Derdim çok büyük, içinden çıkamıyorum

napoleon28

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
20 Temmuz 2020
847
1.109
Herkesin 30 Ağustos Zafer Bayramı Kutlu Olsun öncelikle.

Bir hafta önce yaklaşık bir yıldır devam etmekte olduğumuz tüp bebek tedavisinin sonuna geldik ve maalesef olumsuz sonuçlandı. Doktorun söylediği ise eşimin maalesef bu denemede de görüldüğü üzere çocuk sahibi olmasının imkansız oluşuydu. Daha önce 3 defa Mikrotese ameliyatı oldu eşim ve hiçbirinde sperm bulunamadı. Geçen hafta yine yıkıldık. Böyle olan birçok çift var biliyorum. Eşim ameliyattan çıktığında ve onu odaya getirdiklerinde tek düşündüğüm acaba bu defa sperm bulundu mu değil, acaba eşimin çok ağrısı var mı, çok canı yanıyor mu Allahım, kısa zamanda ağrılarının dinmesi ve sağlığına kavuşmasıydı. Nitekim bir haftadır dikişleri alınana kadar pansumanını da yaptım banyo da yaptırdım. Bu ameliyatı biraz ağrılı oldu nedense.


Şimdi problem şu. Ben artık durumu kabullendim. Bizim çocuğumuz olmayacak. Eşimi de çok seviyorum asla bırakmam. Ama her şeyin bir çözümü var, bu şekilde üzüntü ile ağlamakla yaşamak yerine yuvamızı şenlendirecek bir bebeği evlat edinmeyi çok istiyorum. Çeşitli hormon takviyeleri vs. ile süt annesi süt babası da olabiliriz. Yani benim böyle bir kaygım yok ama eşimin var o da olur ona da peki.
Ama o asla bu işe yanaşmıyor. Bak diyorum doğurmakla kan bağıyla anne baba olunmaz. Hem 40 yaş altı olduğumuz için daha çok 0-1 yaş aralığı alma hakkımız var. Çocuğumuz olsun. Evladımız olsun, ona oda yapalım, ilgilenelim. Büyütelim, anne baba olmak ne demek belki de o yavruda bu duyguyu fazlasıyla bulucaz. Evimiz şenlenecek. Bundan adım gibi eminim.

Ama asla yanaşmıyor. Ben istemiyorum diyor. Sorun şu ki benim de yaşım ilerliyor ve yumurta rezervim azalıyor. Yani ilerleye ilerleye hepten kaybedicem anne olma şansımı.
Ben eşimi seviyorum ve ondan ayrılmamak için hem de bir evladımız olsun diye bu yolu seçmeye dünden hazırım. Ama o bu konuda çok net.

Benim net olduğum konu ise, evet bazı insanlar evlat edinmeden de çocuksuz hayatlarına devam ederler. Buna saygım sonsuz. Ama ben içimdeki annelik duygusunu asla bastıramıyorum. Bir çocuk sahibi olmayı evlat edinmek de olsa çok ama çok istiyorum. Ona sonsuz şefkat ve sevgimi vereceğime, onu en iyi şekilde yetiştireceğime inanıyorum.

Hayatıma başka birini alıp tekrar evlenip çocuk sahibi olmaktansa bunu tercih ettim ama karşımdaki insandan net cevap : İstemiyorum!

Bu durumda sizce benim halim ne olacak? Boşanmalı mıyım? Elimden başka bir şey gelmiyor artık. Eşiniz zamanla alışır filan demeyin o çok net bu konuda. Bak diyorum seni bırakmıycam seninle devam edicem ama bir çocuğumuz olsun istiyorum diyorum yok diyor. Senin şansın var istersen ayrılırız diyor.

Yorumlarınızı bekliyorum.
 
