ben de çok çektim anlatılanları. inanın yaşları ilerleyince annenize kızamıcaksınız hatta çocuk gibi göreceksiniz, geçmişte dediğiniz en ufak bir of anne lafı için bile içinizde pişmalık olacak. benim annem hayatta, sürekli bir insanı mutlu etmek tabiki de mümkün değil, arada tartışmalar da olacak.. ama inanın karşısınızdaki insanın yüzünün sarktığını kırışıklıklarının arttığını gördükçe ve sizin de yaşınız ilerledikçe olgunlaşıyorsunuz ve toleranslı olmaya başlıyorsunuz. insanları oldukları gibi kabul etmeye başlıyorsunuz, sizi olduğunuz gibi kabul etmeyenler olsa bile bunu görmüyorsunuz çünkü umursamıyorsunuz.. öyle bir hal aldı ki artık annemle babamı evde bırakıp gidemiyorum ben yokken başlarına bişi gelirse diye.. aslında ikisi de fıldır fıldır sokakta gezinen işinde gücünde olan tipler.. mutlaka kendi hayatlarındaki yanlışları yapmamızı istemiyorlar, ama bunu dışa vurumları mükemmel değil, yine de biz onları vefat ettiklerinde nasıl hatırlamak istiyorsak şimdiden o bakış açısıyla bakalım ki hep iyi anılarımız kalsın.