Kızlar annem zor bir insandır. Negatiftir hep eleştirir. Bu memlekete başbakan seçilsem yine eleştirecek bişey bulur takdir etmez.Ne yapsak yaranamadık biz ona. Bir kerede güzel bir söz duyayım ağzından dimi yok hep açık arar kusur bulur kafa karıştırır. Ne derseniz diyin ilk cümlesi hep 'hayır'dır olumsuzdur. İlle önce muhalefet eder yani. Son zamanlarda iyice huysuzlaştı babamla her tartıştığında çekip gideceğim diyip duruyor. Basit şeylerde bile bu tehditi savuruyor. Sanki gitmeye yer arar gibi.. Zaten sık sık bizi bırakıp ölü annesinin evine gidiyor. Annanemin öldüğü 5 sene oldu.. Her sene yazın en az 1 ayı orada geçiriyor. (Annanem hayattaykende bu böyleydi) Kışında sık sık gidiyor. (Annesi ölünce daha sık gitmeye başladı) Geçenlerde bir ahbapla konuşuyordu. 2 ev idare etmesi zor bitmiyor bunları işleri adaya vakit ayıramıyorum dedi. Kadında şaşırdı yadırgadı. Bunlar dediğin senin eşin çocukların sanki elmiş gibi konuşuyorsun sana ayak bağımı oluyorlar yanii dedi hem kızların çok fedakar senin her işini görüyor kendi hayatlarından feragat ediyorlar sizin için koşturuyorlar böyle konuşma dedi. Anlayacağınız ne ben ne ablam ne babam yaranamadık anneme gitti. Abime hiç laf etmez. Onun sözü emirdir. Karşı çıkmaz geri çevirmez oğlunu. Tüm aksiliği bize.. Ben çok daraldım bu durumdan.. Psikologa gittim birkaç ay önce anlattım durumu. Annen tedavi görmeli dedi. Hayatta kabul etmez böyle birşeyi. Daha anlatsam neler var neler... 27 yaşındayım ne tramvalar bunalımlar atlattım onların dengesiz tutumları yüzünden! Mesela annem evi hiç temizlemez toplamaz. Biz temizleriz onada laf eder, hiç bişey atmaz belki lazım olur diye tutar. Biz olmasak çöp eve dönecek ev! Düzen kurmayı bilmez. 15 yıldır aynı evde oturuyoruz fayanslar delinmesin diye banyoya havluluk taktırmadı taktırmaz banyoda havlu asacak bornoz koyacak yer yok . Böyle tuhaf tuhaf takıntıları var. O yapmıyorsa siz yapın diyeceksiniz haklısınız da yaptırmıyor işte. Yapsakta kavga çıkartıyor insanı canından bezdiriyor. Oturma odasının 20 yıllık koltukları eskidi yenisi alınacak diye modakoya gidildi. Evin kadını o dimi. İnmedi arabadan.. üstüne 5 karış surat.. gidin siz bakın dedi.. şok olduk. evin ihtiyacı sonuçta oturmaya koltuk lazım ne desek razı edemedik. ablamla gittik beğendik gel sende gör dedik yok istemem dedi. neyse aldık koltukları eve geldi ne iğrenç bi renk seçmişsiniz dedi. koltuğun kumaşı persandı düz yeşildi iğrenç filan değildi. Böyle zor bir kadın yani. Anlatsam daha neler var neler...Neyse çok uzattım. Tüm bu sorunların kaynağında sevgisizlik olduğunu düşünüyorum ben. Annem bizi kocasını hiç sevmedi evini hiç sahiplenmedi. Çok istedim boşanmalarını. Ozaman daha mutlu olacağımı düşündüm hep. Tüm annelere tavsiyem lütfen şevkatinizi esirgemeyin çocuklarınızdan sevginizi hissettirin onlara. Sımsıkı sarılın evlatlarınıza öpün okşayın yalnız bırakmayın. Dinleyin onları. Muhabbet edin. Size kendilerini anlatmalarına izin verin. Sizde onlara kendinizi anlatın. Sizin gibi olmalarını beklemeyin. Hatalarıyla eksikleriyle toyluklarıyla kabul edin onları. Sevgi önemli çok önemli.. Hissedebilseydim onların sevgisini, ilişkimiz böyle mesafeli olmasaydı emin olun hayatımdaki bir çok hatayı yapmazdım. Çocuklarınızı kötülükten korumak istiyorsanız sevin onları ve bu sevgiyi güveni onlara hissettirin. Çok uzun yazdım kusura bakmayın. Hakkınızı helal edin beni anlayacağınız düşünüyorum. 27 yaşındayım 18 yaş bunalımları yaşıyorum. Var gücümle annem gibi olmamak için çabalıyorum. Annenizin size sizi sevmediğini hissettirmesi gerçekten acı çok acı! Ha çocuğunuzu cami avlusuna bırakmışsınız haa böyle sevgisiz koymuşsunuz.. Hiç bi fark yok inanın!. Bu arada ben annemi severim. Başıma taçtır.Bunları yazmamdaki amaç hem dertleşmek, hem annelere ufak bir tavsiyede bulunmak, hem benimle aynı durumda olanlar varsa bu eleştirilmenin verdiği olumsuz hali nasıl bertaraf ettiklerini öğrenmek..
Not: İnternet bağlantımda sorun var. Hemen cevap veremezsem kusura bakmayın.
Not: İnternet bağlantımda sorun var. Hemen cevap veremezsem kusura bakmayın.