Depremzede değilim.Hatta deprem riski düşük bir sehirdeyim. Zaten korkum deprem olması vs değil ama ben bu felaketi atlatamiyorum. Sürekli kafamda annelerinin babalarının yanında ölen çocuklar, çocukların yanında ölen anne babalar var. Enkaz başındaki O çaresizlik içimi öyle dağladı ki atlatamiyorum. Yıkıldığını gördüğüm her bina için içinde kim bilir kaç insan kaç hayat kaç çocuk vardı diyorum. Gerçekten yüzüm gülmüyor konuşalım gelmiyor. Birşeyler izleyip kafa dagitayim diyorum. Boş boş ekrana bakıyorum. Çok fazla icsellestirdim bu depremi. 17 Ağustos depremini gördüm hatta evimiz sallanmisti hatırlıyorum (13 yaşındaydım) ama bu kadar etkilenmedim. İzmir depreminde bu kadar etkilenmedim.(yaşadım).2017 Gökova depreminde Kelime-i şahadet getirdim bu kadar etkilenmedim. Bu depremi yaşamama rağmen görüntüleri kafamdan atamıyorum. Resmen 12 gündür ağlıyorum. Her gördüğüm video da kahroluyorum. Her gün dua ediyorum Allah'ım onlara yardım etsin diye. Her gün sovuyorum sebep olanlara. Ama gerçekten yaşamak anlamsız gelmeye başladı. Bir gün varken bır anda yoksun. Günlerce caresizce hem enkaz altında hem üstünde ölümü beklediklerini düşündükçe mahvoldum. Ölüm bile kurtuluş olmadı ya. Enkaz kaldırmak için çok erkendi. Cenazelere saygı duyulmadi. Bunları düşündükçe kendime eziyet ediyorum. Eşim acıyı sevdiğimi beni mutlu edecek şeyleri izlemem gerektiğini söylüyor. Onu da yapamıyorum.
Allah oradaki herkese yardım etsin.
Allah oradaki herkese yardım etsin.