarda gördüğüm içtenlik ve yakınlığınız oldu.
henüz 23 yaşındaym. yakında nişanlanmak üzereyim. kısa bir süre sonrada düğün.. ama henüz üniversite eğitimimi tamamlayabilmiş değilim. bu benim üzerimde büyük bir yük çünkü bütün arkadaşlarımın hayatlarını kurduğunu görmek ve benim yerimde sayıyor olmam biraz ağrıma gidiyor. ailemde sık sık bu gerçeği yüzüme vuruyor ben ne olucam nerede olucam soruları beynimi kemiriyor. ama beni içinde bulunduğum duruma iten tek şey bu değil. sözlümü çok seviyorum. canımdan bile çok. hani deseler ki herşeyden vazgeç onun için geçerim. ama birkaç önce yaşadığımız ilişki sonucu korunmamıza rağmen hamile kaldım. okul durumum ailelerimiz ve kanser teşhisi konma ihtimalimi göz önüne alarak kürtaj oldum. bunu hiç kimse bilmiyor. günlerce ağladım kendime gelemedim. biliyorum bunu ilk kez ben yaşamadım. ama ben ilk kez yaşadım..
sözlüm ise aynı şekilde değildi. ve ben o günden sonra ilişkiden soğudum. bikaç ay sonra evlenicez ve o yalnız kaldığımızda istiyor ve ben isteksiz olduğum için kavga ediyoruz. içimden gelmiyor onu ve kendimi affedemiyorum. sabahları kalbim hızlı hızlı atarak korku dolu bir heycanla uyanyorum hem de her sabah. evde yalnız kalmaktan korkuyorum. bazen ölmekten korkuyorum bazen yaşamaktan. ondan vazgeçemiyorum. geçmekte istemiyorum ama evlenince de böyle devam edecek mi diye de korkuyorum. beni aldatmasından da. ama nasıl olurda böyle birşey yaşanmışken hala ister diye içten içte öfke duyuyorum. yani hayat ilerliyor ve ben yerimde sayıyorum. gün be gün içten içe eriyorum. çok çaresizim. ölmek istemiyorum ama kendimi kaybetmekten korkuyorum.
biliyorum çok daha ağır şartlarda yaşayan insanlar var çok daha büyük sorunları olan. kendi kendime derdim ki insanlar evlat acısıyla yüzleşiyorlar daha ötesi var mı? kendi evladından vazgeçmek te varmış
bu sitede tanışma başlığı dışında ilk başlığım daha güzel bir başlıkla merhaba demek isterdim ama artık içimde tutamıyorum. aslında neye nasıl başlayacağımı da bilmiyorum. içime atmakla yaptığım hatalara bir yenisini daha eklediğimin farkındayım ama ben farkettim ki benim konuşmaya değil anlatmaya ihtiyacım vardı. etrafımdaki herkes ise sadece konuşucaklardı. belkide eleştiriceklerdi. belki de hak edicektim ama tahammülüm yoktu. beni hiç tanımadığım sadece forumlardan takip ettiğim insanlara anlatmaya iten şey ise mesajlarda gördüğüm içtenlik ve yakınlığınız oldu.
henüz 23 yaşındaym. yakında nişanlanmak üzereyim. kısa bir süre sonrada düğün.. ama henüz üniversite eğitimimi tamamlayabilmiş değilim. bu benim üzerimde büyük bir yük çünkü bütün arkadaşlarımın hayatlarını kurduğunu görmek ve benim yerimde sayıyor olmam biraz ağrıma gidiyor. ailemde sık sık bu gerçeği yüzüme vuruyor ben ne olucam nerede olucam soruları beynimi kemiriyor. ama beni içinde bulunduğum duruma iten tek şey bu değil. sözlümü çok seviyorum. canımdan bile çok. hani deseler ki herşeyden vazgeç onun için geçerim. ama birkaç önce yaşadığımız ilişki sonucu korunmamıza rağmen hamile kaldım. okul durumum ailelerimiz ve kanser teşhisi konma ihtimalimi göz önüne alarak kürtaj oldum. bunu hiç kimse bilmiyor. günlerce ağladım kendime gelemedim. biliyorum bunu ilk kez ben yaşamadım. ama ben ilk kez yaşadım..
sözlüm ise aynı şekilde değildi. ve ben o günden sonra ilişkiden soğudum. bikaç ay sonra evlenicez ve o yalnız kaldığımızda istiyor ve ben isteksiz olduğum için kavga ediyoruz. içimden gelmiyor onu ve kendimi affedemiyorum. sabahları kalbim hızlı hızlı atarak korku dolu bir heycanla uyanyorum hem de her sabah. evde yalnız kalmaktan korkuyorum. bazen ölmekten korkuyorum bazen yaşamaktan. ondan vazgeçemiyorum. geçmekte istemiyorum ama evlenince de böyle devam edecek mi diye de korkuyorum. beni aldatmasından da. ama nasıl olurda böyle birşey yaşanmışken hala ister diye içten içte öfke duyuyorum. yani hayat ilerliyor ve ben yerimde sayıyorum. gün be gün içten içe eriyorum. çok çaresizim. ölmek istemiyorum ama kendimi kaybetmekten korkuyorum.
biliyorum çok daha ağır şartlarda yaşayan insanlar var çok daha büyük sorunları olan. kendi kendime derdim ki insanlar evlat acısıyla yüzleşiyorlar daha ötesi var mı? kendi evladından vazgeçmek te varmış
Son düzenleme: