- 25 Nisan 2018
- 3.643
- 7.257
Teşekkür ederim. Çok incesinizNasip değilmiş gerçekten, inşallah daha güzel bir hayatınız olur dualarımdasınız, mesajınızı görünce sormak istedim, önceden de gördüğüm sevdiğim naif üyelerdendiniz Rabbim sizleri korusun
İnsan empati bile kurmak istemiyor Allah yardımcısı olsun herkezin .....bu psikolojiyi atlatmakta kolay bir durum değil çok zaman alıcak gibi görünüyor insanlar yas tutuyor acıları büyük....Depremzede değilim.Hatta deprem riski düşük bir sehirdeyim. Zaten korkum deprem olması vs değil ama ben bu felaketi atlatamiyorum. Sürekli kafamda annelerinin babalarının yanında ölen çocuklar, çocukların yanında ölen anne babalar var. Enkaz başındaki O çaresizlik içimi öyle dağladı ki atlatamiyorum. Yıkıldığını gördüğüm her bina için içinde kim bilir kaç insan kaç hayat kaç çocuk vardı diyorum. Gerçekten yüzüm gülmüyor konuşalım gelmiyor. Birşeyler izleyip kafa dagitayim diyorum. Boş boş ekrana bakıyorum. Çok fazla icsellestirdim bu depremi. 17 Ağustos depremini gördüm hatta evimiz sallanmisti hatırlıyorum (13 yaşındaydım) ama bu kadar etkilenmedim. İzmir depreminde bu kadar etkilenmedim.(yaşadım).2017 Gökova depreminde Kelime-i şahadet getirdim bu kadar etkilenmedim. Bu depremi yaşamama rağmen görüntüleri kafamdan atamıyorum. Resmen 12 gündür ağlıyorum. Her gördüğüm video da kahroluyorum. Her gün dua ediyorum Allah'ım onlara yardım etsin diye. Her gün sovuyorum sebep olanlara. Ama gerçekten yaşamak anlamsız gelmeye başladı. Bir gün varken bır anda yoksun. Günlerce caresizce hem enkaz altında hem üstünde ölümü beklediklerini düşündükçe mahvoldum. Ölüm bile kurtuluş olmadı ya. Enkaz kaldırmak için çok erkendi. Cenazelere saygı duyulmadi. Bunları düşündükçe kendime eziyet ediyorum. Eşim acıyı sevdiğimi beni mutlu edecek şeyleri izlemem gerektiğini söylüyor. Onu da yapamıyorum.
Allah oradaki herkese yardım etsin.
Taha duymaz bugün öğrendim sabah 5 deDepremzede değilim.Hatta deprem riski düşük bir sehirdeyim. Zaten korkum deprem olması vs değil ama ben bu felaketi atlatamiyorum. Sürekli kafamda annelerinin babalarının yanında ölen çocuklar, çocukların yanında ölen anne babalar var. Enkaz başındaki O çaresizlik içimi öyle dağladı ki atlatamiyorum. Yıkıldığını gördüğüm her bina için içinde kim bilir kaç insan kaç hayat kaç çocuk vardı diyorum. Gerçekten yüzüm gülmüyor konuşalım gelmiyor. Birşeyler izleyip kafa dagitayim diyorum. Boş boş ekrana bakıyorum. Çok fazla icsellestirdim bu depremi. 17 Ağustos depremini gördüm hatta evimiz sallanmisti hatırlıyorum (13 yaşındaydım) ama bu kadar etkilenmedim. İzmir depreminde bu kadar etkilenmedim.(yaşadım).2017 Gökova depreminde Kelime-i şahadet getirdim bu kadar etkilenmedim. Bu depremi yaşamama rağmen görüntüleri kafamdan atamıyorum. Resmen 12 gündür ağlıyorum. Her gördüğüm video da kahroluyorum. Her gün dua ediyorum Allah'ım onlara yardım etsin diye. Her gün sovuyorum sebep olanlara. Ama gerçekten yaşamak anlamsız gelmeye başladı. Bir gün varken bır anda yoksun. Günlerce caresizce hem enkaz altında hem üstünde ölümü beklediklerini düşündükçe mahvoldum. Ölüm bile kurtuluş olmadı ya. Enkaz kaldırmak için çok erkendi. Cenazelere saygı duyulmadi. Bunları düşündükçe kendime eziyet ediyorum. Eşim acıyı sevdiğimi beni mutlu edecek şeyleri izlemem gerektiğini söylüyor. Onu da yapamıyorum.