Okurken çok üzüldüm bizim durumumuzda buna benzer eşimde sperm yok ama konuşurz arada eğer olmazsa evlatlık alalım diye son çaremiz o olsun diyorum oda kabul ediyor.
Bana en son ağlayıp beni bırakmazsın değil mi? dedi o günden sonra kendimi çok tuaf hissediyorum ama sizin eşiniz boşan falan demiş hem evlatlık almak çok büyük sevapta eşiniz niye kabul etmiyor ki ? Siz onca zorluğa rağmen hala onu birakmamak için cabaliyosunuz o ise size boşan benden diyor gene de siz bilirsiniz...
 
Herkesin 30 Ağustos Zafer Bayramı Kutlu Olsun öncelikle.

Bir hafta önce yaklaşık bir yıldır devam etmekte olduğumuz tüp bebek tedavisinin sonuna geldik ve maalesef olumsuz sonuçlandı. Doktorun söylediği ise eşimin maalesef bu denemede de görüldüğü üzere çocuk sahibi olmasının imkansız oluşuydu. Daha önce 3 defa Mikrotese ameliyatı oldu eşim ve hiçbirinde sperm bulunamadı. Geçen hafta yine yıkıldık. Böyle olan birçok çift var biliyorum. Eşim ameliyattan çıktığında ve onu odaya getirdiklerinde tek düşündüğüm acaba bu defa sperm bulundu mu değil, acaba eşimin çok ağrısı var mı, çok canı yanıyor mu Allahım, kısa zamanda ağrılarının dinmesi ve sağlığına kavuşmasıydı. Nitekim bir haftadır dikişleri alınana kadar pansumanını da yaptım banyo da yaptırdım. Bu ameliyatı biraz ağrılı oldu nedense.


Şimdi problem şu. Ben artık durumu kabullendim. Bizim çocuğumuz olmayacak. Eşimi de çok seviyorum asla bırakmam. Ama her şeyin bir çözümü var, bu şekilde üzüntü ile ağlamakla yaşamak yerine yuvamızı şenlendirecek bir bebeği evlat edinmeyi çok istiyorum. Çeşitli hormon takviyeleri vs. ile süt annesi süt babası da olabiliriz. Yani benim böyle bir kaygım yok ama eşimin var o da olur ona da peki.
Ama o asla bu işe yanaşmıyor. Bak diyorum doğurmakla kan bağıyla anne baba olunmaz. Hem 40 yaş altı olduğumuz için daha çok 0-1 yaş aralığı alma hakkımız var. Çocuğumuz olsun. Evladımız olsun, ona oda yapalım, ilgilenelim. Büyütelim, anne baba olmak ne demek belki de o yavruda bu duyguyu fazlasıyla bulucaz. Evimiz şenlenecek. Bundan adım gibi eminim.

Ama asla yanaşmıyor. Ben istemiyorum diyor. Sorun şu ki benim de yaşım ilerliyor ve yumurta rezervim azalıyor. Yani ilerleye ilerleye hepten kaybedicem anne olma şansımı.
Ben eşimi seviyorum ve ondan ayrılmamak için hem de bir evladımız olsun diye bu yolu seçmeye dünden hazırım. Ama o bu konuda çok net.

Benim net olduğum konu ise, evet bazı insanlar evlat edinmeden de çocuksuz hayatlarına devam ederler. Buna saygım sonsuz. Ama ben içimdeki annelik duygusunu asla bastıramıyorum. Bir çocuk sahibi olmayı evlat edinmek de olsa çok ama çok istiyorum. Ona sonsuz şefkat ve sevgimi vereceğime, onu en iyi şekilde yetiştireceğime inanıyorum.

Hayatıma başka birini alıp tekrar evlenip çocuk sahibi olmaktansa bunu tercih ettim ama karşımdaki insandan net cevap : İstemiyorum!

Bu durumda sizce benim halim ne olacak? Boşanmalı mıyım? Elimden başka bir şey gelmiyor artık. Eşiniz zamanla alışır filan demeyin o çok net bu konuda. Bak diyorum seni bırakmıycam seninle devam edicem ama bir çocuğumuz olsun istiyorum diyorum yok diyor. Senin şansın var istersen ayrılırız diyor.

