Merhaba.. maalesef durum cok vahim esimin ailesi gaziantepli, duyar duymaz kardesleriyle antepe yol aldılar diğer kardeşlerini ve cocuklarını getirmek için, 2 aile getirecekler. Biz trakya bölgesinde yasıyoruz. Evimizi cok istediğim bir siteden yeni kiraladık, özene bözene sıfır mobilyalar ile düzdük, herşeyim yeni fakat kendi yatağımız ve salondaki koltuklar haricinde baska bir misafir odamız yok.
Annesi bizde misafir olarak kalıyordu, ona kendi yatağımızı verdik annesının basımın ustunde yeri var yaslı bir kadın, gözüm gibi bakıyorum Hic sorun değil, biz koltukta sıkış tepiş yatıyoruz ama huzur olsun önemli değil misafir sonucta dedim. Bir haftaya antep'e dönecekti annesi ki deprem oldu, evi kullanılamaz durumda kalıcı olarak geri dönme ihtimali olmayacak zaten salmayız asla.
Antep'te kalan 2 aile'den birinin bizimle kalması söz konusu. Diğer aileye burdaki baska kardeş bakacak.
Benim bekarlıktan kalma kendı evım var kapatalı 2 ay oldu, mobilyalarım her şeyim sıfır, ıvır zıvırım kıyafetlerimin bir çoğu, özel esyalarım da orada.. evim bos değil yani kapattım ve çıktım.
Esim ilk önce onları oraya yerlestirmeyi teklif etti, kardeşi de olsa, abisi, yengesi, kocaman cocukları vs. tanımadıgım insanlar o nedenle sıcak bakamadım.. biz geçeriz ya da oraya onlar bizim yeni düzdüğümüz evde kalsın dedi.
En mantıklısı bu gibi geldi.. yine de icim cok buruk. Ben misafir seferim, 10-15 gün misafir eder hizmet de ederim. Hic sorun değil. Ama ben bugun kendi gelin geldiğim evden valizimi topluyorum ağlayarak. Bu durum bana cok koyuyor. Kabullenemedim sabahtan beri nefes alamıyorum.. bu mısafır etmek değil bu evi teslim etmek. Emek emek dizdiğim eve tasınacaklar yerlesecekler uzun süre. Cok titiz takıntılı bi insanım.. benım yatağım, benım çarşafım, benım koltugum, tanımadıgım insanlar. Evimden soğuyacağım cok feci ve geri dönüşü olmayacak bu duygunun biliyorum.
Yasadıkları ıcın cok uzgunum tabii ki, ama farklı bir çözüm bulunması gerekirdi.. bu insanların parası var. Bizim paramız var. Dayalı doseli ev tutalım istersen altınlarımı vereyim ama bana bunu yasatma psikolojim altüst olur dedim.. Cunlu artık dönmeyecekler hayatlarını burada sürdürecekler. Ev tutulması daha mantıklı değil mi? ya ben kötü bi insan mıyım diye kendımı sorguluyorum. Su evde toplasan kaç gün yalnız kalamadık. Ağzımızın tadıyla bi kahvaltımız olmadı.
Ama sesimi çıkaramıyorum. Kayınvalideme sesimi çıkaramıyorum, eşime sesimi çıkaramıyorum. Sadece çok büyük bosluktayım. Bizden baska hic bi kardesi evini vermiyor misafir ediyor. Ama biz.. sırf benım evım var diye, kendı evımı kullandırtmak istemedim diye evime geçeceğiz. Gerçekten çok üzgünüm sabahtan beri. Esim 1-2 hafta kalsınlar sonra ev tutarlar diyor ama bilmiyorum o iş öyle olmayacak gibi.. benım yerımde olsanız napardınız? Ben yanlıs bi açıdan mı düşünüyorum? Sizce kötü biri miyim?