Allah oradaki herkese yardım etsin.
İşbilmezlerin yetkili makamlarda önlem almamasından,99 depreminden sonra bile insan canını hiçe sayıp menfaat ve koltuk sevdasından,açgözlü mütahitlerden,kolay para kazanma hırsından ...aslında tek bir önlemle denetimle hiç kayıp vermeyeceğimizi bilmek en acısı,kahrolduk milletçe ,yazıklar olsun canları önemsemeyenlereIcimiz aciyor. Bizim izlerken kaldiramadigimiz acilari minicik cocuklar bizzat yasiyor. Onlari dusundukce kahroluyorum. Neden diyorum neden oldu...
Duygularım aynısı,anneliğimden ilk kez üzülüyorum depremden sonra.Günah o yavruların annesiz kalmasıAfet bolgesindeyim her iki depremide iliklerime kadar yaşadım. 3 sene önce de büyük Elazığ depremini yasamastim ama bu seferki kıyametti.. Çıkamadım bende yastan. Üzerimde hem matem hem korku kaldı. Dün Adana Hastanesi'nde yatan ve refakatçisi olmayan çocuk ve bebeklerle ilgili bir belgesel izledim. Kahroldum. Bir anne olarak bu deprem benden çok şey aldı götürdü. Çocuğunu kaybeden annelerin halini dusundukce anne babasını kaybeden o yavruların halini dusundukce anne olmanin yuku altında ezilip buzuluyorum. Herşey o kadar anlamsizlastiki. Bir gün eski hayatıma donecekmiyim bilmiyorum ama bu felaketin hepimizin içinde çok büyük yaralar açtığını bu izlerin hiç bir zaman geçmeyeceğini düşünüyorum.
Sormayın gercekten o kadar acı verıcı şeyler oldu kı depremı sadece hissetmiş bırı olarak konusuyorum 4.katta oturuyorum o gunden berı her an saklanıyormus gıbı oluyoruz nasıl şıddetlıydı Allahım durmak nedır bılmıyordu oradakı ınsanları düşünemiyorum Allah rahmet etsin ölenlere kalanlarada sabır versın o gunden berı hersey anlamsızAynı durumdayım. Ateş düştüğü yeri yakar ama çok uzak olsam da sonsuz bir umutsuzluk içinde hissediyorum. Kafamı dağıtmak için kendimi oyaladigim her şey daha da sıkıntı veriyor. Tek umudum o duvarların sadece masum insanlarin üstüne yikilmamis olması.
Psikolog bir arkadaşımla konuştum. Yaşadıklarımin çok normal olduğunu söyledi. Insan doğası her şartta uyuma ve kendini iyileştirmeye programlıdır diyor. Zaman içinde günlük kaygılarımıza geri dönecekmisiz.
Fakat, duygularımızı kabul edip, unutmayı beklemeden bir şeyleri değiştirmek için eyleme geçmek sanırım en doğrusu. En azından ben öyle yapacağım.
