Kızlar merhaba uzun zamandır beni yoran ruhumu tüketen ama ne olduğunu anlamadığım şeyi,buldum ve şimdi sizden yardım bekliyorum...kısaca kendimi ve derdimi anlatmak istiyorum,35 yaşında bir kadınım,colugum çocuğum var çok şükür mutlu bir yuvam var,calismiyorum hep ama hep bu arayisim acaba bu defa son olurmu diye gitmedigim kurs,kalmadı,üni'yi bitirdim,çeşitli kurslara gittim,yani işaret dili kursuna bile gittim o kadar diyim,uzman estetisyen oldum,e ticaret işi yaptım(eşime destek için arka planda hep ben vardım) yani yaptım da yaptım,resim yaptım hatta oyleki ressam dediler,yaptığım her işi en iyi en mükemmel şekilde yaptım,başladığım her iside en iyi şekilde öğrenip noktaladim aam gel görki bu yaştaki bir kadın hala ne istediğini bilmiyor,bir boşluk var bir eksiklik,heleki geçen öldurulen o güzel yüzlü yavrucagi düşündükçe(mattia Ahmet) ağlama krizlerini griyorum,insanlar neden kötü diye ağlıyorum,hayvanlar niye aç kalsın diye ağlıyorum,halime şükür diye ağlıyorum,herkes mutlu olsun çocuklar ölmesin kimse aç yatmadin diye ağlıyorum,arkadaşlarım düşünme,ağlama,kafanı dağıt diyorlar ama olmuyor aglamazsam insanligimi unuturum,ama ağladıkça iyice kendimi kaybediyorum,bir şey istiyorum bir yol,bu yaşımda evet ömrünün sonuna kadar bu iş yada meşgale beni mutlu eder dediğim bir şey yok,bazen alıp başımı gidesim geliyor tabi yapamiyorum çocuklar,eşim,annem beni sevenler ne yapar diyorum,akşam çıktım biraz yuruyeyim diye deli gibi kilometrelerce yurumusum farkında değilim sadece sizden fikir,düşünce bir yorum bekliyorum,ne yapmalıyım ruhum aç biliyorum,melankolik bu durumdan çıkmam lazım ama önümü goremiyorum....
kendinize iyi bakın en karanlık gecenin sabahı güneş doğar
eksik olmayın çok incesiniz
asıl bağış yapılan yerlere karşı güvenim yok nedense o noktada sorguluyorum