Yorumlarınızı bekliyorum.
Tamam kendini eksik yetersiz kusurlu hissettiği için verdiği bi cevap bu
 
Baskı ya da zorlama ile olmayacak bir şey bana kalırsa bu durum. Sizin yerinizde olsam ben de evlat edinirdim. Hem annesiz, babasız bir yavruya sahip çıkardık hem de biz mutlu olurduk. Tabii istememe durumunda bebeğe ilerideki zamanlarda psikolojik şiddet olacağı için uzak durulması gerekiyor. Belki bir gün kurum ziyareti yapabilirsiniz eşinizin fikri değişir. Bunu da lütfen bir uzmana danışıp yapın. Anlık kararla evlat edinmesin sonra büyük vebal olur.

Olmuyorsa da boşanın. Sizi önemsemiyor, hislerinize değer vermiyor zaten kendi de kapı orada demiş. Uzatıp da bu zamanlarınızı heba etmeyin.
 
Evlat edinmek çok büyük bir sorumluluk,eşiniz bu sorumluluğu almak istemiyorsa zorlamayın bence.Koruyucu aile olabilirsiniz, siz eşinizin ön yargılarıni yavaş yavaş yikmalisiniz.Hemen evlat edinelim ,edinmeyelim kesin karar vermeyin bence.Once eşinizle beraber sosyal hizmetleri ziyaret edin, ihtiyaç sahibi çocuklarla tanışın, gerçekten kalbinize dokunan olursa eşinizin de düşüncesi değişebilir bunu bir süreç olarak düşünün
 
Cnm aile büyüklerine danışın derim eşinz cok net belli ama fikrini değiştrcek kmse yokmu etrafnzda boşan demesi ne kadar kolay gerçekten anlamıyorum ki imkan varken neden imkansz gibi davranıyor
aile büyüklerine asla danışmayız da işte zamanla olur belki diyorum öyle de benim yaşım ilerliyor
 
Bence yaraları iyileştiği zaman psikoloğa gidin. Onun için de çok zor bir durumdur. Belki kendini suçluyordur sürekli. Beraber aşabilirsiniz diye düşünüyorum. Ama üstüne gitmemek önemli.

Asla aile büyüklerinize danışmayın. Evlat sizin evladınız olacak.
Allah hayırlısınız nasip etsin.
Belki de öyledir. Evet aile büyüklerine asla danışmam onlara ne. Üzüntüyü biz yaşıyoruz
 
Peki zamanla yine düşünceleri değişmezse? Ben de 40 yaşıma kadar bu üzüntü ile mi yaşıyayım? Ben şimdi bu durumda eşimden boşanırsam günah vebal olur mu? Allahın gücüne gider mi ? Bu konuda çok korkuyorum. Benim akrabam var çocukları olmadı kadından dolayı. Kadın eşine dedi ki istersen çocuk sahibi olmak senin de hakkın boşanabiliriz dedi. Ama evlatlık almayı ikisi de istemediler konuyu kabullenip yaşıyorlar. Bende durum böyle değil ki. O bebeği kucağıma aldığım andan itibaren benim olacak. Tabii ki gerçek anne babası olmadığımızı okul çağından önce söyleyeceğiz. Ama bunu uzman desteğiyle söyleyip kolaylıkla halletmemiz mümkün. Bu çocuk bize ilaç gibi gelecek. Onunla her yere giderim parka avm ye gezmeye köye :)))) Canım benim daha almadan sevmeye başladım yavrumu :))) Ama yok.... Yok....
 
Okurken çok üzüldüm bizim durumumuzda buna benzer eşimde sperm yok ama konuşurz arada eğer olmazsa evlatlık alalım diye son çaremiz o olsun diyorum oda kabul ediyor.
Bana en son ağlayıp beni bırakmazsın değil mi? dedi o günden sonra kendimi çok tuaf hissediyorum ama sizin eşiniz boşan falan demiş hem evlatlık almak çok büyük sevapta eşiniz niye kabul etmiyor ki ? Siz onca zorluğa rağmen hala onu birakmamak için cabaliyosunuz o ise size boşan benden diyor gene de siz bilirsiniz...
Yaa işte ne güzel... Bence beklemeyin alın yavrunuzu canım. Niye geçen zamanları üzülerek yaşayasınız ki? Hem ikiniz de aynı düşüncedesiniz. Maalesef bizde böyle...
 
