- 8 Ağustos 2017
- 30
- 9
- 1
- 38
İyi günler dilerim hepinize. benim boyumdan büyük derdim var arkadaşlar. anlatsam belki birazcık rahatlarım.
2005 senesinde daha o zamanlar 19 yaşımdaydım beni akrabam ile evlendirdiler. kuzenim oluyordu eşim. her şey bizim dışımızda gelişti. babalar anlaştı anneler kabul etti ve bir bakdık ki evliyiz! 12 yıldır da evliyim hala ama bu 12 yıl bana 122 yıldan farksz geliyor.
esim daha evlenir evlenmez bana dedi ki senin maddi yönden her sıkıntına yardımcı olurum ama seninle karı koca gibi olamam dedi. bunun sebebini daha 2 yıl önce ögrendim ki esim erkeklerden hoslanıyormuş. şaka gibi ama gerçekten böyle. o kısmı anlatcm size zaten. bana hayal edmeeyeceim kadar maddiyat sundu önüme, ev araba daha niceleri... bastan by imkanlar gözümü mü boyadı derseniz yalan olmasın boyadı, hoşuma gitti. her istedimi yaptım. içtim, yedim.
ama koca yonunden eksiktim. bosanalım istersen bile dedi esim ama kabul edemedim. akrabayz die sırf aralar bozulur die hayır olmaz öyle sey dedim. ama coook yprandım. maddi yonden ne kadar zenginsem manevi acıdan sevgisizdim hep. bir de elin memleketine gelin gittiim icin burada ortam kurması, sunu bunu o kadar zor oldu ki baslarda. sonra bir iki arkadas edindim ama onlar dısında kimsem yok hala daha
size asık sıkıntımı anlatmak istiyorm 2 yil önce her ihtimali göze alıp bosanmayı dusundumu esime söyledim. bana dedigi ilk sey keyfin yerinde ne bosanması? oldu. sonra beni ikna etti konuyu kapattım ama böyle de gitmiyordu. bir yıl icinde 50den fazla bosanalım dedim ondan sonra ailelerle bagımız kopmadan falan. ama esim dedi ki seninle bosanirsam bir daha evlenmek zordunda kalacagim bosanmayalm sana her acıdan destek olurum dedi. beni yine susturdu en sonunda ickili bir halde eve gelince zorla konusturdugumda ısrar kıyamet gay oldugunu itiraf etti. o gunden beridir de ruh gibiyim sanki. ne aileme diyebiliyorum, ne esim o gunu hatırlıyor bir sey olmamis gibi davranıp duruyor hatırla sa da.
yani hala daha akrabadan cıkarız die katlaniyorum ama icim bitmis halde. kalbim bir baska erkege karsi bos degil ama aslaaaa acilmadim, söylemedim, yan gözle bakmadım. sırf babalarımız kardes die bu haldeyim ve bitürlü kurtulamıyorum ben neyapayım? biliyorum bosan diceksiniz zaten ama kapana kısık gibiyim
2005 senesinde daha o zamanlar 19 yaşımdaydım beni akrabam ile evlendirdiler. kuzenim oluyordu eşim. her şey bizim dışımızda gelişti. babalar anlaştı anneler kabul etti ve bir bakdık ki evliyiz! 12 yıldır da evliyim hala ama bu 12 yıl bana 122 yıldan farksz geliyor.
esim daha evlenir evlenmez bana dedi ki senin maddi yönden her sıkıntına yardımcı olurum ama seninle karı koca gibi olamam dedi. bunun sebebini daha 2 yıl önce ögrendim ki esim erkeklerden hoslanıyormuş. şaka gibi ama gerçekten böyle. o kısmı anlatcm size zaten. bana hayal edmeeyeceim kadar maddiyat sundu önüme, ev araba daha niceleri... bastan by imkanlar gözümü mü boyadı derseniz yalan olmasın boyadı, hoşuma gitti. her istedimi yaptım. içtim, yedim.
ama koca yonunden eksiktim. bosanalım istersen bile dedi esim ama kabul edemedim. akrabayz die sırf aralar bozulur die hayır olmaz öyle sey dedim. ama coook yprandım. maddi yonden ne kadar zenginsem manevi acıdan sevgisizdim hep. bir de elin memleketine gelin gittiim icin burada ortam kurması, sunu bunu o kadar zor oldu ki baslarda. sonra bir iki arkadas edindim ama onlar dısında kimsem yok hala daha
size asık sıkıntımı anlatmak istiyorm 2 yil önce her ihtimali göze alıp bosanmayı dusundumu esime söyledim. bana dedigi ilk sey keyfin yerinde ne bosanması? oldu. sonra beni ikna etti konuyu kapattım ama böyle de gitmiyordu. bir yıl icinde 50den fazla bosanalım dedim ondan sonra ailelerle bagımız kopmadan falan. ama esim dedi ki seninle bosanirsam bir daha evlenmek zordunda kalacagim bosanmayalm sana her acıdan destek olurum dedi. beni yine susturdu en sonunda ickili bir halde eve gelince zorla konusturdugumda ısrar kıyamet gay oldugunu itiraf etti. o gunden beridir de ruh gibiyim sanki. ne aileme diyebiliyorum, ne esim o gunu hatırlıyor bir sey olmamis gibi davranıp duruyor hatırla sa da.
yani hala daha akrabadan cıkarız die katlaniyorum ama icim bitmis halde. kalbim bir baska erkege karsi bos degil ama aslaaaa acilmadim, söylemedim, yan gözle bakmadım. sırf babalarımız kardes die bu haldeyim ve bitürlü kurtulamıyorum
ben neyapayım? biliyorum bosan diceksiniz zaten ama kapana kısık gibiyim 
