- 6 Ekim 2016
- 660
- 959
- 103
- Konu Sahibi derin_elvinnn
- #1
Merhabalar. Yine ben ve artık kronikleşmiş depresif hallerim. Çocukluğumdan beri mutsuzluk peşimi bırakmadı. Yaptığım yanlış evlilikler , 2 küçük çocuğumla hayata tutunma çabalarım.
Şükürler olsun işim var. Gün içinde iş telaşı,günlük koşuşturmalar ve mesai sonunda çocuklarımla geldiğim ev üzerime üzerime geliyor sanki. İçim zaten kocaman bir boşluk.
Evli çocuklarıyla eşleriyle olan insanları işyerinde yada dışarıda görünce üzülüyorum. Ne için yaşıyorum diyorum artık evet çocuklarım için sadece. Onları çok istedim Rabbimden O da verdi şükürler olsun.
Ama ben de 39 yaşında bir kadınım. Cinsellik değil derdim hiçbir zaman olmadı ama hayatı paylaştığın, anlaştığın, iyi günde kötü günde yanında olan bir eşin olması çok başka olmalı.
Son günlerde hep insanlara özellikle işyerimdeki insanlara bakınca bu kadının, adamın eşi var ne güzel diyorum. Tabi ki herkesin evliliği ne durumdadır bilemem ama içim buruluyor işte.
Kadın boşanınca kendini çocuklarına adıyor, kadınlığını, hislerini unutuyor ne yazıkki.
Boşanmış ve hayatında kimse olmayan anneler sizler neler yapıyorsunuz neler yaşıyorsunuz nasıl başa çıkıyorsunuz kişisel mutsuzlukla, yalnızlıkla.
Boşanmış arkadaşlarım var ama onlar da mutsuzluktan netteki arkadaş sitelerine sarmış durumdalar. Bana çok ters ve saçma geliyor netten birileriyle görüşmek. Artık evlilik defterini de kapattım zaten çocuklarım var kimseye güvenemem. Sanırım ömrümün sonuna kadar yalnız olucam. Aile, çocuklar çok değerli evet ama sevmek, sevilmek çok başka.
Uzun oldu kusura bakmayın, içimi dökmek istedim. Kendimi çok yalnız hissediyorum.
Şükürler olsun işim var. Gün içinde iş telaşı,günlük koşuşturmalar ve mesai sonunda çocuklarımla geldiğim ev üzerime üzerime geliyor sanki. İçim zaten kocaman bir boşluk.
Evli çocuklarıyla eşleriyle olan insanları işyerinde yada dışarıda görünce üzülüyorum. Ne için yaşıyorum diyorum artık evet çocuklarım için sadece. Onları çok istedim Rabbimden O da verdi şükürler olsun.
Ama ben de 39 yaşında bir kadınım. Cinsellik değil derdim hiçbir zaman olmadı ama hayatı paylaştığın, anlaştığın, iyi günde kötü günde yanında olan bir eşin olması çok başka olmalı.
Son günlerde hep insanlara özellikle işyerimdeki insanlara bakınca bu kadının, adamın eşi var ne güzel diyorum. Tabi ki herkesin evliliği ne durumdadır bilemem ama içim buruluyor işte.
Kadın boşanınca kendini çocuklarına adıyor, kadınlığını, hislerini unutuyor ne yazıkki.
Boşanmış ve hayatında kimse olmayan anneler sizler neler yapıyorsunuz neler yaşıyorsunuz nasıl başa çıkıyorsunuz kişisel mutsuzlukla, yalnızlıkla.
Boşanmış arkadaşlarım var ama onlar da mutsuzluktan netteki arkadaş sitelerine sarmış durumdalar. Bana çok ters ve saçma geliyor netten birileriyle görüşmek. Artık evlilik defterini de kapattım zaten çocuklarım var kimseye güvenemem. Sanırım ömrümün sonuna kadar yalnız olucam. Aile, çocuklar çok değerli evet ama sevmek, sevilmek çok başka.
Uzun oldu kusura bakmayın, içimi dökmek istedim. Kendimi çok yalnız hissediyorum.