Çok zor bir durum Allah yardımcınız olsun bir kaç ay daha bekleyin henüz sağlıklı dusunemiyodur belki amaliyat falan piskolojik olarak ikiniz açısından da zor bir durum kabullenmesi, bi tanıdık vardı 20 yıl olmadı kadın çok istiyordu evlatlık alalım die adam kabul etmedi 2 yıl önce 2 aylık bebek evlatlık aldılar inan kadından daha çok eşi kucağından bir dk bırakmıyor keşke 20 yıl önce evlatlık edinseydim diyor şimdi birazdaha sabredin esinizi madem seviyorsunuz oda kabullenecektir emin olun
 
Bu konuda kendinizi uzmenize gerek.yok diye düşünüyorum. Çünkü çok hayatı bir konu bu.Esiniz istememekte çok net ise sizde istemekte çok netsiniz.Vakit kaybetmeye gerek yok boşanırsınız. Evlenmek zorunda da değilsiniz aslında yurtdışında kendi yumurtalarınızı kullanarak anne de olabilirsiniz.(maddi durumunuz elveriyorsa)
Tip bizim hayatımızı kolaylaştırmak için var .Sizin yerinizde biz olsa idik evlat edinmeyi tercih ederdik gerçi ama istemiyorsa eşiniz zorlamaya gerek yok.
 
Peki zamanla yine düşünceleri değişmezse? Ben de 40 yaşıma kadar bu üzüntü ile mi yaşıyayım? Ben şimdi bu durumda eşimden boşanırsam günah vebal olur mu? Allahın gücüne gider mi ? Bu konuda çok korkuyorum. Benim akrabam var çocukları olmadı kadından dolayı. Kadın eşine dedi ki istersen çocuk sahibi olmak senin de hakkın boşanabiliriz dedi. Ama evlatlık almayı ikisi de istemediler konuyu kabullenip yaşıyorlar. Bende durum böyle değil ki. O bebeği kucağıma aldığım andan itibaren benim olacak. Tabii ki gerçek anne babası olmadığımızı okul çağından önce söyleyeceğiz. Ama bunu uzman desteğiyle söyleyip kolaylıkla halletmemiz mümkün. Bu çocuk bize ilaç gibi gelecek. Onunla her yere giderim parka avm ye gezmeye köye :)))) Canım benim daha almadan sevmeye başladım yavrumu :))) Ama yok.... Yok....
Büyük konuşmak istemem ama ısrarla evlat edinmeyi kabul etmeseydi ben boşanırdım. Ben de sizin gibi anne olmayı çok istiyorum ve sizi çok iyi anlıyorum
 
Çok zor bir durum Allah yardımcınız olsun bir kaç daha bekleyin henüz sağlıklı dusunemiyodur belki amaliyat falan piskolojik olarak ikiniz açısından da zor bir durum kabullenmesi bi tanigik vardı 20 yıl olmadı kadın çok istiyordu evlatlık alalım die adam kabul etmedi 2 yıl önce 2 aylık bebek evlatlık aldılar inan kadından daha çok eşi kucağından bir dk burakmiyordu keşke 20 yıl önce evlatlık edinseydim diyor şimdi birazdaha sabredin esinizi madem seviyorsunuz oda kabullenmektir emin olun
İnşallah canım tek temennim bu inşallah Allah söyletmiştir de olur. :KK200::KK200:
 
Evlatlık almak çok büyük bir sorumluluk. Bunu istemiyor diye eşinizi suçlayamayız. Sizinde anne olmak hakkınız. Yumurta rezerviniz nasıl bilmiyorum ama maddi imkanınız varsa sağlıklı yumurtalardan dondurun. İleride bu şekilde devam etmek istemeyip boşanıp başkasıyla evlenirseniz en azından yaşınız ilerlese de çocuk sahibi olma ihtimaliniz olur
 
X