depremi yaşayan 10 işden birindeyim beni de deprem korkusundan çok sizin gibi aynı şekilde yıkılan hayatlar mahfetti düşündükçe aklımı kaybedecek oluyorum bu sabah hüngür hüngür ağladım 2 küçük çocuğum var onlara yansıtmamaya çalışıyorum ama çok kötü durumdayım biz bi şekil atlatırız yakının kaybetmeyenler yani ama o anneler o babalar o evlatlar nasıl atlatacak,bir anne oğlumun son nefesini verdiğini gördüm bi şey yapamadım diyor bu sözlerin ağırlığı altında ezilşyorum nefes alamayacak gibi oluyorum..Allahım sen sabır ver,herkeseDepremzede değilim.Hatta deprem riski düşük bir sehirdeyim. Zaten korkum deprem olması vs değil ama ben bu felaketi atlatamiyorum. Sürekli kafamda annelerinin babalarının yanında ölen çocuklar, çocukların yanında ölen anne babalar var. Enkaz başındaki O çaresizlik içimi öyle dağladı ki atlatamiyorum. Yıkıldığını gördüğüm her bina için içinde kim bilir kaç insan kaç hayat kaç çocuk vardı diyorum. Gerçekten yüzüm gülmüyor konuşalım gelmiyor. Birşeyler izleyip kafa dagitayim diyorum. Boş boş ekrana bakıyorum. Çok fazla icsellestirdim bu depremi. 17 Ağustos depremini gördüm hatta evimiz sallanmisti hatırlıyorum (13 yaşındaydım) ama bu kadar etkilenmedim. İzmir depreminde bu kadar etkilenmedim.(yaşadım).2017 Gökova depreminde Kelime-i şahadet getirdim bu kadar etkilenmedim. Bu depremi yaşamama rağmen görüntüleri kafamdan atamıyorum. Resmen 12 gündür ağlıyorum. Her gördüğüm video da kahroluyorum. Her gün dua ediyorum Allah'ım onlara yardım etsin diye. Her gün sovuyorum sebep olanlara. Ama gerçekten yaşamak anlamsız gelmeye başladı. Bir gün varken bır anda yoksun. Günlerce caresizce hem enkaz altında hem üstünde ölümü beklediklerini düşündükçe mahvoldum. Ölüm bile kurtuluş olmadı ya. Enkaz kaldırmak için çok erkendi. Cenazelere saygı duyulmadi. Bunları düşündükçe kendime eziyet ediyorum. Eşim acıyı sevdiğimi beni mutlu edecek şeyleri izlemem gerektiğini söylüyor. Onu da yapamıyorum.
Allah oradaki herkese yardım etsin.
ah kardesim o bizdede var haala icimiz yaniyorDepremzede değilim.Hatta deprem riski düşük bir sehirdeyim. Zaten korkum deprem olması vs değil ama ben bu felaketi atlatamiyorum. Sürekli kafamda annelerinin babalarının yanında ölen çocuklar, çocukların yanında ölen anne babalar var. Enkaz başındaki O çaresizlik içimi öyle dağladı ki atlatamiyorum. Yıkıldığını gördüğüm her bina için içinde kim bilir kaç insan kaç hayat kaç çocuk vardı diyorum. Gerçekten yüzüm gülmüyor konuşalım gelmiyor. Birşeyler izleyip kafa dagitayim diyorum. Boş boş ekrana bakıyorum. Çok fazla icsellestirdim bu depremi. 17 Ağustos depremini gördüm hatta evimiz sallanmisti hatırlıyorum (13 yaşındaydım) ama bu kadar etkilenmedim. İzmir depreminde bu kadar etkilenmedim.(yaşadım).2017 Gökova depreminde Kelime-i şahadet getirdim bu kadar etkilenmedim. Bu depremi yaşamama rağmen görüntüleri kafamdan atamıyorum. Resmen 12 gündür ağlıyorum. Her gördüğüm video da kahroluyorum. Her gün dua ediyorum Allah'ım onlara yardım etsin diye. Her gün sovuyorum sebep olanlara. Ama gerçekten yaşamak anlamsız gelmeye başladı. Bir gün varken bır anda yoksun. Günlerce caresizce hem enkaz altında hem üstünde ölümü beklediklerini düşündükçe mahvoldum. Ölüm bile kurtuluş olmadı ya. Enkaz kaldırmak için çok erkendi. Cenazelere saygı duyulmadi. Bunları düşündükçe kendime eziyet ediyorum. Eşim acıyı sevdiğimi beni mutlu edecek şeyleri izlemem gerektiğini söylüyor. Onu da yapamıyorum.
Allah oradaki herkese yardım etsin.